Öll börnin í Black-woods hræddust þetta hús. Það var líklega meira vegna draugasögunar um húsið, heldur en fólkið sem bjó þar, þótt fólk hefði samt vissulega ástæðu til að hræðast þau líka! Sagan segir að um árið 1800 hafi verið uppi kona að nafni Morita Metorya. Hún VAR norn, og hún var ill norn. Hún var sökuð um galdra, fundin sek og brennd. Svo var hún grafin í garðinum við Draugahúsið, eins og húsið var kallað, og leið hennar er notað sem sönnun fyrir söguni. En um 200 árum seinna, þann 31. október fæddist lítil stúlka í húsinu í Black-woods. Hún var skírð Morita, sem dró ákveðin dilk á eftir sér: hún hafði bæði skapgerð, útlit, illsku og hæfilegika Mortiu eldri. Hana hafði lengi langað til að gera eitthvað “skemmtilegt” á Hrekkjavökuni(mmmm… eitthvað kannski eins og…. Að fremja morð!) og nú var ekkert til að halda aftur af henni. Svo að hún og hin klikkað dóttir hennar ákváðu saman að gera eitthvað. Svo að kvöldið fyrir Hrekkjavöku settus þær niður til að ákveða hvað þær mundu gera. En allt í einu laust brjálæðislegri hugmynd niður í höfuð Moritu.
“Það gerum við!” sagði hún rólega.
“HVAÐ??!!!” skrækti Narticia æst.
“Við vekjum Moritu eldri upp frá dauðum!”


32 árum seinna.
Það var Hrekkjavaka. Foreldrar Moritu höfðu, af einhverri undarlegri ástæðu látist, nokkrum dögum fyrr, og nú var ekkert til að stoppa Moritu.

Daginn eftir var allt tilbúið fyrir þessa allra Hrekkjavakna Hrekkjavöku. Og svo kom kvöldið. Það dimmdi óhuggnarlega og tunglið var fullt. Þær þurftu þrjár Simsa-sálir til að framkvæma ætlunarverk sitt, svo að þær lögðu af stað til að finna sér sálirnar sem þær þurftu. Fyrsta fórnarlambið var ein af þessum svokölluðu vinum Narticiu, Melissa, heims blaðastelpa sem var þekkt fyrir að henda blaðinu í hausin á fólki.“Hjálp! Hjálp!” skrækti hún en það heyrði enginn í henni…

Á meðan fór Morita og fann sér annað fórnarlamb. Það varð einfaldlega faðir Narticiu, frekar sljór maður, sem Morita hafði aðeins verið að prófa hæfni sína á fyrst, en svo… Ja, það kemur þessari sögu ekkert við, ég segi kannski frá því seinna. Og hann var einnþá jafn hrifinn af Moritu.
“Hæ, voða líturu vel út, hunangsflugan mín.”
“Já, einmitt. Allveg yyyyyfirgengilega vel. Heyrðu, Arthur minn, komdu aðeins með mér, ha?”
“Auðvitað, elsku hunangsflugan mín…”

Þær gengu út í garðinn með sálir Melissu og Arthur í krukku. Þegar þær komu að leiðinu frammkvæmdu þær skrítna athöfna, sem ég get því miiiður ekki líst hér. En þá! Alltíeinu! Vofa Moritu eldri stóð á gröfinni.
“Ég vil fá sál dóttur þinnar….” hvæsti hún, svo að jafnvel Morita fékk hroll. Allt nema sál litla Myrkra-engillsinns hennar! Allt annað!
“Fljót, við verðum að brenna gröfina!” hrópaði hún. Þær gerðu svo það, og allt fór vel að lokum…


Og þetta var saga mín, ég var auðvitað fegin að lenda ekki í krukku;), um Simsana Moritu og Narticiu.

Fjölskyldumeðlimir:
Pabbi:
Nafn: Nate Metorya

Mamma:
Nafn: Renatha

Dóttir:
Nafn: Mortia:

Dótturdóttir:
Nafna Narticia