Einu sinni voru fjórar litlar geitastelpur. Þær hétu Annalína, Skorpa, Felixína og Sorpa. Geitastelpurnar höfðu nýflúið veitingastaðinn þar sem þær fæddust og voru nú á harðahlaupum undan harðstjóra nokkrum að nafni Galvaskur Húnn Brjánsson rauða en Brjánn rauði var sonur hins Villta Villa úr Skorradal en þar hafði hann kynnst ömmu Galvasks, Þrúði úr Mývatnssveit en hún var dóttir Sigurgeirs bónda. Hann var handlaginn mjög og fríðastur manna. Elgur hét faðir Sigurgeirs en hann átti bróður sem hét Ingimar Steinn Pétur Rúnar og hann var líka fríðastur manna. Elgur var hins vegar ekki fríður og ákvað því að svipta sig lífi, sem hann þurfti þó ekki að hafa fyrir því hann fékk hland fyrir hjartað og dó. Þetta var brot úr Galvasks sögu Húns en hann missteig sig og dó og er nú úr sögunni.

Geiturnar okkar 4 voru enn á harðahlaupum. Felixína, sem var ljós yfirlitum og ávallt klædd gallabuxnapilsi, datt í sjóinn og drukknaði og er hún nú úr sögunni. Hinar 3 voru algveg ómægad sko en þær komust auðveldlega yfir þetta áfall því Felixína hafði verið algjör gelgja og geðveikt óþolandi alveg bara tótallí læk ómægad þússt bara feisitt.

Nema hvað, tríóið okkar stoppaði á hlaupum og tjaldaði úti í skógi, 3 tjöldum; einu bláu fyrir Önnulínu og Skorpu, einu grænu, hljóðeinangruðu fyrir Sorpu og einu appelsínugulu fyrir “varning”. Ástæðan fyrir því að Sorpa þurfti að sofa ein var sú að hún hraut svo hátt að hinar gátu ekki sofið. Sorpa var neflilega ein af þeim sem stóðu í þeirri trú að hún væri svo ógissla “goff” því hún var með gadda hvar sem hún kom þeim, klæddist aðeins svörtu og hlustaði á Korn. Sem hluti af þessari “röff”, reiðu og háværu ímynd, tók hún inn sérstök hrotulyf sem gerðu það að verkum að hún hraut eins og versta þrumuský.

Svo kom kvöldið og allar sofnuðu nema Skorpa sem gat það ekki sökum yfirþyrmandi hræðslu við ímyndaðar geimverur sem ætluðu að koma og rífa af henni hausinn með naglaklippum.

Dagurinn rann upp og Sorpa kom öskrandi út úr tjaldinu sínu og sagðist hafa sofið eins og argasta þrumuský í svefni. Annalína benti henni þá á þá staðreynd að hún *væri* í rauninni þrumuský, bæði í vöku og í svefni og græddi á því kúlu á höfuðið. Skorpa var hins vegar ekki í eins miklu stuði og Sorpa, baugarnir á henni náðu henni niður á hné og sáust frá tunglinu.

Um hádegisbilið fór að snjóa og hárið á Önnulínu fraus. Hún tók ekki eftir því.

Klukkan sextán hundruð hætti að snjóa og þá hafði tríóið okkar labbað alla leið til Þýskalands. Þar hittu þær fyrir bakara nokkurn að nafni Klaus, sem heilsaði þeim kurteislega en Sorpa gaf honum fingurinn. Hún átti jú skv. ímynd sinni að vera mótfallin öllu svona væmniskjaftæði. Bakarinn grét úr sér augun og hljóp heim til sín undir hlátursroku Sorpu.

Þegar þær höfðu fengið leiða á þessum bæ fóru þær til Hannover. Þar brutust þær inn í hús hjá gamalli kerlingu með gervitennur og -auga og horfðu á “Lola Rennt” í sjónvarpinu. Þegar þær voru búnar að því og búnar að kveðja kerlinguna (“Tschüs, alte Nuss!”), spígsporuðu þær um götur borgarinnar og keyptu sér hrúgu af sælgæti.

Um kvöldið fóru stelpurnar á skynditónleika með Rammstein og skemmtu sér konunglega. Síðan stálu þær lystisnekkju og sigldu til Færeyja. Þar komu þær að höfn sem hét eitthvað fáránlegt og fengu sér “mjólkarsjokuláta”. Þær hefðu að því búnu siglt til Spánar og étið Spánarkonung ef ekki hefði verið fyrir fruntalegan ölduganginn sem sökkti skipi þeirra úti á miðju Atlantshafi og olli því að allar drukknuðu (nema Annalína, sem skreið á land á Grænlandi en var síðan étin af samkynhneigðum geitaætum). Og þannig fór um sjóferð þá.