Það var um daginn sem kallinn vaknaði og hélt áfram að vaka þangað til hann sofnaði og þannig var það í þó nokkurn tíma þangað til að hann uppgvötaði að hann vissi ekki neitt. Kallinn byrjaði síðan að afla upplýsinga um hvernig hann ætti að geta vitað að hann vissi eitthvað en án árangurs. Loka tilraun hans var að leita á internetinu að einhverjum sem vissi það sama og hann á að vita og það fann hann. Daginn eftir fór hann að leita að ferðatöskunni þar sem hann geymdi peningana sína og ætlaði út á flugvöll og kaupa flugmiða til Úzbekistan þar sem sá sem átti að vita það sama og hann á heima. Kallinn hringdi á leigubíl út af því að hann var búinn að týna helvítis bíllyklunum sínum. Þegar á flugvöllinn var komið þurfti hann að bíða í þúsund manna röð útaf því að leigubílabílstjórinn keyrði svo hægt. Þegar röðin kom að honum var hann búinn að bíða í 15klst en þá voru miðarnir til Úzbekistan búnir og þurfti hann þá að kaupa miða til landamæra Afganistan og Írak. Þegar þangað var komið lét hann leigubíl keyra sig útá rútustöð til að taka rútu til Samarqand í Úzbekistan en þá vandaðist málið. Þetta var svo stór bær að hann hél að hann myndi aldrei finna mannhelvítið. Þegar hann var búinn að þræða bæinn í heila viku á svefns datt hann niður um holræsi og rotaðist og vaknaði ekki fyrr en eftir 2 daga. Þá labbaði hann um ræsið alveg á leiðarenda og sá eitthvað skrítið á veggnum sem var á móti honum. Hann braut vegginn með þeim afleðingum að hús sem var fyrir ofan hrundi og fólkið sem var þar hélt að sprengja hafði sprungið. En hann fór innum gatið á veggnum og þar sá hann göngu stíg sem einhver hafði labbað á í gær svo að hann elti sporin og eftir smástund kom hann auga á tvo kalla sitja við borð og drekka kaffi. Hann fór til þeirra og heilsaði þeim en þeir virtu hann ekki viðlits og héldu áfram að ræða málin en þegar kallinn lýsti með vasaljósi í fésin á þeim sá hann ekki betur en að þetta voru Bin laden og saddam hussain. Þeir buðu honum kaffi og þeir fóru að spjalla í óralangann tíma. Þá fattaði kallinn að sá sem átti að vita það sem hann vissi ekki að hann vissi væri erki óvinur þeirra félaga Tony blair og þá sagði hann að hann hafði farið mannavillt og um leið og hann fór þá laumuðu félagarnir tímasprengju inná kallinn. Og þegar hann var kominn til Englands þá fór hann að hitta Tony og sagði honum allt saman. Þá hugsaði Tony með sér að ef kallinn hafði hitt vondu kallana þá myndi hann ekki lifa öllu lengur og um leið og hann kallaði á öryggisverðina sem eru í rauðu búningunum með stóru hattana þá sprakk kallinn og lifði hamingjusamur til endaloka.