Einu sinni var maður sem ég Kornelíus og var Sturluson. Hann Kornelíus lifði í þeirri blekkingu að hann hélt að allir hötuðu hann. Raunin var sú að allir elskuðu hann og einn góðan veðurdag þegar kona hanns, Mosag, skrapp út í búð til að kaupa púströr þá ákvað hann Kornelíus að fá sér smá blund.
Hann Kornelíus vann sem ritari hjá Hvíta húsinu og átti að skila inn ræðu um samninga við Palestínu. Hann Kornelíus var allveg einstaklega latur maður og var nýbúin að skila ræðu um að “núka” Seyðisfjörð, sem var samþykkt og er Seyðisfjörður núna “Mekka” fyrir stökkbreyttar rækjuætur.
Þennan dag var Kornelíus allveg að drepast úr þreytu og ætlaði aldrei að komast fram úr. Kornelíus lá í rúminu og hugsaði um Palestínu. ,,Ó hvað ég hata rækjur” hugsaði Kornelíus.
,,Ef ég kalkúnn þá væri það gaman” sagði hann upphátt í von um að einhver myndi heyra í honum og binda enda á þjáningar hanns.
Kornelíus fraus. Hann heyrði eitthvað hljóð. Skrjáf? Nei þetta var eitthvað annað. ,,ÞETTA ER LYKILL!” Öskraði hann. Kornelíus afrekaði það að setja heimsmet í spretthlaupi með því að spretta upp úr rúminu og inní herbergi á sléttum 7,5 sekúntum. Á leiðinni var hann næstum búinn að tví-fótbrjóta sig og á lokasprettinum þá skutlaði hann sér í skrifstofustólinn sinn og bakbraut sig þegar henn lenti með hausinn á undan. Hann hallaði sérfram á borðið til að lina þjáningar sínar. Akkúrat á þeirri stundu leit Mosag og krakkinn þeirra, Tímóteus, inn í skrifstofuna.
Þegar Mosag leit inn í skrifstofu Kornelíusar sá hún að hann var að vinna. Mosag leit á Tímóteus og sagði ,,Láttu pabba þinn í friði eða ég sendi þig til Bora-Bora til að vinna í verksmiðju hjá Nike.” Tímóteus starði á hana og sagði. ,,Þessvegna.”


Das End