Þetta innlegg í Pirate greinasamkeppnina.

“Í dag er góður dagur fyrir fundafrelsið” sagði Georg kisa þegar hann reysti upp sinn hægri páfagauk og lyfti gullna jarðeplinu svo öll áhöfnin gat séð.
Þvílík undur blöstu fimmtán manna áhöfninni þegar öll 5 augu þeirra sem enn höfðu einhver sáu hið gullna jarðepli. Þetta var ósköp venjuleg kartafla, þeir höfðu bara ekki borðað neitt nema Óliver feita síðustu 5 vikurnar. En hvaðan kom þessi kartafla ég meina jarðepli þegar allur maturinn hafði verið upporinn ,og nú líka lítið eftir af Ólíver, svo lengi. Svo nú hefst leyndardómurinn um hver var uppruni gullna jarðeplisins:

“Jarðeplið var fast í ristlinum á Óliver þegar ég var að leita af mataleyfum þar” sagði Siggi amma eftir nokkra stund.

“jæja þessi saga drap hreinlega sjálfa sig” sagði sögumaður.

Enda eru þetta alltaf lélegar sögur. Aldrei hef ég lesið góða sögu hérna inni og hef ég þó ekki lesið margar.

Eins og allt, það er allt svo grátt.
Stundum langar mann bara að hverfa í náttúrunni verða frjáls undir þessum himni. Við erum þrælar sjálfs okkar og væntingar, metnaðar eða skorts af metnaði. Aldrei sleppum við þessi bönd frelsis sem bundið er í væntaningum okkar og lokst ef eitthvað tekst og við verðum stundarkorn frjáls koma fjötrar æðra frelsis.
Það er á svona stundum sem ég skil hvernig fólk er tilbúið að gleypa stolti sínu og trúa. Trú er það að efast ekki heldur leyfa sér að vera fávís, og efinn er þung mara að lyfta.

Gott fólk,
við erum hylki sem tíminn á.
Hulin líni vöfnu út gleði og sorgum.
Falin í eldi og kulda, haturs og ásta.
Úr efni eldri en sólin.
En dægurflugur,
villtar á leið til grafar.