Ég mæli með því að fyrst muni fyrri hlutinn vera skoðaður áður en haldið er áfram.
http://www.hugi.is/sorp/articles.php?page=view&contentId=2810802

Hellir Algörs Féplokks
Það fyrsta sem blasti við Magga þegar hann gekkinnum hliðið (fyrir utan ógeðslega klikkaðann gaur sem var að reyna að telja á sér puttana en ruglaðist alltaf) var gömul, mygluð gulrót sem var svífandi í loftinu og eina opið í öllum hellinum var einmitt fyrir ofan gulrótina og það skein alltaf ljós á hana það var líka greinilegt að það var kóræfing beint fyrir ofan hellinn því að þegar Maggi labbaði nær gulrótinni heirðist alltaf meiri óperusöngur.
“Aha gulrótin er mín” þessa rödd þekkti Maggi hvaðan sem er þetta var annaðhvort Laurence Fishburne eða mun líklegra RAUÐUR
“Kallaðu mig Hr.Rauðan”.
O.K. HR. RAUÐUR DU-RU-RU-DURURUU DURUU-RUUUUUUU O.K. Þetta með durur-ið hefði virkað í bíómynd en ekki í sögu því þeir sem lesa þetta fatt ekki hvernig þetta átti að hljóma en allavega again with the story:
“Rauður??? … ég meina Hr.Rauður” sagði Maggi
“Já það er ég MUHAHAHAHAAA” svaraði Rauður … ég meina HERRA Rauður þá “Og ég ætla að taka gulrótina af þér með VALDI nema náttúrulega að þú sér bara til í að gefa mér gulrótina án frekari skilmála”.
“ALDREI”.
“Jæja þá verð ég líklega að beita VALDI”. Rauður … ég meina (vá hvað þett’ er þreytandi) HERRA RAUÐUR dró þá upp rosalega vatnsbyssu og sagði “Gulrótina eða þurr föt?”. Þá fékk Maggi frábæra hugmynd
“Ef ég fæ ekki Gulrótina fær engin hana” svo tók hann stórann bita af henni. Allt í einu birtist risa-stór mumíu andi sem sagði ,,Yo”.
Þá sagði Maggi “ert þú … andinn”.
“Er kvarðatrótinn af 345 sinnum 84,3 fimmtán” sagði Andinn.
“Umm ég veit það ekki”.
“Ekki ég heldur en allavega ég er andi”.
“Cool þá verðuru að láta allar óskir mínar rætast Hr. Andi” sagði Maggi og hoppaði hæð sína af gleði.
“Ókei, ókei” sagði andinn “En kallaðu mig Drésa”.
“ok, allavega hér kemur ósk númer eitt” sagði Maggi “Ég óska að ég væri kominn út úr hellinum”. Eins og hendi væri veifað voru Maggi og Drési the Andi horfnir. “Nooooooooooo” öskraði Hr. Rauður.

Út Úr Hellinum
Maggi opnaði augun. Hann fann sterkan vind slást utan í hausinn á sér. Hann reyndi að ganga en fann að jörðina vantaði undir hann. Hann leit hægt niður og sá að jörðin var mörgum metrum fyrir neðan hann en nálgaðist fljótt. Hann var að hrapa.
“Drési fíflið þitt gastu ekki látið mig byrtast eitthverstaðar annarstaðar” öskraði Maggi á Drésa sem var að hrapa hliðina á honum.
“Ó, auðvitað átti ég að vita að þú vildir birtast á jörðinni” svaraði Drési mjög móðgaður. “Þetta er þakklætið sem maður fær nú til dags, iss ég man í þá daga þegar að ég fékk jarðaberja ís í hvert skipti sem ég hjálpaði fólki úr hellum …”.
Drési náði ekki að klára það sem væntanlega hefði orðið bráðskemtileg saga því að allt í einu kom hann auga á flúgandi bleikan fíl með lepp fyrir einu auganu.
“Sælir ég heiti Patrekur” sagði fílinn.
“En skrítið mér fannst einmitt vanta Patrek í söguna” sagði Maggi þá. “Hei þú heldur ekki að þú gætir komið okkur burt úr háloftunum”.
“Ekki málið félagi” svaraði Patrekur einum of glaðlega miðað við fíl með leðurblökuvængi út úr rassinum á sér (ég minntist á leðurblökuvængina er það ekki? Jú ég hef líklega gert það).
Þá tók Patrekur tvær regnhlífar úr munninum sínum og réttið félögunum tveim.
“Vá takk maður” sagði Drési (sem fékk fjólubláa regnhlíf ef ské kynni að þið vilduð vita það).
Maggi spenti upp regnhlífina og byrjaði strax að svíf niður.
Allt í einu heirðist ógeðslegt öskur. Maggi leit aftur fyrir sig og sá risastóran örn með pípuhatt koma í áttina til þeirra.
“Urr, ég heiti Valgeir og var sendur af Hr. Rauðum til að drepa ykkur” sagði örnin.
Drési ætlaði að pota í augun á erninum Valgeiri en ákvað að hann nennti því ekki og fór að lesa moggann.
“Það er aðeins ein leið til leisa þetta mál” sagði Patrekur. “Störukeppni”.

Hin Mikla Störukeppni
Maggi og Valgeir höfðu tekið sér stöð hvoru meigin við borð sem þeir fundu af einskæðri heppni í loftinu og voru tilbúnir í “slaginn”.
“Einn” sagði Patrekur í þeim verðuga tilgangi að telja uppá þrem. “Tveir”. Áður en lengra er haldið ætti ég kanski að útskýra fyrir ykkur smáveigis sem kallast “Jónson heilkennið” og lýsir sér þannig að í hvert sinn sem ákveðnar persónur heira orðið “þrír” breitist heilinn þeirra í blómkál, ennþá hefur engin útskýring á því fundist en það er mjög algeingt meðal arna sérstaklega þeirra með pípuhatt.
“ÞRÍR”. Allt í einu varð Valgeir mjög skrítinn á svipinn eins og gerist þegar að skindilega breitist heilinn á manni í blómkál. Svo datt hann niður dauður.
“Neiiiii Valgeeeeeeeeeeeeeir” öskraði Drési og hélt um líflausan líkama arnarinns. Sorgleg tónlist byrjaði og myndavélin byrjaði að zoomast í burtu og svo varð allt svart.

Hvað gerist nærst? Mun Valgeir koma aftur sem zombie?(nei), Mun Jón sigra Kalla?(WTF) Og mun Rauður ná höndum yfir gulrótina fylgist spennt með … en ekki of spennt það er ekki heilsusamlegt.