Inn í skugga SorpWarts hleypur einhver á fullri ferð inní skóginn. Stjani028 finnst þetta dularfullt og ætlar að elta. Hann tekur með sér lásabogann sinn og hleður’ann á leiðinni út. Þegar út er komið fer hann með luktina sína með sér og fer inní skóg. Hann er búinn að labba í smá stund þegar hann heyrir eitthvað hljóð. Eins og einhver eða eitthvað væri að labba. Eftir nokkurn tíma finnst honum þetta hljóð vera að nálgast sig. Hjartað slær svo hratt að hann er alveg að falla í yfirlið. Spennan er magnþrunginn, stjani028 er stressaður og hræddur. Þetta hljóð nálgast og nálgast. Hann er með lásabogann uppi og er tilbúinn að skjóta. Það er hánótt og ef eitthvað myndi koma fyrir myndi enginn heyra í honum öskra. Það er barátta við hræðsluna. Allt í einu stoppar hljóðið. Allt er hljótt. Stjani028 sér einhvern standa fyrir framan sig. Og hann heldur á einhverju. Hann er með stein. Allt í einu kastar hann steini í höfuðið á stjana028 eins og hann væri þjálfaður til að kasta steinum í fólk. Stjani028 steinrotaðist og dularfulli maðurinn dró hann langt inní skóg.

Næsta dag þegar hádegismaturinn er tekur Foringinn eftir svolitlu. Hann talar við betuyr og iver um þetta. “Það vantar stjana028. Hafiði tekið eftir því ?” spyr Foringinn.
“Já” svara betayr og iver í kór.
“Hvar haldiði að hann sé ?,” spyr Foringinn og er orðinn áhyggjufullur.
“Haldiði að hann sé ómeiddur?”
“Það er ábyggilega allt í lagi með hann. Hann er bara veikur eða eitthvað” segir betayr.
“Ég hef það á tilfinningunni að það sé ekki allt í lagi með hann. Sjáiði Mizzeeh. Hann er eitthvað að tala við supernanny, kannski um stjana028” segir iver.
Þau fara í tíma en eru varla að fylgjast með því þau hafa áhyggjur af stjana028.

Eftir skóla fara þau heim til stjana028 og banka á dyr. Langur tími líður en enginn kemur til dyra. Hundurinn er geltandi eins og brjálæðingur. Þau eru alveg að gefast upp þegar iver sér fótspor á jörðinni, og það eru enginn venjuleg fótspor.
“Sjáiði!! Þetta eru fótspor eftir stjana028. Það kemur varla annar til greina” segir iver æstur.
“Hey við verðum að elta þau. Verst að við megum ekki fara þangað” segir betayr.
“það þarf enginn að vita það,” segir Foringinn með spúkí rödd.
“Við förum þá í kvöld. En það verður erfitt.”

Kvöldið var kalt og drungalegt. Þau voru staðráðin í því að finna stjana028 sama hvað það kostaði. Allt í einu sá þau einhvern, eða eitthvað, hlaupa af miklum krafti inní skóginn. Þau voru ekki lengi að hugsa, allavega ekki Foringinn, og áður en iver og betayr vissu af var Foringinn kominn á fleygiferð á eftir verunni sem hljóp inní skóginn
“Hvað í fjandanum er hann að hugsa” sagði betayr og byrjaði að hlaupa á eftir honum.
“Bíddu eftir mér betayr!” sagði iver aumingjalega og byrjaði að hlaupa.

Eftir nokkurn tíma af hlaupum voru betayr og iver búinn að týna Foringjanum.
“Fjandinn, við erum búin að týna honum. Hver veit nema að veran taki eftir honum og geri eitthvað við hann?” segir betayr
“Ég veit það ekki en það sem ég veit er það að ég vill ná honum aftur áður en hann meiðist eða eitthvað svoleiðis leiðindi” sagði iver spaklega.
“Já djöfull ertu gáfaður maður usssss. En hvernig eigum við að finna hann. Við verðum í alla nótt að leita af honum” svaraði betayr.
“Ekki stríða mér þótt ég sé ljótur” segir iver fúll

Þau leita og leita þangað til að það kemur morgunn. Þau drífa sig inní setustofu og inní herbergin sín. Það var enginn vaknaður svo þau drifu sig uppí rúm (sitthvoru herbergi ef einhver á það til að misskilja svona hluti) og fóru að sofa.

Hvað gerðist við Foringjann? Það sama og við stjana028? Finnið út í næsta kafla af Foringjanum og sorpinu mikla !