Dagur er að kveldi kominn er ég skrifa þennan smávægilega pistil, en þó sól hafi hnigið í sæ er reiði hjarta mín sem logandi bál og á við þúsund vítisloga.
Ó hvernig ber að koma orðum að þeim trega er býr í huga mér á meðan hjartað brennur og sálin tærist. Þær gjörðir er fyrir ásjónu mína hafa birst svo skelfilegar sem mestu myrkraverk þess illa er í hyldýpinu dvelur að baki hverrar mannkindar. Torræð eru hans verk en blikna sem hagamús í ljónsins munni við hlið þess er ljóðpundari minn kann eigi að lyfta. Er enginn almáttugur er verndar vorar sálir geng slíkri grimmd er engan fær ósnortinn og hin máttugasta brynja brotnar og bráðnar í návist slíkrar ófreskju og hrylli alls sem fallegt getur talist og gott. Hver maður skal byrgja sitt auma og búa sig undir ófagnaðar fréttir þessar ellegar ganga út og aldrei líta aftur.

Í dag ,aðeins rétt hefðbundinn dagur í mínu guðhrædda lífi, er ég gekk til fundar kaupsýslumannsins til að kaupa nauðsynja fyrir mitt lítilfjörlega búr í mínu ranni.

Er til kaupsýslumanns var komið brá mér heldur í brún er það var systir Evu, já kvenmaður, stödd í merkri stofu kaupsýslumanns. Þar skemmti hún skrattanum og var sennilega býræfin tilberamóðir. Ég sá strax að kaupsýslumaðurinn sá ágæti maður er ekki gerði flugu mein var skelkaður að sjá kvenmann dirfast inn í hans hús og hvað þá kvenmann er ekki var undirgefin og greinilega hóra satans og norn. Nú voru góð ráð dýr hvernig mátti hrekja þennan óvætt á brott og helst brenna hana og litla púka er hún hélt í faðmi sér, áður en hún og satansafsprengi hennar mundi sjúga okkar blóð þar til við þurrir yrðum. Ég sá út undan mér atgeir einn út í horni er gamall sjómaður og guðhræddur maður hafði selt kaupsýslumanni. Eitt andartak leit ófreskan undan líklega til að senda kaupsýslumanninn vin minn á vit feðranna. Ég greip atgeirinn og blessaði ,í mesta flýti síðan Guðmundur góði hékk við klettana, og rak hóruna í gegn og púkann hennar með. Hún sprikklaður um á meðan ég lyfti atgeirnum upp til lofts með öllum guðs mætti og greinilegt var að druslan og hennar kolsvarta fyrirbæri orguðu og grenjuðu djöflatárum undan blessuninni. Ég upp á mitt einsdæmi hélt þeim út úr húsi og blessunarlega var einn gamall og góður drekkingarhylur í næsta nágreni er ég stakk þeim ofan í, á meðan varð hylurinn svartur af illsku þeirra.
Góðir menn úr nágranna sveitum söfnuðust að og hjálpuðu að halda djöflabrúðinni niðri á meðan vatnið sauð af viðbjóð hennar. Loks er nóttin nálgaðist varð að brennan hana því hún yrði mattugri en nokkru sinni áður í myrkrinu. Safnað var í góðan bálköst og hann bessaður og þegar hann logaði bjart var konunni kippt upp úr og skellt á bálið þar sem hún brann með guðs vilja.
Kaupmaður var mér þakklátur lífgjöfinni og gaf mér dálítið lítið maðkað korn og snærispotta, ég þakkaði örlætið og lofaði honum og hans undirgefnu konu í eldhúsinu lengi að lifa.

Verið á varðbergi gangvart satans hórum og mörum er vilja sjúga blóð ykkar og aldrei stytta í kefðjunni í eldhúsinu nema til að festa hana kryfilega í svefnherberginu.

Gangið á vegum guðs ungu herrar!