Það var einu sinni grænn kall sem hét Lalli.
Lalli var aleinn í heiminum og átti engann vini.. því það var enginn annar á jörðunni. Einn daginn þegar Lalli vaknaði og ætlaði að fara að búa sér til morgunblað til að lesa á þessum einmana morgni horfði hann út um gluggann og sá skært ljós. Lalli hafði aldrei séð svona fallegt ljós áður og ákvað því að stökkva út um ýminduðu dyrnar sínar og ganga að ljósinu. Þegar Lalli var kominn út varð ljósið stærra og stærra og skærara og skærara. Þarna skall Lalla aldeilis skelk í bringu svo hann hljóp eins hratt og hann gat í átt að ýmindaða ráðhúsinu sem hann hafði byggt með öflugu ýmindunarafli. Lalli var góður strákur og þess vegna vissi hann að hann mátti ekki fara inn í ráðhúsið, því það væri bannað almenningi. En Lalli var búinn að gleyma að hann væri einn á þessarri jörðu og að hann væri þess vegna allsráðandi í þessu ríki.
Lalli dó tíu árum síðar vegna þreytu.