Þær eru frekar aumar ranghugmyndirnar og vitleysan um aðskornar smásundskýlur hér á Huga (Strákar og speedo http://www.hugi.is/tilveran/threads.php?page=view&contentId=6090637) sem hafa hlotið hið undarlega vörumerkisheiti speedos á erlendum tungum. Í þessum skýlum voru allir fyrir um 15-20 árum og þær hafa ekki orðið neitt “hommalegar” síðan þá. Það sem hefur breyst er hugarfarið, það hefur brenglast, er orðið ofurkynlífshlaðið (hypersexúalíserað).
Það er beinlínis hryllilegt að horfa upp á unga menn og stráka í sturtuklefum þessa lands fela á sér slátrið (þ.e. typpi og pung) eins og teprulegar jómfrúr sem eru hræddar við að tapa meydómi sínum fyrir saurugu og syndsamlegu augnaráði þeirra sem einnig eru að nýta búnings- og sturtuaðstöðuna og eru vel að merkja af sama kyni og u.þ.b. eins búnir líkamlega.
Þessi pervertismi kemur fram í fullkomnum sóðaskap m.a. hjá unglingspiltum og smádrengjum, einkum þeim sem sækja skyldusundnámskeið og eru umhverfinu óvanir, því þeir fara margir úr útmignum nærbrókum með bremsuförum og tilheyrandi beina leið í þessi fornlegu skátatjöld í viktoríönskum teprustíl sem hylja eiga þessa ógnarlegu blygðun, kynfærin, svo mjög að engan gruni að neitt þvílíkt leynist þar, rétt eins og eðlilegur líkami sé eitthvað ljótt og syndsamlegt. Þetta gera þeir án þess að baða sig almennilega um miðbikið. Fáir kæra sig um að svamla í saurleifum og reðurosti af sér ókunnugum piltum og karlmönnum í sundlaugum. Þau munkaklaustursviðhorf sem birtast í þessari óhemjulegu feimni eru óheilbrigð og bera vott um andlega firringu. Það er ekkert kynferðislegt við það að spúla almennilega á sér skrokkinn fyrir og eftir sundferðir. Heldur ekki við sundfatnað sem er léttur, en heldur þó þannig að lausum endum að þeir séu ekki sprellandi út um allt við minnsta öldugang. Hugsið ykkur ef ballettdansarar hefðu sprellan á sér óhaminn á ballettsýningum, það væri bæði óþægilegt fyrir þá og áhorfendur trufluðust af þessu dinglumdangli út um allt - Svanavatnið gereyðilagt með dinglandi besefum.
Hommafóbía af því tagi sem birtist í umræðunni um hinar aðskornu smásundskýlur er skelfing ókarlmannleg. Þeir sem truflast mest af meintum hommaskap eru þeir sem standa slíku næst en eru þó svo hræddir um að detta nú yfir girðinguna óvart (því það er svo gaman hinum megin) að þeir rembast eins og rjúpan upp við staurinn við að sannfæra sjálfa sig og aðra um gagnkynhneigð sína með því að segja að þetta og hitt sem þeir kæra sig ekki um sé hommalegt. “Hommalegast” koma þessir ágætu menn sjálfir út fyrir bragðið, láta það a.m.k. hasla sér rækilega völl. Sundföt hafa fyrir mér praktískt gildi, en vel má hafa skemmtun af einhverju sem þykir eggjandi og þá eru auðvitað hin viktoríönsku tjöld best. Konur, stúlkur(og kannski hommar) sjá ekki neitt í þessum afkáralegu sundbuxum (sem eru eins og risasmokkfiskur utan á piltunum, taka í sig svo mikið vatn að þær eru eins og vökvaþrýstibremsubúnaður á sundi) og ímynda sér væntanlega undir þessu risapung með merkilegri og stórri brunaslöngu til slökkvunar ýmislegum losta kvenna, stúlkna og e.t.v. homma. Ímyndunin gerir fólk náttúrulega alveg veikt yfir þeirri væntanlegu dýrð. Hver er svo hommalegur þegar upp er staðið? Sá sem vill það og aðrir ekki, eins og alltaf. Leyfum fólki að skarta þeim sundklæðum sem því sýnist. Klæðisdrusla sem er svo umfangsmikil að hún felur typpi í meðalreisn er óhentugur og ljótur sundklæðnaður að mínu mati og þegar sá sem klæðist þeirri druslu hefur ekki þvegið það sem undir er, af því að hann er svo feiminn við alla hina karlana í karlaklefanum, tekur nú út yfir með hin andlegu og líkamlegu saurindi.