D&D characterinn minn heitir Kahilda og er lich þjálfuð sem Necromancer.

Stutt yfirlýsing á dauða hennar:
Þegar kahilda var 19 var henni boðið að fara í galdraskólann hjá Hyrule (staður sem vinir mínir og ég notum mikið í D&D) en á leiðinni í skólann var hún gripinn af þrælakaupmönnum sem seldu hana til þrælavinnu í heilt ár var hún þræll en náði að komast undann. Ekki var langt liðið þegar nokkrir clericar (reyndar evil clericar) náðu henni og pyntu hana sér til gamans, eftir nokkurn tíma fóru þeir og skildu hana eftir til að deyja, kallar þá Kahilda upp til guðsins Wee Jas um að hlífa sér svo að hún fái að hefna sín og varð Wee Jas að þessu.

stutt yfirlýsing á endurlífkun hennar:
Nú er Kahilda orðinn 2300 ára gömul þega hún lifnar við, Wee Jas hefur séð til þess að hún endurlíkaðist nokkurnveginn heil. Drifinn af blóðþorsta drepur hún Kahilda alla Clerica sem hún getur fundið.

Kahilda er núna orðinn Netrual Evil og gerir bara hluti sem hún græðir á (nema þegar kemur af því að drepa clerica því það gerir hún frítt!!).

Þetta er bara partur af stórri sögu um hana (mér finnst gammann að skrifa sögur) og veit hreinlega ekki hvað meir ég ætti að skrifa ;)

It's times like these I hate being a DM…

Ehhh hvernig lætur maður myndir inná (ef það er hægt) og geta myndirnar verið beint úr töllunni (er með mynd af Kahildu sem ég teiknaði)

Ugg'zar - the story

Ugg'zar var þessi týpíski half-orci sem lifði af í óbyggðunum ásamt ættbálknum sínu, veiddi sér til matar og gerði svona frumstæða hluti. Hann heillaðist fljótt af tónlist og óx þeirri ástríðu ásmegin svo mikið að hann vildi búa til sína eigin tónlist. Ekki var hann né nokkur annar í ættbálknum handlaginn og vandvirkur þannig að ekki kom til mála að búa til hljóðfæri. Tók hann þá til þess ráðs að lemja höðfinu í tré til að skapa grípandi takta sem ættbálkurinn dansaði síðan oft við og varð þetta með tímanum að hefð (og olli um leið varanlegum heilaskaða).
En Ugg'zar vildi gera meiri og flóknari tónlist og dreifa henni til allra sem á vildu heyra um allt landið. Hann skildi við ættbálk sinn og hélt út í heiminn en ekki án þess að skipa eftirmann sinn í lemja-höðfi-í-tré list sinni ættbálknum til mikillar ánægju.
Ugg'zar hélt beint áfram í langan tíma og svaf undir berum himni í hellisskútum eða undir stórum trjám. Loks rambaði hann framá litla, skuggalega veru að nafni Ssssshhhhhimmer (eða þannig bar veran allavega fram nafn sitt). Ugg'zar bauð Ssssshhhhhimmer að slást í för með sér og þáði hann boðið glottandi.
Eftir að þeir höfðu spjallað í og gengið í smá tíma löggðust félagarnir til hvílu. Ugg'zar sofnaði um leið og höfuðið snerti jörðina en vaknapi skömmu síðar við að Ssssshhhhhimmer var eitthvað vesenast ofan á honum. Hann fann fyrir smá sting í hálsinum og þá varð honum allt í einu ljóst … hann hafði uppgötvað sjálfan sig og komst að því að hann var samkynhneigður. Ugg'zar velti sér á hliðina og lá nú ofan á Ssssshhhhhimmer sem hafði brugðið mjög við þessa hreyfingu. (smá samtal):

Ugg'zar: Me like u to Ssssshhhhhimmer …. Me love u long time!
Ssssshhhhhimmer: Wwwhhatt zhe hhhell?
Ugg'zar: Kiss me u fool! *smakk*
Ssssshhhhhimmer: AAAAAAAAAGGGGHHHHHH!!! *hleypur í burtu eins og skrattin sé á hælunum á honum*

