Málið er að á meðan skandinavar sátu og voru að skrapa skitanar rúnir í steina sátu íslendingar og skrifuðu ástarsögur. Þetta fréttist alveg, þannig að konungar sóttu í að láta íslendinga skrifa um sig, þeir voru svo góðir í því. Við megum nú vera stolt af því:)<br><br><font color=“Teal”>Nýja Jórvík!</font>
<font color=“Navy”>Nafli heims og alls sem er, </font><font color=“green”>Bjórvík -Hórvík
</font><font color=“purple”>Hér gæti engum liðið verr…
Þegar allt virðist </font><font color=“black”>svart </font><font color=“navy”>mun þó leynast í myrkrinu </font><font color=“yellow”>ljós.

</font><font color=“Teal”>Því allir þeir staðir sem stoppar þú á eftir New York finnast þér;
</font><font color=“maroon”><b>Draumur í dós</b></font>

<b><i>-úr </i><font color=“maroon”>RENT</font>,<i> Jonathan Larson</b></i

Íslendingar voru taldir í raun þeir einu sem kunnu almennilega að segja frá í formi þá sagna. Konungar vildu að sjálfsögðu að það væru rituð um þá sögur sem voru þá góðar áhugaverðar og ævintýragjarnar og stórbrotnar og þar fram eftir götunum Íslendingar voru hugmyndaríkir á þessu sviði og gátu ritað sagnir sem voru trúverðugar þ.e.a.s ekki of skáldlegar og ekki ótrúverðugar þannig að almenningur gæti hlýt á með aðdáunn en ekki efasemdum og konungur þar með settur á ákveðin stall sem meiri maður en undisátur hanns voru og þar með átti hann auðveldara með að láta sína ætt halda völdum. Hann var því ekki eins berskjaldaður fyrir uppreisn og launráðum frá valdamiklum hirðmönnum.