Einu sinn var ung manneskja sem hlýddi nafninu Rauðhetta sem bjó með
móður sinni við jaðar stórs skógar. Dag einn bað Móðir hennar
Rauðhettu hana að fara með körfu fulla af ferskum ávöxtum og Egils
kristal til ömmu hennar – ekki vegna þess að þetta var kvennastarf,
heldur vegna þess að verknaðurinn var göfuglyndur og vakti upp mikla
samfélagskennd. Enn fremur var Amma hennar ekki veik, heldur var hún
með fullu viti og við góða heilsu og gat fyllilega séð um sig sjálf sem
fullorðin manneskja.
Rauðhetta fór af stað með körfuna fulla af næringarefnum af stað út í
skóg. Margir vinir hennar trúðu því að skógurinn væri drungalegur og
hættulegur staður og þessvegna steig það aldrei fæti þar inn. Rauðhetta
var hinsvegar það örugg með verðandi kynferði sitt að svona Fraudíanskar
ímyndir hindruðu hana ekki.
Á leið sinni í hús Ömmu sinnar var hún Rauðhetta ávörpuð af Úlfi sem
spurði hana hvað væri í körfunni. “Heilsubætandi snarl handa Ömmu sem
er vissulega fullfær um að sjá um sig sjálf sem fullorðin
einstaklingur.”
Þá sagði Úlfurinn, “Veistu, vinan, að það er ekki öruggt fyrir litar
stúlkur eins og þig að reika um þennan skóg alein.”
Þá svaraði Rauðhetta,”Mér finnst þessi karlrembulega athugasemd þín
einkar móðgandi, en ég mun hunsa það vegna hefðbundinnar stöðu þinnar
sem úrhrak samfélagsins, þar sem álag þess hefur neytt þig til þess að
þróa þína eigin fullgildu heimssýn. Afsakaðu mig, en ég þarf að halda
áfram.”
Rauðhetta gekk meðfram aðalslóðinni. En vegna stöðu sinnar utan
samfélagsins sem hafði losað hann við þrælslega hollustu við línulegt,
vestrænt ættað hugsunarferli, vissi Úlfurinn um fljótlegri leið að húsi
Ömmu. Hann ruddist inn í húsið og borðaði Ömmu, sem er fullkomlega gild
aðgerð hjá kjötætu eins og honum. Síðan, óbundin af stífum reglum um
það sem talið er karlmannlegt og kvenlegt, klæddi hann sig í náttfötin
hennar Ömmu og skreið í rúmmið.
Rauðhetta gekk inn í hús Ömmu og sagði, ”Amma, ég færði þér fituskert
og saltlítið snarl til þess að fagna hlutverki þínu sem ættmóður.”
Þá sagði Úlfurinn,blíðlega þar sem hann lá í rúminu,” Komdu nær, barnið
mitt, svo ég geti séð þig.”
Og sagði þá Rauðhetta,” Æ, ég var búin að gleyma að þú ert jafn
sjónrænt áskoruð og leðurblaka. Amma, svakalega ert þú með stór augu!”
“Þau hafa séð og fyrirgefið margt, vinan mín.”
“Amma, rosalega ert þú með stórt nef – aðeins tiltölulega, auðvitað,
og vissulega aðlaðandi á sinn máta.”
“Það hefur þefað margt og fyrirgefið, vinan mín.”
“En Amma, svakalega ert þú með stórar tennur!”
Þá sagði Úlfurinn,” Ég er ánægður með það sem ég hef og það sem ég er.”
Og stökk upp úr rúminu. Læsti hann klónum í Rauðhettu í þeim tilgangi
að gæða sér á henni. Rauðhetta öskraði, ekki vegna óttans á því að
Úlfurinn klæddist kvenfötum heldur vegna yfirgangs hans inn á hennar
einkasvæði.
Nálæg trjáskurðarmanneskja (eða trjábolseldsneytisfræðingur eins og
hann vildi vera kallaður) heyrði öskur Rauðhettu. Þegar hann braust inn
í húsið, sá hann áflogin í gangi og reyndi að ganga á milli. En þegar
hann lyfti exinni sinni, stoppuðu bæði Rauðhetta og Úlfurinn.
“Og hvað heldur þú að þú sért að gera?” spurði Rauðhetta.
Trjáskurðarmanneskjan deplaði augunum og reyndi að svara, en honum datt
ekkert í hug .
“Stormandi hérna inn eins og Neanderthalsmaður, treystandi vopninu þínu
til þess hugsa fyrir þig!” sagði hún. “Karlrembusvín!”
Þegar Amma heyrði í rödd Rauðhettu, stökk hún út úr gini Úlfsins, tók
exi trjáskurðarmanneskjunnar og hjó hausinn af honum. Eftir þessa raun,
fundu Rauðhetta, Amma og Úlfurinn til sameiginlegs tilgangs. Þau ákváðu
að koma upp annarskonar heimilishaldi byggðu á gagnkvæmum skilningi og
samvinnu. Og þau lifðu Hamingjusöm í skóginum alla ævi.


Köttur út í mýri
Setti uppá sig stýri
Og úti er ævintýri