Ugg'zar var furðulostinn yfir þessari skyndilegu breytingu í fari Ssssshhhhhimmer's en var ekki tilbúinn að fórna ástinni fyrir það svo hann elti hann kallandi á eftir honum “Komdu aftur, komdu aftur ástin mín!” en eina svarið sem hann fékk var sífellt öskur sem fjarlægðist með óhugnalega miklum hraða. Þegar Ugg'zar hafði hlaupið spölkorn fór hann fram af brún og sá hvernig jörðin nálgaðist hann á miklum hraða. Þrátt fyrir að hafa dottið niður um 5 metra fall var Ugg'zar óskaddaður því hann hafði tekið fallið af líkamanum með andlitinu.
Hann stóð upp og sá að hann var staddur í litlu þorpi og við hliðina á honum sá hann einhverja hluti sem líktust hljóðfærum sem hann hafði stöku heyrt ferðalanga tala um áður en ættbálkurinn hans stökk á þá og tætti í sig í offorsi. Hann teygði sig eftir einu þeirra en höndin stoppaði á einhverju hörðu áður en hún náði til hljófærisins … þetta var einhverskonar heitur klaki sem umlukti öll hlóðjfærin. Ugg'zar potaði nokkrum sinnum fast í klakann en í þriðju tilraun lét ísinn heiti undan með háu brothljóði og Ugg'zar til mikillar gleði gat hann tekið eitt hljóðfæri.
Hann byrjaði strax að spila og syngja (þótt hann væri gjörsamlega hæfileikalaus) og vakti alla í þorpinu með miklum óhljóðum og ýlfrum.
Íbúarnir voru greinilega mjög ánægðir með þessu óvæntu tónlist því að þeir henntu skóm, pottum og öðrum lauslegum verðmætum út um glugga og dyr. Eftir stutta hljómleika var Ugg'zar hrakinn á brott úr þorpinu en ekki án þess að hann hafði tekið “smart” dökkblátt cloak sem hafði verið hennt í hann.

Nú ráfar Ugg'zar um landið og deilir tónlist sinni með hverjum sem vill hlusta á hann (enn hefur hann ekki fundið neinn en gefst eigi upp). Honum er nú orðið meinilla við sólina, orðinn mjög fölur og kominn með lengri og beittar augntennur en hann man eftir að hann hafi haft áður. Hvæsandi og syngjandi leitar hann nú að Ssssshhhhhimmer, einu ástinni sinni og það eina sem hann þolir ekki er þegar fólk talar illa um tónlistina hans …

Half-orc-bard-vampíran Ugg'zar.

P.S. Þetta er ekki bara uppspuni, ég hef spilað þennan char nokkrum sinnum og í hvert einasta sinn hefur hann vakið lukku ;)

Beboniliphanicus Malanthiridarimas, or “Bebo” as his friends call him, was the third son of a poor goatfarmer. His family led a simple life, not having the money to buy anything more than just what they needed. “The only wealth you cannot spend, is knowledge.” His father once told him, and from that day forth, little Bebo, for he was short even for a gnome, sought to learn as much as he could about everything. By the time his older brothers were starting their apprenticeships, he had already learned four languages, and knew as much about the local history as the elders of the village.
Then came the day when the “big people” arrived. A large band of treasure hunters passing by in search of an abandoned castle stopped at Bebo´s home, asking if they could spend the night in the barn. This was welcomed, allthough bebo could tell his father did not entirely trust the strange travellers. That evening, as the travellers settled in for the night, Bebo, hungry for information about the outside world, snuck up to the barn to watch the travellers. When they were certain the gnome family was asleep, the band took out theyr bags and emptied them onto the blankets provided by the gnomes, revealing a large ammount of gold and jewels. They had stolen it from a nearby town, and were not looking for a castle. They were robbers. As Bebo watched, they began splitting the loot between them. But soon, the robbers began arguing about their loot, and before Bebo knew it, blades had been drawn. The little gnome sat there, stunned, as the robbers attacked each other with murderous glee, fuelled by their greed. The battle raged not only in the barn, but was soon carried out onto the field in front of the house. Bebo saw his father coming out of the house, his crossbow in hand, demanding to know what was going on. In seconds, the robbers turned upon him, killing him before he even got of a shot. They killed Bebo´s two brothers as well, and his mother was drowned in the well, just to keep her quiet. The robbers then picked up their loot, now three fewer, so that there was more for each, and left, taking the family´s cart and horses.
Bebo hurried as best he could to the nearest town to get help, but he collapsed on the road from exhaustion sometime before dawn. He awoke lying on a soft bed, with candles all about him. When he arose, he was greeted by an elf. The elf gave no name, and did not ask his. Instead, he told Bebo that a great tragedy had befallen him, and he wanted to help him make sure this would not happen to him again. When Bebo, somewhat suspicious, asked why the elf wanted to do this, the elf replied: “I am nearing the end of my days. I have not taken an apprentice yet, but should you so choose, I will teach you my art so that you may show those humans what real power is.” Bebo did not need long to think. In the years that followed, the elf tought him many things. Once he deemed that the gnome was ready, the elf sent him from his home with a few provisions and his trusty spellbook, hoping that his legacy had been placed on good shoulders.
Bebo has never gotten over his mistrust of the “tall folk” and trusts them only so far. It was after all, their greed that caused the deaths of his family. Ever curious about learning new things, he aspires to learn as many different spells as he can. He has found that he as a talent for Divination magic, while disliking the cold and the smells that go with the arts of necromancy. He dislikes physical violence greatly, feeling that it is beneath thinking creatures to engage in it. He carries his father´s crossbow with him, the only physical heirloom the old gnome had. In his travels he has become quite the scholar, allthough people do not often seem to consider him worth talking to, simply because of his size. He himself knows, of course, that true intellect sees past size and race. He has been known to converse with dwarves, elves, orcs and even a goblin or two, just to find out how much they know and if there is anything of interest to be learned from them, but most of his travelling companions laugh at this. They do not realize that it is them that are laughable.

