Eitt sinn var lítill skógarhöggsmaður sem gekk um skóginn höggvandi tré. Hann átti þrjú börn og konu og til að fæða kvikindin þurfti hann að afla peninga. En það var aðeins eitt vandamál, hann var fjöldamorðingji. Með því að höggva tré var hann að eyða lífi þeirra til þess að halda lífi í fjölslkyldunni sinni á lífi. Hann pældi aldrei í þessu svona, því honum var nokkurn veginn sama um trén. Líf fjölskyldunnar skipti hann meira máli. Það sem olli honum hinsvegar miklu hugarangri var stærðin á getnaðarlim hans. Skógarhöggsmaðurinn var með pínulítið typpi, og það var svona kramið eins og sveppur í laginu.

Einn daginn þegar hann var að höggva tré sá hann tré sem hann ætlaði að höggva, þetta var falleg fura og hann gæti líklega fengið nægann skilding fyrir að fella það til að fæða fjölskylduna. Hann mundaði öxina og ætlaði að höggva tréð, en það var eitthvað sem stöðvaði hann í því að gera þetta. Eitthvað ólýsanlegt afl. Hann heyrði rödd í höfðinu sem sagði við hann
“ekki…gerðu það…ekki”
Laufblöð þyrluðust fyrir framan hann og hann sá sýn, hann sá tréð í barnsformi í höfði sínu tala til sín. Tréð bað hann vægðar og gerði honum tilboð. Það bauðst til að selja honum typpastækkunar lyf í skiptun fyrir líf sitt.

Skógarhöggsmaðurinn sá þá tilveruna í nýju ljósi og þurfti að taka mikilvægustu ákvörðun sem hann hafði staðið fyrir á æfinni. Hann gat:

A)Höggvið tréð, fætt fjölskylduna og reynt (en mistekist, eins og vanalega) að fullnægja konu sinni með sveppatyppinu.

B)Leyft trénu að lifa og eignast stærðar typpi en fórna fjölskyldunni.

Þetta summar nokkurn veginn upp álit mitt á lífinu og tilverunni.