Það var árla dags föstudaginn 13.janúar.
Benni Kútur hafði nýklárað síðasta dropann úr kaffibollanum sínum.
Hann var að lesa grein í mogganum um undarleg hvörf upp á síkastið, fólk hafði á undarlegan hátt horfið af heimilum sínum og fundist nokkrum dögum seinna, öll útskorin og söxuð í búta.
Það versta var að ekkert blóð virtist vera í líkamanum, það var líkast og eitthvað eða einhver hefði drukkið það.
En er benn ætlaði að standa upp varð hann agndofa. Hann sá einhvern viðbjóð, eitthvað sem líktist manni,dauðum manni.
En hann stóð þarna,Hvernig gat það staðist? Það var líkast að eitthvert ferlíki hefði tekið sér bólfestu í honum, einhverskonar sníkill. Áður en hann náði að koma sér undan, greip veran fast í öxl hans og hóf hann á loft. Benni fann allt í einu eitthvað oddhvast og beitt stingast inn í bakið á honum og út um magann.
Hann fann fyrir alveg gríðarlegum sársauka, hann var dæmdur til dauða,hann vissi það, það eina sem hann gat gert var að bíða, bíða til að deyja. Hann sá hvernig blóðið algerlega flæddi úr sárinu þegar veran dró hvað sem þetta var sem hann var með út úr honum aftur. En þá heyrði hann dimmu rödd verunar segja: Heldurðu virkilega að ég láti þig komast upp með það AÐ BARA DEYJA ha!!
ó nei, þú munt kveljast!!
Svo hló veran með sínum geðveikslega hlátri: MOOHAHAHAHAHAAH!!!!

Eftir það leið Benni hinar verstu þjáningar sem nokkur getur ímyndað sér. Samt var það kvalarfyllsta það að geta ekki bara dáið.
Nú veran tók stóran brauð hníf og skar höfuðleðrið af honum, svo að skein í heilan hans, báðir fæturnir voru rifnir af svo að út úr fætinum kom opið beinbrot, síðan eldaði veran fæturna við 180° og neytti Benna til að borða sínar eigin fætur.
Hanndleggirnir voru sagaðir af með vélsög og troðið upp í rassgatið á Benna. Ef þið haldið að þjáningar hans séu loks á enda,því að hann hljóti að vera löngu dauður en nei. Veran sem var sníkill í mannsmynd bjó yfir þeim mætti að geta haldið fórnarlömbum sínum lengur lifandi til að láta þá lifa sársaukann þar til hann hefur lokið sér af.

Þegar Benni átti aðeins höfuð og búk eftir sem voru náttúrulega ennþá föst saman, var honum fleygt í eldavélina(þar sem hann dó náttúrulega).
Og veran settist niður með hníf og gaffal og fékk sér mannakjötið af fórnarlambinu sem veran hafði haft svo mikið fyrir að kvelja.
En eftir að hann hafði klárað matinn,stökkbreyttist veran, og leit ekki lengur út eins og dauður maður, heldur fékk algerlega mynd manns að ekki sá á honum. Nú gat veran byrjað að ganga um stræti borgarinnar, án þess að fela sig í skugganum.
Nú gat það byrjað að ekki aðeins að nærast á kvöldin heldur daginn líka.

NÚ GÆTI ÞAÐ ORÐIÐ ÓSIGRANDI!!!!