This is my current pc in the campaing being run in my gaming club. Gnome Diviner, 2nd level, chaotic neutral. He memorises a maximum of 2 attack spells each day, preferring to use his spells to get his friends (and the stupid tallies) out of trouble. His feats up until now include roasting an orc chief with a shocking grasp spell, as the chief was standing in a small pond, and using “mage hand” to levitete a bottle of acid onto the hinges of a cage the pcs were being held in.

Ps sorry for writing in english, but I´m currently in Denmark and my keyboard is not “icelandic friendly”. :)

Silva Viscus Latína (Skógar Hjarta). Half-Elf Druid.

Foreldrar Silvu þurftu að fæða hana í Laumi. Því að Álfar og menn að vera í sambandi hvað þá eiga börn saman var ekki það besta. Móðirinn Álfadrotning hafði í sambandi við mann sem var kaupmaður og ferðaðist á milli álfaskósins og borgarinnar. Þegar Silva fæddist var það út í skógi þar sem enginn mátti nokkurn tíman fara. Móðir hennar bað guðin Ehlonnu Um að líta eftir henni. Það gerði hún með einu Skilirði að hún myndi ekki fara til þess að sjá hana Silvu. Bara gleyma henni. Það gerði Móðir hennar. Ehlonna gaf Silvu nafnið Silva Viscus því hún átti að vera verndari þessa skógs þar sem álfar höfðu átt heima í mörg þúsundir ára. Ehlonna fékk úlf sem eldist og skildi hana alveg. Eftir 5 ár í skóginum var hún buin að læra að bjarga sér alveg sjálf og var orðin það bundin jörðinni að hár hennar breyttist eftir árstíðum. Á næstu 10 árum eða þegar hún var orðin 15 ára gömul var hún búin að læra að nota galdra og kunni að vernda sjálfan sig. 18 ára gömul komust álfarnir að því að hún hafði fæðst og var leitað og leitað að henni en aldrei fanst hún. (20ára) á seinustu tveimur árum höfðu undead verið að rífa niður aðra skógi og var nuna komið að þesuum skógi héldu álfarnir fund um hvað ætti að gera. niðurstaða sú var að flýa. Stekkur silva úr felum og spyr hvort þeir ætli virkilega að flýja. því hún muni berjast ein ef þess þarf(hún lærði álfísku með því að fela sig og hlusta á álfana tala). Í fyrstu Reyna álfarnir að fanga hana en þá kemur Álfadrotningin og seigir öllum að hætta og það sé rétt þau geta ekki flúið. Eftir það er farið og barist áður en haldið er til Bardaga segir Álfadrotningin að hún sé móðir Silvu og seigir henni allt um hvað skeði. Þegar bardaganum líkur hafa undead unnið og þeir sem stjórnuðu þeir Evil Galdramenn náð silvu og Drápu þeir alla aðra Álfa í skóginum Fyrir Framan Hana og brendu skóin líka. Slapp Silva og Úlfurinn Hennar og gaf hún það loforð að hefna sín Fyrir hönd Ehlonnu.

Datt í hug að senda inn character sem ég er að nota í spili þessa dagana, við erum að spila D&D 3.5, með góða pakka-sögu sem heitir “City of the Spider Queen” og gerist í Forgotten Realms.

Smá tölfræði upplýsingar fyrst.

