Góð grein og þarft innlegg í umræðuna. Það er verið að heilaþvo alltof marga með hjálp RÚV og fréttablaðsins.

Í fjórða lagi er það ákvæði að ef Íslendingar lenda í vanskilum með önnur lán sín geta Bretar og Hollendingar gjaldfellt allt þetta. Það þýðir að þeir geta krafist allrar upphæðinnar strax, þ.e. ekki leyft okkur að borga þetta árum saman. Þess má geta að þetta ákvæði er ekki vaninn í milliríkjasamningum.

Síðast þegar ég gáði var búið að taka þetta ákvæði út. Annars er icesave umræðan verri en trúarumræða. Allt of margir hardcore með eða á móti.

um örlög okkar ástkæra lands.

Þarna fór þessi greinn úr því að hljóma eins og vel rökfærð skýrsla yfir í að hljóma eins og eitthvað úr rauðu línunni.

Mig langar að svara þessum punktum stuttlega. Ég tel að samþykkja þurfi þennan samning vegna þess að ef honum er hafnað muni málið fara fyrir dómstóla sem er afar áhættusamt.

1.Færustu sérfræðingar segja að miklar líkur séu á að eignir landsbankans muni standa undir stærstum hluta skuldarinnar. Óvissa með fjárhæð sem dómstóll myndi dæma okkur til að borga jafn mikil ef ekki meiri.

2. Við erum að tala um innstæður í erlendri mynt sem lúta erlendum reglum. Gegnisáhætta mun alltaf vera til staðar.

3. Það er ýmis annar óbeinn kostnaður við að fara dómstólaleiðina í stað samningaleiðar. Dómstólaleiðin mun taka langa tíma. Ýmsir aðilar, svo sem alþjóðleg matsfyrirtæki sem gefa út lánshæfiseinkunnir, bíða með að hækka lánshæfismat Íslands þar til ljóst er hvernig þessi deila fer. Það veldur því að vextir af örðum skuldum ríkissjóðs o.fl. eru hærri en þeir þyrftu að vera og gerir ríkinu, sveitarfélögum og fyrirtækjum í landinnu erfitt að fjármagna sig á erlendum vettvangi. þýðir að ekki er hægt að fara í atvinnuskapandi verkefni að þeirra hálfu sem viðheldur atvinnuleysi hér. Við það bætist óvissan um niðurstöðu dómsins.

4. Eins og bent hefur verið á hefur þetta ákvæði verið tekið út. Einnig hafa verið settar takmarkanir á hversu stór hluti af þjóðartekum (eða þess háttar mælikvarða) árleg skuldbinding okkar getur orðið.

5. Ég veit ekki hvort ég skil fimmta punktinn til fulls. Nú er ég ekki gjaldþrotasérfræðingur, en ef slitastjórn bankans getur sýnt fram á það að kröfuhafi hafi þegar fengið kröfu sína greidda til fulls, sama frá hverjum vegna þessara innstæðna, hlýtur kröfunni að verða hafnað. Ef kröfuhafi hefur ekki fengið alla kröfu sína greidda hlýtur hann að geta sótt afganginn af henni í þrotabúið, ekki ætti að vera hægt að borga hann út með lágmarkstryggingunni.

Auðvitað vill enginn borga Icesave. Þetta mál sökkar feitt. En sá samningur sem nú liggur fyrir virðist vera ásættanleg niðurstaða í þessu ömurlega máli og að mínu mati veltur of mikið á því að leysa það en að fara í áhættuasama og tímafreka dómstólaleið.

Ég, eins og greinarhöfundur, hvet alla Huga-notendur til að kynna sér málið, taka meðvitaða og ábyrga afstöðu og mæta á kjörsstað.

Mín spurning varðandi þetta mál er alltaf sú sama sem maður fær aldrei gilt svar við.
Undir hvaða lögum og reglum milliríkjaviðskipta bera lönd ábyrgð á útibúum banka frá þeirra landi í öðrum ríkjum. Maður hefur séð nóg af rökum á hvort það eigi að greiða eða ekki, hvort sé hagkvæmara.
Ég vil fá að vita hverjar eru ástæðurnar að við eigum að ábyrgjast þessar skuldir yfireitt. Bankinn var að hrynja og það var ábyrgð ríkistjórnar okkar að stoppa hann hér en starfa ekki útibú þess banka í öðrum löndum undir lögsögu þeirra ríkistjórna?

Þetta er það sem svo virðist ómögulegt fyrir mann að finna svar við, það helsta sem maður hefur heyrt er það sé rétt það sem ég taldi en eitthvert munlegt samkomulag millir Geirs og Gordon Brown sé meginstofnun krafanna.

Ef einhver gæti fundið eða sett saman svar fyrir mig þá væri það vel þegið.

Meh..

Djöfull veit ég ekkert hvað ég að kjósa lengur. Er búinn að vera að hugsa um að segja já en ég er samt sem áður ekki viss.

Held ég fá mér jónu í staðinn fyrir að kjósa eða eitthvað.

Þetta er stórkostlegt. Ég er þá ekki einn um þessa skoðun eins og Baugs- og ríkisfjölmiðlarnir benda til. Merkilegt að það eigi að reyna að ljúga samninginn upp á okkur.