Diego leit upp frá humlinum þegar hann fann fyrir ókyrð Cadinu. Hann skimaði salinn og tók eftir prestynjunni.
Diego glotti, steig upp frá borðinu og greip eina þjónustu stúlkuna. Stúlkunni brá við og var næstum búin að missa bakka hlaðinn tómum diskum. Diego greyp léttilega undir bakkan, horfði djúpt í augu stúlkunnar og dró hana að sér. Augu hans, sem augnabliki áður höfðu verið köld og tóm, leiftruðu af áhuga og hrifningu.
“Sæl, fagra mær. Má ég nokkuð spyrja þig einnar saklausrar spurningar?”
Stúlkan, sem var þó festu vön, kiknaði í hnjánum þegar þessi dularfulli grímuklæddi maður hélt henni nær sér. Hún kinkaði hægt kolli, full efasemda.
“Hvar er þessi unga prestynja til húsa, gistir hún e.t.v. í þessu gistihúsi?” spyr hann og kinkar kolli í átt til prestynju Waukeen um leið og hann dregur stúlkuna þéttar að sér.
“é-ég má ekki segja…”
“Ó, þú getur sagt mér það, er það ekki? Ef þessi glæsikona velur þetta gistihús hlítur það að vera sér í flokki. Ef svo er mun ég leigja mér herbergi hér… og e.t.v. get ég þá hitt þig aftur seinna?”
“ó, ehh. Jú hún gistir hér í einni svítunni á efstu hæðinni” Stúlkan var orðin eldrauð í framan og ringluð. Það höfðu margir gestir reynt við hana áður en það var eitthvað við þennan mann, eitthvað í röddinni og augunum.
“Takk” sagði Diego stuttaralega um leið og hann sleppti henni og settist aftur eins og ekkert hefði gerst. Augu hans voru aftur orðin köld og tóm.
Stúlkan horfði forviða á hann og snérist svo á hæl reið og sár yfir að hafa verið notuð.

Diego snéri sér aftur að mat sínum og hvíslaði um leið upplýsingarnar til félaga sinna. Cadina glotti við og ákvað að panta sér svítu á sömu hæð og prestynjan. Hún komst reyndar að því að svíturnar voru aðeins tvær en það var bara betra fyrir hana. Hún pantaði svítuna á móti prestynjunni fyrir sig en svítu á 6 hæð fyrir Diego.

Þegar kvöldaði fóru þau öll í sínar svítur.
Fyrsta verk Cadinu var að vanhelga herbergið sitt en íbúðin á móti var einmitt heilög svo gangurinn á milli var vægast sagt rafmagnaður þar sem þar mættust algjörar anstæður góðs og ills.
Mat ákvað að viðra teppið sitt og prufa að æfa sig aðeins á því og fór hann þess vegna að fljúga í hringi í kringum gistiheimilið.
Enriqe settist niður við skrifborðið í herbergi sínu og fór yfir upplýsingar dagsins.
Diego hafði ekki svo rólega nótt í huga. Hann klæddi sig í svörtu fötin sín og gerði klifurgræurnar tilbúnar því hann ætlaði að brjótast inn hjá prestynjunni og drepa hana í svefni.
Það byrjaði vel, hann leit út um gluggan og sá að nóttin var frekar skýjuð þó svo að það glitti í mánann annnað slagið. Hann opnaði gluggann, fann svalan andvara leika um sig og smeygði sér út. Andvarinn strauk dökkt hár hans er hann byrjaði að klifra upp að glugga prestynjunnar.
Þegar Diego kom upp að glugganum og gægðist inn sá hann konuna sitja við skrifborðið, sem snéri að glugganum, og var hún að rita í bók. Hann beið þolin móður eftir að hún háttaði sig og slökkti ljósin. Þegar hann gægðist næst inn lá hún í rúmi sínu og virtist sofa svefni hinna réttlátu.
Diego hóf að fikra sig rólega meðfram gluggasillunni í leit að gildrum og fann eina viðvörunar rún. Hann beitti sérstakri lagni við að fjarlægja hana án þess að hljóð heyrðist og opnaði auðveldlega lásinn á glugganum, ósköp hljóðlega. Hann lenti hljóðlaust á fagurlega útskornu eikarborðinu og vippaði sér léttilega niður á gólf. Allt gekk vel og eftir áætlun. Hann glotti með sjálfum sér þegar hann hugsaði til forviðu hinna þegar þau uppgötvuðu daginn eftir að hann hefði leyst málið.
Diego tók upp hníf sinn og renndi honum létt upp fagran grannan svanaháls prestynjunnar. Allt í einu opnaði hún augun og greip í átt að hendi hans. Hann brást snöggt við og stökk frá rúminu um leið og hann bölvaði henni rækilega. Hvernig gat hún vitað af mér!

