Það komast allir sem sækja um og hafa nægan einingafjölda inn. Það er því ekki vandamálið. Vandamálið er að ná prófunum, komast áfram og klára námið. Til þess að það gangi þarftu eins mikla stærðfræðikunnáttu og þú mögulega getur náð þér í. Varastu að telja þetta í einingum enda sýnir reynslan að 30 einingar í einum skóla eru ekki það sama og 30 einingar í öðrum skóla.

Systir mín var á barmi taugaáfalls fyrir prófið fyrir Stærðfræðigreiningu á jólaprófunum á fyrstu önninni sinni. Hún náði reyndar, en hún er helvíti góð í stærðfræði, tók stúdentinn af eðlisfræði 1 í MR, (erfiðari stærðfræði/eðlisfræði sem hægt er að læra í menntaskóla). Vinkona hennar sem var með fyrstu einkunn úr FÁ gafst upp, náði ekki því sem þurfti að ná.

Einingafjöldi er ekki það sem skiptir máli, heldur hvað þú ert búin að læra og hvað þú kannt og hvað þú getur.

Auk þess þá eru margir, margir, margir sem falla í verkfræði við HÍ.

Þú kemst inn ef þú hefur stúdentspróf. Það er held ég einhver umræða í gangi um að setja próf af náttúrufræðibraut (eða sambærilegri) sem skilyrði, en ég veit mest lítið um það.

Til að vera sem best undirbúin mæli ég persónulega með eins mikilli stærðfræði og þú getur tekið. Myndi telja að upp í 603 auk 523 og t.d. 313 eða 513 sé “n.k. algjört lágmark”. Stæ 523 hjálpar mikið í námskeiðinu Línuleg algebra og rúmfræði. Síðan er í mörgum skólum boðið upp á 413 og 703 og það gildir bara því meira sem tekið er því betra. Í eðlisfræði hjálpar að hafa tekið upp í a.m.k. 303. Einnig er alltaf stuð að hafa slatta af efnafræði með. Þá má minnast á það að verkfræðinemar taka forritun í Java sem sumum finnst strembin þannig að það er fínt að hafa kynnt sér slíkt ef möguleiki er á.

Ég myndi segja að það sé almennt best að taka sem mest af einingum í stærðfræði og raungreinum. Þó efnið sem kennt er í sumum áföngum muni ekki nýtast beint, þ.e. sé ekki hluti af námsefninu, fær maður þjálfun í hugsanahætti o.þ.h. Þannig má allt eins halda því fram að mikil efnafræði sé góður undirbúningur fyrir fyrstu misserin í verkfræði (sérstaklega ef tekin er efnafræði á þeim :)

Eins og ég segi þá gildir: því meira því betra. Þó að efnið veiti mismikið forskot þá eru hlutirnir teknir öðrum tökum í háskóla. Álagið er mikið, efnismagnið og hraðinn er meiri en fólk hefur vanist. Skilaverkefni eru í öllum námskeiðum í hverri viku og það eru yfirleitt ekki “eyðufyllingarverkefni” heldur verkefni sem virkilega þarf að vinna í. Ef fólk dregst aftur úr getur verið mjög erfitt að ná því upp aftur. Það er því ekki síst mikilvægt að þjálfast í öguðum og vönduðum vinnubrögðum, skipulagningu og að “læra að læra” og leysa vandamál sem gagnast, þó svo að aukanámsefnið veiti líka forskot. Forskotið er þá aðallega á því formi að maður hefur séð mörg hugtakanna áður og þekkir grunninn þannig að í stað þess að þurfa að læra hlutina frá byrjun getur maður einbeitt sér að því að kafa dýpra í þá.
Bara mínar hugsanir…