Ástæða meðfylgjandi greinar er að fá viðhorf manna á þetta sem er hér eftirfylgjandi. Síðan væri mjög þægilekt að fá hentug orð þar sem þau eru erfið og loðin, t.d. titilinn. Og síðan bíð ég eftir audioáhugamálinu með óþreyju og sendi inn restina þegar ég er búinn að þýða meira af greininni.




Lampamagnari í lokinn (valve final amp)

35 wött frá einföldum magnara.

Hönnun: Bob Stuurman

Þessi lampa aflmagnari er ýta-toga (push-pull) hannaður, með tvo EL34 (:: 6CA7 US)
Hann er svona einfaldur til þess að minnka vandamál og bilanir, í samsetningu hans.
Útkeyrsla á útgöngum er vel yfir 35 wött, sem og lítil bjögun og breitt tíðnisvið. Þessi magnari gefur einstaklega góðan hljóm, þegar notaðir eru alvöru hátalarar – og það sýnur það að hönnunin er með nokkuð hefbundnar sérhæfingar, geta stundum látið mann óttast spenninginn þegar maður hlustar á ákveðna góða tónlist.

Þessi enda-magnari er byggður á hönnun Philips frá um 1950, með nokkrum breytingum hjá Claus Byrith. Þessar breytingar innihalda meðal annars, sitthvorn spenninn, fyrir neikvæða net lampans EL34, AC jafnvægis hagræðingar fyrir útgangs-stigið, EF86 pentóða, vafin eins og tríóða, á formögnungarstiginu og lækkar upphæðina af neikvæðri svörun (20 dB)
Tvö skjöl um þetta viðfangsefni hafa verið byrt á netinu. Þau lýsa hönnuninni, í smáatriðum, og þau eru svo sannarlega þess virði að lesa ef þú hefur áhuga á þeim.
Þar sem raunverulega hringrásin er vel skjalföst þá takmörkum við sjálfa okkur í lýsingu á þessari grein. Samt sem áður þá höfum við aðeins meira að segja um lítt þekkt viðhörf hönnunarinnar, afþví að það hjálpar manni að öðlast innsýn á vandamál “push-pull” endamagnara, og tiltækra lausna á þeim.


To be continued …