Prestynjan rís snöggt upp úr rúmi sínu, íklædd þunnum náttkjól sem virðist vera ofin úr gul þráðum. Hún lítur reið á Diego.
“Hvernig dirfistu að ráðast inn í svítu mína með dráp í huga” Mælir hún reiðilega.
Diego horfir eftir undankomu leið en hún hefur nú fært sig fyrir gluggan svo eini möguleiki hans er að flýa út á gang. Hann tekur ákvörðun sína og á sama andartaki þeytast fjórir hnífar í átt til prestynjunnar. Hún stekkur frá þeim og rekur upp reiði öskur.
“Þessa ósvífni færðu borgaða” hvæsir hún um leið og hún byrjar að veifa höndum og mæla himnesk orð. Gyltir þræðir þeytast út frá höndum hennar og læsa sig í Diego sem reynir að víkja frá þeim. Hann rekur upp sársauka öskur er þræðirnr nísta hjarta hans og láta blóðið sjóða í æðunum. Hann er þó fljótur að svara fyrir sig og heggur til konunnar með sverði sínu. Hann hittir hana í síðuna og hún skækir af reiði.
Enriqe og Cadina hrökkva við.
Cadina opnar hurð sína örlítið til að sjá hvað er að gerast en Enriqe þýtur upp stigana og ræðst að lásnum á hurðinni. Bardagahljóðin berast enn innan úr herberginu en óvíst er hver hefur betur. Þó er Cadina viss um að lítið sé eftir af húsgögnunum.
Allt í einu heyrist brothljóð um leið og Enriqe hefur tekist að opna hurðina. Hann ríkur inn og sér Diego standa illa særðan í miðju herberginu, prestynjan stendur upp við rúm sitt og er að kasta galdri en Mat er að rísa upp fyrir framan skrifborðið, umlukinn glerbrotum.Herbergið er ein rúst. Cadina gægist glottandi inn um hurðina en passar sig á að láta konuna ekki sjá sig.
Prestynjan líkur galdrinum sem þeytir Mat upp að vegg. Enriqe ætlar að stinga sér á konuna en hún hvæsir á þá að gefast upp. Enriqe hlustar ekkert á hana og reynir að stinga hana með sverði sínu. Honum mistekst hrapalega en hún líkur við annan galdur rétt þegar Diego ætlar að slá til hennar aftur. Hún hverfur í gyltum reykblossa og þremenningarnir standa vonsviknir eftir.
Diego notar tækifæri og fer ránshendi um herbergið um leið og hann svarar stuttaralega spurningum Enriqe og Mat. Cadina fer aftur inn í herbergi sitt og hristir hausinn.
Þegar Diego hefur tekið allt sem hann telur áhugavert, þ.á.m. stóra gylta, gimsteinasetta bók, yfirgefur hann herbergið.
Mat tekur teppið sitt og flýgur út um gluggan en eftir stendur Enriqe og horfir í kringum sig hugsi.
Hugmynd Diego var alls ekki svo slæm.

Þegar prestynjan kemur aftur seinna um nóttina litast hún um í herberginu sínu áður en hún fer að sofa. Hún öskrar af bræði þegar hún uppgötvar að einhver stal bókum hennar og fjársjóð og tekur það út á því sem eftir er af húsgögnunum. Loks róast hún aðeins og skríður upp í rúm. Fljótega heyrast örlitlar hrotur.

