Kennimyndirnar eru þrjár (veikar sagnir) eða fjórar (sterkar sagnir):
Sú fyrsta er nafnháttur af sögninni (d. að finna, að leggja)
Númer tvö er framsöguháttur þátíðar 1. persónu eintölu, hjálparorðið “ég” (d. ég fann, ég lagði)
Ef önnur kennimyndin endar á -ði -di eða -ti, þá er engin 3. kennimynd. Annars er þriðja kennimyndin framsöguháttur þátíðar 1. persónu fleirtölu, hjálparorðið “við” (d. við fundum)
Fjórða kennimynd er lýsingarháttur þátíðar, hjálparorðin eru “ég hef” (d. ég hef fundið, ég hef lagt)

Sterka sögnin Finna og veika sögnin Leggja eru svona í kennimyndum:
Finna - fann - fundum - fundið
Leggja - lagði - lagt


Þetta er bara smá grunnur, þetta dæmi er dálítið mikið, ég myndi bara læra þetta í skólanum ef ég væri þú…

að, ég+þt, við+þt, ég hef. Rétt eins og vansi sagði þá hafa veikar sagnir ekki þriðjukennimynd. En núþálegu sagninrnar beygjast öðruvísi, þær eru að, ég+nt, við+þt, ég hef. Dæmi: Eiga, á, átti átt.

þegar ég var að læra kennimyndir þá mundi ég þær í 10sec og gleymdi síðan hvað kennimyndir voru >.

Passaðu þig bara á að rugla ekki saman kennimyndum og kenniföllum.

Takk fólk

Shit! ekki hugmynd um hvað það er! ísl. málfræði er eitthvað sem ég lærði aldrei þegar ég var í grunnskóla…! fékk svolítið spark í rassinn þegar ég var í ísl102(minnir mig) að læra um Sagnliðafræði, eða eitthvað álíka. gat ekki rassgat af því ég kunni ekki grunninn.
en eitthvernveginn reddaðist það…
það var samt eitthver sem sagði eitthvað með kenniföll…hef ekki hugmynd um hvað það er heldur.
til að gera langa sögu stutta, þá er engin hjálp í mér. ég var tossi í grunnskóla, sérstaklega í ísl. og sé eftir því
ekki gera sömu mistök og ég!