Kæri Thossinn,
ég vil nú ekki meina að við séum í vopnahléi vegna þess að við erum ekki í stríði. :)
99% af því sem þú hefur sett fram hefur verið afar málefnalegt og því hef ég haft gríðarlega ánægju af því að ræða við þig.
Forsenda 1: Enginn heilbrigður maður hefur ánægju af stríði.
Forsenda 2: ég er heilbrigður maður
ergo:
Niðurstaða 1: Ég hef ekki ánægju af stríði…

Forsenda 3: Ég er ánægður
ergo
Niðurstaða 2: Ég get ekki verið í stríði :)

Thossinn,
ég finn að við eigum marga sameiginlega punkta í þessari umræðu og því hefur verið afar ánægjulegt að skoða fleti hennar með þér. Ég vildi að allir gætu verið jafn málefnalegir og opnir fyrir því að það að rökræða er ekki endilega að rífast.

Bestu Kveðjur,
Gé-Töfri

Ah,ég skil…ekki.
Sem betur fer.
Hann segir að það sé “hræsni” að deyfa dýrin áður en maður drepur þau sér til matar.Maður verði að yfirvinna þessa “hræsni” og horfast í augu við “innra dýrið”.Hmmmm,mér finnst þetta nú frekar lame.
Okkur hefur verið kennt að vera illa við þetta orð,og vegna þess að allir þrá heiðarleika óttumst við það og vissulega er það sem það stendur fyrir oft mjög slæmt en síðan hvenær er “hræsni” versti óvinur okkar?Hræsni er oft alls ekki það sem hún virðist vera í fyrstu,ekki eins og hann skilgreinir orðið og hún getur þjónað göfugum tilgangi og linað þjáningar fólks ef rétt er farið með hana,ef maður horfist í augu við hana fyrir það sem hún er,og þó að maður vilji alls ekki vera hræsnari,það virðist minnkandi á einhvern hátt við fyrstu sín og óviðkunnalegt,þá gerist maður engu að síður “hræsnari” ef það er það sem er siðferðilega rétt(ar) í stöðunni.Til þess að geta gert þetta meðvitað þarf maður að hafa til að bera ákveðinn siðferðisþroska sem ekki verður unninn með skyndilausnum og helgislepju eða “innra dýrið” “ég er ekki hræsnari” þynnku hugsunarhætti,en flestir sem venja sig á að hugsa út fyrir sjálfan sig og sitt egó ná einhverntíman á æfinni.Ég ætla mér ekki að móðga neinn hérna enda bíst ég við að maðurinn sé ekki eins illa gefinn og hann virðist,einungis afþví að hann hefur ekki hugsað málið.
Segjum sem svo til dæmis að manni sé af einhverjum ástæðum illa við svertingja.Þá myndu margir segja að það væri hræsni að gefa í Afríkusöfnun Hjálparstofnunnar kirkjunnar eða eitthvað álíka.Egóistinn(ekkert illt meint með orðalaginu það sem ég meina er í raun í sumum tilfellum “skammsýnn”) sem á við þetta vandamál að glíma hugsar þá með sér:“Ég er ekki hræsnari.Ég ætla ekki að gera eitthvað sem ég meina ekki alveg.Ekki myndi ég vilja að fólk væri smælandi framan í mig ef því líkaði ekki vel við mig í raun og veru,ég myndi miklu heldur vilja að það segði mér blátt áfram að því væri illa við mig.Svo afhverju ætti ég sjálfur að vera hræsnari?” En,ef það er svo einhver rödd sem segir honum að gefa nú í söfnunina samt sem áður þá mun fólkinu sem nýtur góðs af vera alveg sama hver sá um að það fórst ekki úr hungri.Það er einfaldlega of svangt til að hafa neina innsýn í þessar vestrænu egóista pælingar anti-hræsnarans eða hafa nokkra samúð með tilraunum hans til heiðarleika ef hann lætur það vera.
Dæmi 2:Maður er bláfátækur.Honum er illa við það en hann ákveður að ræna frá einhverjum til að endar nái saman.Hann veit að það sem hann er að gera er rangt.Þegar hann er staddur í húsinu sem hann er að ræna sér hann einhver.Hann hugsar:“Æ,æ,hann getur borið kennsl á mig.Ég verð víst að drepa hann.” Þá segir kannski einhver innri rödd honum að það sé rangt að bæta röngu oná rangt,hann verði bara að taka áhættuna frekar en lifa með því að vera týpa sem bætir röngu oná rangt,morði oná rán.“Hei.Ég er glæpamaður.Mér er alveg sama um þetta fólk afhverju hefði ég annars verið að brjótast hérna inn?Við deyjum nú öll einhverntíman.Ég verð nú að bjarga sjálfum mér.Á ég nú að þykjast vera einhver Móðir Teresa ræninginn sjálfur.Það væri hræsni!Ég er ekki hræsnari!”Fjölskylda fóranrlambsins yrði ekkert þakklát þessum manni fyrir heiðarleika hans eða trúnaði hans við innra dýrið eða what ever.Hræsni er oft einfaldlega skárri kosturinn af tveimur vondum,og ef maður getur ekki valið hið góða fullyrði ég að það er ALLTAF betra að velja hana.
