Einu sinni var lítill handskúi með hatt. Hann var ósegjanlega grútleiður á því að vera handskúi, svo hann hljóp út í bílskúr og fór í fýlu þar. Þremur vikum seinna kom hann út og fékk þessa líka æðislegu hugmynd; hann ætlaði að breyta sér í fálka. Og svo hljóp hann út í fjöru og þá kom þrumuveður en Mikki mús lifði af. Handskúinn hoppaði upp á klett og orgaði “Verði ég fálki!” og hann varð fálki. Hann varð svaka ánægður og fannst geggjað að hafa þetta über kúlaða útsýni sem hann fékk þegar hann hóf sig á loft. Síðan lenti hann einhversstaðar á Nýju-Stokkseyri, sem er staðsett á Suðurpólnum. Þar hitti hann átján vetra heimskautaúlf sem hló móðursýkislega og fálkinn var alveg bara - ókei, ómægod, gaf honum Lúkkið og allt saman, en þá sagðist úlfurinn vera á móðursýkislyfjum, sem gerðu mann móðursýkislegan. Það sannaði hann með því að sýna fálkanum lítinn grænan kassa sem á stóð <i>hystericalium, 1000 g</i>. “Vá”, sagði fálkinn, “Þetta er nú algjört frat…”
-“Ha! Ég skal sýna þér frat!” gólaði úlfurinn móðursýkislega.
“Sjáðu, ég fór sko í misheppnaða lýtaaðgerð til að láta fríkka nefið á mér með þeim afleiðingum að það bráðnar alltaf á sumrin og þess vegna varð ég að flýja hingað í kuldann og gerast heimskautaúlfur.”
Við þetta dofnaði móðursýkislegt bros heimskautaúlfsins eilítið, en það var samt sem áður móðurskýkislegt. “Hei, þetta er geðveikt kúl efni í dramatíska sjálfsævisögu” sagði þá fálkinn. Og á einu augabragði hripaði úlfurinn niður dramatískt bull um sig og sína misheppnuðu nefaðgerð, bætti inn nokkrum tárum og dramatískum lýsingum á hinum og þessum smáatriðum. Þessu skellti hann svo á prent og seldi í margmilljón eintökum og var þar með orðinn metsölubókahöfundur og ríkasti heimskautaúlfurinn á Suðurpólnum. Svo hafði hann nægan pening til að fara í almennilega nefaðgerð, sem hann og gerði, en hélt samt gamla nefinu sem minjagrip.

Fálkinn varð að vonum öfundsjúkur og reiður, úlfurinn hafði nefnilega ekki minnst einu orði á hann í bókinni sinni. Hann settist að í Danmörku þar sem hann lifði mjög döll lífi. Hann ákvað að gera eitthvað skemmtilegt… Með bjórinn í einni og fjarstýringuna í hinni sat hann í græna stólnum sínum og horfði á sjónvarpið. Hann hafði ekki horft lengi þegar hann sá í fréttunum að búið var að snæða Danakonung, og hafði þar verið að verki ljóshærður, gallabuxnapilsklæddur geitastelpudraugur. Öll konungsfjölskyldan hafði flúið í sumarhús í Lettlandi, og því voru forsetakosningar í gangi í DK. Fálkinn ákvað að bjóða sig fram og viti menn, eftir harða baráttu og dreifingu smjörkenndra, sykursætra og innihaldslausra kosningaloforða vann hann forsetakosningarnar!

Það er mjög döll að sitja inni á skrifstofu og gera ekki sjitt, og því leiddist fálkanum óhemju mikið. Hann horfði út um gluggann. “Hvurn fjárann eru allir þessir Palestínumenn og útlendingalýður að gera í mínu landi!” Hugsaði fálkinn reiðilega. “Ég verð að losa mig við þennan skríl!” og það gerði hann svo sannarlega; hann réði menn sérstaklega til þess að myrða hrottalega og leynilega hvern þann sem hefði svo mikið sem húðflögu á sér af erlendu bergi brotna. Eftir ca 20 ár hafði hann lokið ætlunarverki sínu (en um það leyti fluttust 400.000 útlendingar leynilega aftur inn í DK.). Það var þá sem hann fékk þá æðislegu hygmynd að skrifa bók um hreinsun sína á Danmörku og nefndi hana “<i>Min Kamp</i>”. Þetta seldist svo í billjón eintökum og fálkinn varð ríkasti fálkinn í DK.

Einn daginn, þegar fálkinn var við lestur á skrifum sínum, rann upp fyrir honum hversu svínslega myglaður hann hafði verið við Palestínumennina og útlendingalýðinn, fékk svaka samviskubit og drapst af sárum sínum. Þá komu smjörhausar og átu andlitið á honum með sósu.<br><br>

Einu sinni sagði <a href="http://kasmir.hugi.is/winter“>ég</a> fneehehehehe! Og þá kom fíll og klessti pönnuköku framan í mig.

Lúðvík: ”Hvar er hinn vitleysingurinn?“
Páll: ”Ég veit það ekki“
Lúðvík:”Þegiðu haltu kjafti!"
-Englar alheimsins