Kassandra Soelgard
LE Human female, Rogue7/Assassin7.
str.14 dex.16 con.14 int.20 wis.9 cha.17
Helstu skills eru bluff tengdar, en einnig ágætlega mikið í search, disable og open lock og reyndar heilum helling af skills (sjá int:20)

Sagan sjálf gengur út á það að hún ólst upp í miklu harðræði, mamma hennar var vændiskona, og hún þekkti ekki aldrei föður sinn, þó að mamma hennar hafi sagt henni að hann hafi verið adventurer sem hafi eytt með henni nótt þegar hann stoppaði í bænum.

Þegar mamma hennar deyr svo úr sjaldgæfum sjúkdómi sem hún fékk af viðskiptavini sem var nýbúinn að ræna grafhýsi, þurfti hún að sjá um sig sjálf á götunum. Það var erfitt líf, en hún sór þess eið að leggjast aldrei svo lágt að stunda vinnu móður sinnar. Þegar hún drap svo einn daginn ungan aðalsmann sem reyndi að neyða hana til að brjóta þann eið var hún handtekin, en var bjargað á elleftu stundu af fyrrum ferðafélaga föður hennar, sem var hátt settur paladin. En mamma hennar hafði sent boð eftir pabbanum þegar hún sá fram á að hún væri að deyja, en þarsem hann var látinn fór vinur hans í hans stað.

Þessi paladin tók stelpuna að sér, og þó hann sæi að hún hefði mikinn biturleika og vonsku í sér, einsetti hann sér að leiðrétta þessi stærstu mistök vinar síns.

Þau bjuggu svo saman í nokkur ár og hann var á góðri leið með að rétta hana af, þegar hann var kallaður í mikilvægt verkefni, fyrir kirkju Tyr. Hann komst að því að margir af helst fyrirmönnum borgarinnar Waterdeep áttu þátt í stóru þrælasölu veldi, og ýmsu þaðan af verra. Áður en honum gafst tími til að vara rétt yfirvöld við var hann tekinn af lífi. Stuttu síðar brutust útsendarar inn á heimili hans, og Kassandra slapp naumlega á lífi.

Hún eyddi næstu mánuðum í að komast að því hver bæri ábyrgð á því að eini maðurinn sem hefði sýnt henni góðvild væri dáinn. Það varð henni til happs að nýstofnað Assassins guild í bænum vissi hver hafði gert þetta, og gátu komið henni til hjálpar, í staðinn þurfti hún aðeins að sjá um nokkur verkefni fyrir þá.

Guildið kom henni fyrir í þjónustustarfi hjá aðalmanninum, og hún vann þar og beið færis, þartil hann hélt stóra veislu. En þá eitraði hún matinn og drap alla veislugesti, en þarámeðal langflesta sem að glæpahringnum komu, en einnig heilan helling af saklausu fólki.

Eftir þetta tók hún að sér ýmis verkefni fyrir guildið, en einungis þegar hún var sannfærð um að viðkomandi ætti það skilið, og henni dettur ekki í hug að ráðast á einhvern sem er augljóslega góður. Þrátt fyrir alignmentið LE, þá sér hún sig sem góða, og telur sig vera nokkurs konar refsiengil. Þess vegna keypti hún sér ring of mind shielding, eftir að klerkar og fleiri fóru að horfa grunsemdaraugum á hana og neita henni um þjónustu (hún lifir semsagt soldið í eigin heimi sjá wis:9)

Þegar assassin guildið heimtaði að hún dræpi mann sem var að rannsaka glæpi borgarinnar ofan í kjölinn og koma upp um spillta löggæslu áttaði hún sig á því að hún var í slæmum félagsskap, varaði rannaskandan við og stakk af. Nú er hún á flótta undan Assassins guild, og gekk til liðs við lítinn hóp á æskuslóðum hennar, undir því yfirskini að hún sé sérfræðingur í innbrotum úr borginni sem langar að læra á óbyggðirnar.

Hey hérna er einn flottur

Statistics fyrst
Zolfan Breek chaotic good
11 lvl rogue, 1 lvl duelist +3 monsterlvl
Half-elf/alien