Ég vildi óska þessa að Hitler,Osama bin Laden og hvað þeir nú heita aftur hefðu allir verið hræsnarar.
Ég tala kannski dálítið ofsalega hérna þó ég sé í raun að tala um mjög lítinn og einfaldan hlut,það virðast bara ekki allir skilja hann svo ég nota stór orð til að lýsa því sem er svo smátt að maður þarf að hafa augun hjá sér til að sjá það.
-Er rangt að ákveða að kvelja allavega ekki dýrið sem maður ætlar að neita sér til matar(Ath.indjánar fundu aldrei upp aðferð til þess eins og gyðingarnir(sem líka veiddu þau sjálfir lengi,lengi),og seinna flestar aðrar þjóðir á einhvern hátt,annars hefðu þeir kannski notað hana,alla vega ef þeir hefðu hugsað málið!
Segjum sem svo að einhver myndi drepa einhvern í fjölskyldunni þinni.Þú yrði víst eftir á feginn að hann hefði ekki kvalið viðkomandi eða nauðgað áður og einhver sem þú elskar hlotið enn hræðilegri dauðdaga.Dýrin eru alveg sammála þér!
Sjálf er ég ekki hræsnari í þessu máli samkvæmt skilgreiningu sumra,þar sem ég borða aldrei kjöt eða fisk,það eru til aðrar,bara aðeins flóknari aðferðir við að fá öll nauðsynleg efni,til dæmis soja o.s.frv.Hins vegar finnst mér af tvennu,ja ekki algóðu,miklu skárri kost að vera hræsnari sem deyfir dýrin áður en þau eru drepin,þó eflaust megi bæta þau mál helling,til dæmis með því að koma í veg fyrir þetta taugaáfall.Afhverju vill ég slíka “hræsni” Ég vil bara ekki láta kvelja þá sem mér þykir vænt um og mér þykir vænt um dýr.“Það sem þú villt að aðrir menn geri yður það skallt þú og þeim gjöra”.Flókið að fara eftir en alla vega reyni ég að lifa eftir “Það sem þú villt ekki að aðrir geri þér ,það skallt þú ekki gera þeim”. Hræsni?Hefur þú áhuga á að hljóta kvalafullan dauðdaga svo einhver komist hjá því að vera hræsnari?Ég bara held ekki…
Ég er sem sagt sjálf ekki “hræsnarinn”hér þó að ég óski eftir því að aðrir séu það frekar en kvelja dýrin meira en þarf.Ég er sjálf meira en tilbúin að vera hræsnari í öllum málum sem ég trysti mér ekki til að velja hið góða,samkvæmt mínum skilningi,í,það er að velja hið skárra fremur en það alversta.Mér finnst bara heiður að láta kalla mig hræsnara frekar heldur en algjörlega siðlausa og sjálfhverfa manneskju sem velur það versta í stað þess skárra,bara til að komast hjá þeim stimpli.Hræsnin er ekki góð,en hún er nú einu sinni hluti af öryggisneti þessa samfélags ófullkominna einstaklinga hér á jörðinni,sem við erum jú öll.Hún getur jafnvel verið tjáning á ósk um að verða í raun það sem maður er að þykjast vera,og hún hjálpar miklu fremur til við það,og er miklu stærra skref á leiðinni þangað,heldur en dekur við “innra dýrið” og svo ótrúleg sjálfhlífni að maður sé tilbúin að svíkja samvisku sína frekar en gerast sakur um eitthvað sem mögulega gæti flokkast undir hræsni.Við skulum kalla hana,í þessu tilfelli,eitthvað mitt á milli sannleikans og lyginnar,þess góða og þess illa.
Batnandi manni er best að lifa.Lengi lifi hræsnarar sem að minnst kosti hunsa ekki algjörlega samvisku sína.
Ef einhver myndi drepa þig eða þína myndir þú ekki gleðjast yfir hræsnisleysi hans þegar hann pyntaði ykkur fyrst.
Ég veit að þetta er flókið mál með slátrunina,en akkurat þetta,segir sig nú sjálft.

Kæri thossinn,
ég er sammála þér um að nýrasismi er léleg þýðing á xenoracism.
Orðið menningarrasismi er einnig notað en það er óþjált. Íslendingar hafa alveg hrikalega hneigð til að setja ný- fyrir framan allt sem þeir geta ekki fundið gott orð yfir. :)

Jújú, maður notar gamla kynþáttahugtakið til að flokka fólk í breiðum skilningi. Það er ekkert vandamál, en það er ekki lengur hægt að nota það í neinum vísindalegum skilningi. Þannig er það ómerkt.

Bestu Kveðjur,
Gé-Töfri