Mér finnst best hvernig skipin í B5 (sérstaklega litlu fighterarnir) fljúga en ekki í star trek….það er smá klikk í eðlisfræðinni stundum í star trek því að skipin þar fljúga eins og þau væru að fljúga í andrúmslofti…í geimnum er nánast engin mótstaða af völdum lofteinda eins og súefnis þar sem að geimurinn er lofttæmi…þetta veldur því að hlutur, s.s. geimskip, sem að ferðast á ákveðnum hraða í geimnum þarf ekki að viðhalda hraðanum með hreyflum. Hluturinn þarf hreyfil til að ná þessum ákveðna hraða og síðan hreyfil í mótstæða stefnu til að hægja sig niður…[ok..of langt mál]..

þegar litlu fighterarnir í B5 eru fljúga um geiminn þá nota þeir snúningshreyfla til að stýra sér, hraða og hægja ferð og þegar svona skip verða vélarvana þá halda þau áfram í þá stefna og á þeim hraða sem þau voru áður en að vélin bilaði (oftast :0)) EN í star trek þá virðist þessi eðlisfræði ekki vera mikið áhyggjuefni ÞVÍ að þegar Enterprise eða Voyager missa vélarafl þá bara stoppa þau eins og út á rúmsjó.

Úff… erfið spurning.

B5 hefur marga ofboðslega góða hluti en helst er hægt að nefna plot sem nær í gegnum öll 5 seasonin og er örlítið dýpra en að vera að reyna að komast heim eða að vera hinn útvaldi. Einnig er heill hrærigrautur af sub-plottum sem ná yfir 1 til 2 season. B5 er í raun 110x40mín kvikmynd en ekki 110 þættir því ekki er hægt að missa úr þátt án þess að eiga það á hættu að vera gjörsamlega lost í næstu þáttum.
Einnig elska ég persónusköpunina í þáttunum og einnig hvað einstaklingarnir þroskast í gegnum árin. Má þar helst nefna Garibaldi, G'kar og Londo sem allir fara í gegnum umtalsverðar breytingar í gegnum þættina.
Mórall sögunnar er líka ofboðslega sterkur. Sagan sem slík inniheldur mörg komment (aðalega frá G'Kar) sem láta mann líta í eigin barm og skoða sjálfan sig.
Lokaþátturinn í sögunni, Sleeping in Light, er síðan einn albesti sjónvarpsþáttur sem ég hef séð. Ef einstaklingar eru ekki snertir þegar Sheridan og Delenn eru að segja bless hvort við annað þá hafa þeir steinhjarta.
Í heildina besta Sci-Fi sería sem ég hef séð!

kv
Halldór

Þegar stórt er spurt…

Eitt af því albesta við B5 er að þegar maður er búin að horfa á alla seríuna til enda og fer aftur á byrjun þá sér maður ótal hluti sem fóru framhjá manni áður. Þættir sem við fyrstu sýn (fyrsta áhorf) voru einfaldir og ótengdir stærri heild öðlast allt í einu dýpri meiningu. Undir niðri er ávallt _eitthvað_. Engin þáttur er uppfylling.

Einnig eru það persónurnar. Sterkar , litríkar, fyndnar og jafnvel tragískar persónur er að finna í B5.



* SPOILER WARNING * SEASON 4-5 *



Hver vorkenndi ekki Garibaldi þegar hann varð víninu að bráð? Eða Lytu, Marcus, Londo o.fl. Í öðrum þáttum er sjaldgæft að aðalpersónurnar verði þetta illa úti.

Það er nefnilega ekki bara spurning um “heilsteypta” sögu heldur líka það að sagan sem sögð er í B5 er djúp og “raunveruleg”. Þ.e. maður trúir persónunum þó svo aðstæðurnar séu hreinn skáldskapur. Persónurnar eru _mannlegar_ (líka geimverurnar) og það færir söguna nær manni.