Cadina er enn ekki farin að sofa. Hún líkur bænum sínum til Bane, guðs einræðiststjórnar og kúgunar, og fer einu sinni enn yfir upplýsingar sínar um hinn týnda Hanska Bane. Hún er að loka bókinni þegar hún heyrir reiði öskur hinnar prestynjunnar og glottir með sjálfri sér. Hún háttar sig og hugsar um hvernig hún ætlar að pynta þessa sætu stúlku Gyðju auðs og velmegunnar. Þessar hugsanir æsa hana örlítið upp en hún er allt of þreytt til að sinna því.
Cadina er við það að festa svefn þegar allt í einu er bankað ákaft a hurð hennar. Hún snýr sér á hina hliðina og vonar að viðkomandi fari en aftur er bankað og að þessu sinni fylgir lágt hvísl Enriqe.
“Opnaðu, ég er með svoldið sem- *stuna* sem þú gætir haft áhuga á!”
Cadina rís fúl á fætur, klæðir sig í þykkan náttslopp og rífur upp hurðina.
“HVE-“
Hún snar stoppar og grípur andann á lofti. Á ganginum stendur Enriqe og heldur klunnalega á vöfðu teppi sem spriklar á fullu. Úr því heyrast bæld kvennmanns öskur.
Hún bregst snögg við, dregur Enriqe inn í herbergið tekur fram fern handjárn og hlekkjar við rúmstólpana. Á meðan slengir Enriqe teppinu á rúmið og vefur það í sundur. í ljós kemur prestynja Waukeen bundin á höndum og fótum og kefluð. Cadina biður Enriqe að leysa hnútana um leið og hún handjárnar konuna við rúmið. Þegar prestynjan er kirfilega fest kastar Cadina hljóðdulu yfir rúmið svo aðrir gestir hótelsins heyri ekki hvað fram fari.
“Jæja, nú verður gaman.” segir hún og núir saman höndum.
“Hún má samt ekki deyja of aðveldlega! Ég verð að fá að ljúka henni af í nafni Mask.”
“Hmmm… Mask og Bane eru ágætir samstarfsmenn, er það ekki? Getum við ekki tileinkað hana þeim báðum?”
“Jú, ætli það ekki.” tautar Enriqe og krípur við rúmið. Hann tekur hníf sér í hendur og ristir á maga konunnar merki Mask. Það sama gerir Cadin nema það er merki Bane.
Svo hefja þau píninguna.
Í hvert skipti sem prestynjan virðist ætla að líða útaf eða deyja tekur Cadina litla flösku upp sem inniheldur grænan vökva sem ilmar af piparmyntu. Þessi vökvi hressir konuna upp svo hún geti tekið við meiri barsmíðum og píningu. þegar farið er að líða að degi finnst Enriqe nóg komið og vill deyða hana en Cadina heimtar að gera eitt hroðaverkið til viðbótar; Hún vill ákalla Bane og byðja hann að senda djöful sem myndi nauðga prestynjunni til dauða. Hann samþykkir það og stendur álengdar þegar Cadina legst á bæn. Allt í einu er eins og verði svört sprenging í herberginu og bæði missa þau meðvitund.
Þegar þau vakna sjá þau ljóta sjón. Svívirtur líkami prestynjunar liggur nakinn og blóðugur á rúminu. Konan hafði greinilega verið leyst úr handjárnunum áður er verknaðurinn hófst en það hefur lítið hjálpað henni.
Enriqe kúgast en Cadina glottir.
“hmm… ætli Bane sjálfur hafi komið?”
Enriqe yptir öxlum og lítur út um gluggan, sjóndeildar hringurinn er farinn að roðna, aðeins nokkrar mínútur í sólarupprás.
“Eigum við að ljúka þessu með stæl? Sýnin sýndi jú kirkjuna í ljósum logum”
“Jú, og ég veit hvernig!” Cadina hefst handa við að kasta galdri sem lætur lík prestynjunnar labba. Enriqe sveipar konuna prestbúningi hennar og saman fara þau í trúarhverfið. Þar finna Enriqe og Cadina sér góðan útsýnisstað en láta líkið labba inn í hálfkláraða kirkjuna.

Þegar sólin kemur upp ganga Waukeen dýrkendur til kirkju og og mæta þar skrúðklæddri prestynjunni sem snýr baki í þau. Allt í einu snýr líkið sér að þeim og þögn slær á hópin þegar það sviptir af sér klæðum og illa farinn líkaminn blasir við áhorfendum. Hræðslu og örvæntingar öskur brjótast út og það er einmitt það sem Cadina beið eftir. Hún kastar Eld Himins á kirkjuna og brennir allar sem inni í henni voru.
Fólkið í kring er flemtri slegið en Cadina gefur þeim ekki færi á að hugsa heldur stendur upp og lýsir yfir að þetta hafi verið gert í nafni Mask og Bane. Enriqe tekur svo í öxl hennar og notar galdrahring sinn til að koma þeim í burtu, aftur á hótelið.

Á hótelinu pakka þau snöggt niður, sækja Diego og Mat. Þau segja þeim í fjótu bragði hvað þau gerðu um leið og hópurinn flýtir sér að ná í hestana sína. Svo hefja þau þeysi reið í burtu frá Halruua.


[segið mér bara ef þið eruð orðin þreytt á þessu :) ]<br><br>kv.
IceQueen

*the Kender jumps up and takes the wizard's hat*

*Mystra will live… in our hearts and our magick*