Þessi ungi half-elf átti heima í Faerûn og átti sér tvo góða félaga þá Thorgrim Bloodhand (take a wild guess) og Eraz the wizard. Við byrjuðum sem 1st lvl grúppa og svo bættist við okkur aðeins. Hann Zolfan var sá eini í grúppunni sem dó aðeins einu sinni í öllu campain-inu, en þegar hann var reistur við þá var það gert með smá biological experiments, honum var blandað við gen úr Slaughterking (sem er svona eins og stór Alien) og þess vegna komu +3 monsterlvl. Hann duelwieldaði tveimur rapiers, dm lét Rapier vera lightweapon svo að það kom auðveldara.
Við kynntumst snemma í campaininu dularfullum character sem kallaði sig Artemis Entrerie. Hann hjálpaði okkur heilmikið með að finna mikið af peningum og við hjálpuðum honum með að drepa hóp af gnolls, ogre og annari dularfullri veru sem við sprengdum upp, along with three other members of our group. Við raisuðum þá á endanum og komumst í Waterdeep þar sem við komum okkur vel fyrir á krá. Þar hittum við aftur þennan skuggalega Entrerie, en Zolfan sá eitthvað undarlegt við hann því honum sýndist hann breytast í augnablik í Drow en svo var hann aftur bara venjulegur. Mun seinna og einni grúppu dauða í viðbót (I survived that again mind you) þá komumst við að því að hann var ekki í raun og veru Artemis Entrerie heldur var hann surface drow sem ég man ekki hvað hét (og nei það var ekki Drizzt Du'Orden) Við fórum með honum niður í Scull Port og fundum okkur þar svolítið out of place. Við vorum inná highclass krá að undirbúa okkur fyrir að halda áfram inní drowcity sem “Artemis” hafði beðið okkur um að fara þegar allt í einu opnast portal og inn streymir hópur af drow soldiers… þar til okkar yndislega wizard sem hafði verið frekar absent minded the whole friggin campain fékk snilldarhugmynd að skella wall of force í kringum portal-ið, þar sem þetta var one-way portal þá byrjaði þetta að fyllast upp ansi hratt, við náðum að loot-a þessa fáu drow sem höfðu komist í gegn en svo hlupum við eins og við gátum bara til þess að sjá blóðsprengjuna koma þegar spellinn fór. Eftir þetta þurftum við að fara í gegnum göng sem líktust helst holræsakerfi og því miður var þetta heimili risastórs Alien colony (við studdumst við Kython í Book of Vile Darkness) þar sem við þurftum að berjast allverulega mikið, sem betur fer var öflugur weaponmaster og archmage (both npc) með í hópnum sem gerðu mikið gagn. Við lentum svo í bardaga við stærri alien gaura þar sem ég dó. Það var engin leið til að endurlífga mig, there where no clerics in the bloody group þannig að archmage-inn datt í hug að nota cloning facility sem var nálægt en Zolfan blandaðist við Kython og fékk nifty abilities s.s. blind sight, acid immunity, 5 cold res, ability boosters og smá skill boost. Það gerðist lítið eftir þetta því um þetta leiti varð dm-inn þurrausinn af hugmyndum, en þetta var cool character

:.Twistur.:

Hvernig urðu svo úrslitin?

Fer ekkert að styttast í að við fáum úrslitin?

Vampire: The Masquerade karakterinn minn á skilið að láta minnast á sig. Þetta er Gangrel gleraugnaglámur sem býr í kofa út í skógi, les Hómer, rúntar um á Harleyinum sínum og spilar á gítar í frístundum. Þess á milli þvælist hann um með skotglöðum, brennuóðum og otherwise snarbiluðum félögum sínum og gerir sitt besta til að sjá til þess að þeir valdi ekki OF mikilli eyðileggingu.

Því miður er nú svo komið að hann neyðist til að hanga með þessum gaurum 24/7, þar sem nokkurn vegin öll samtök á hnetttinum eru á eftir þeim (og by extension honum). Safety in numbers og allt það. Ef við viljum fara út í smáatriði eru eftirfarandi samtök að reyna að koma okkur undir græna torfu: Vatíkanið, Rússneska mafían, Ítalska mafían, hinir og þessir vopnasalar sem finnst að við séum að taka yfir þeirra bisness, Bandaríski herinn (út af smáklúðri í Nebraska eða Nevada, man aldrei hvort), Löggæsla a.m.k þriggja stórborga (Þótt ótrúlegt sé eru feddarnir ekki farnir að pirra okkur ennþá), einhver ruglaður sértrúarsöfnuður sem heldur að víkingurinn okkar sé Jesús eða eitthvað svipað, Tzimisce-clanið (eða partar af því, erum ekki alveg klárir á því hversu marga við erum búnir að pirra…), Sullivan Dane vampírubani og Suður-Amerísku málaliðarnir hans, Toreador drakúla/Versace-blendingur og litlu listahommarnir hans, frumefnið eldur, nokkur mótorhjólagengi, Rónarnir í New-York, SÓLIN og, að sjálfsögðu, varúlfarnir.
Ó, og sennilega Camarillan fyrir öll þessi brot á Masqueradinu. Við höfum lúmskan grun um að þeir séu pirraðir út af því…