mér leiðist…. ég nenni ekki að læra…
svo ég ætla að skrifa algjöra kjaftæðis sögu :)


einusinni var lítið karl glas. þetta glas átti engann að. glasið hafði misst foreldra sína í gólfið og þaug brotnuðu. litla glasið var mjög einmanna svo það áhvað að hoppa fram af borðinu.
áður en hann gerði það skrifaði það bréf sem hljóðaði svona:
“til þanns sem finnur þennann miða:
núna þegar þú lest þetta, þá veistu að ég er búinn að gefast upp á lífinu, það vildi alldrei neinn bóna mig og það eina sem ég gerði er að hanga á sama staðnum og horfði á alla aðra vera notaða og svo bónaða vel og vandlega. ég hef áhveðið að enda tilgangslausa lífið mitt og stökkva fram af borðinu. takk
-glasið”

svo renndi glasið sér að enda borðsins. það var hægt að sjá vatnið leka niður glasið, hann var mjög sorgmæddur.
hann áhvað að enda þetta. það hoppaði.

dagin eftir kom lítið kvenn glas að miðanum og las þetta. henni leið mjög illa eftir þetta og áhvað að stökkva, hún hafði séð hvað heimurinn var vondur. en þegar hún kom að endanum á borðinu heyrði hún mikil öskur koma fyrir neðan sig. hún leit niður og sá þá hvað glasið lá á kodda sem var á gólfinu. glasið varð mjög glatt og stökk til hins glassinns. þaug láu þarna alein og nutu samveru hvors annasrs og lifðu þarna á koddanum alla sína tíð. eða þangað til að lítill strákur kom og sparkaði óvart í glösin og þau splundruðust í veggnum. þaug dóu hamingjusöm.
-endir

p.s. mér dreeeeeeeeeeeep leiddist…
nennti ekki að hafa þetta langt…