nah, held að það sé ekki hægt að útskýra það. Þetta gerist bara.

Þetta er vel þekkt og hefur meiraðsegja verið rannsakað. Fólk þarf ekki að vera saman mikið lengur en í svona c.a. ár til að búa til afkvæmi.

ást er tímabundin geðveiki, þegar ástin hverfur ertu heilbrigður á ný…

nei…bara neistinn farinn og ekki hefur náð að þróast svona traustssamband/væntumþykju eitthvað?
man þegar ég las um manneskju hérna á huga sem dompaði kærastanum eftir 5 ára samband því hún fattaði að hún elskaði hann ekki.

Ef þú sért hættur að elska manneskjuna sem þú ert með þá verðuru að segja henni…
Það er ekki hægt að vera í sambandi þarsem ástin gengur bara í eina átt…:/

og já það er hægt! … ástin dofnar ef henni er ekki haldið við… gerist stundum:)

gerðist fyrir mig eftir eitt ár, sambandið entist í tvö ár. Gat ekki dömpað honum strax því það var svo mikill vani að hafa hann alltaf hjá mér..

Ég held að þetta sé ekki beint ást sem maður upplifir.
En langflestir komast yfir þessa “ást”, og misjafnlega fljótt.
Þá endar það stundum með sambandsslitum.
Það er erfitt að vera “ástfanginn” af sömu manneskjunni að eilífu. Held að það sé algengt að ástríðan dafni fljótt
eftir 2-4 ár, Þetta er náttúrulega misjafnt.

Og þetta með “”að elska einhvern og svo hverfur ástin.."
Ást er svolítið ofnotað orð að mínu mati..
það hægt að segja að þetta sé áhugi, og eins og með allt þá er
spennann og áhuginn í hámarki í fyrstu.. og svo dvínar
hann. Mis mikið og mis hratt. En nánast án undantekningar
þá dvínar áhuginn.

þetta er allavega eins og ég sé þetta fyrir mér.

Neei kom ekki fyrir mig, hinsvegar undir lokin var hann frekar súr við mig og það breytti álitinu mínu og virðingu á honum. En ef þú hættir að elska manneskjuna er það þá ekki bara vegna þess að hún breyttist ?

Ég held að margir rugli saman “Love” og “Passion”

Við upplifum ástríðuna fyrst, en túlkum það sem ást.
Ef um raunverulega ást er að ræða (t.d. móðir og barn), þá er hún skilyrðislaus. Þá elskarðu makann þinn þótt hann breytist, tekur honum eins og hann er og gengur með honum í gegnum súrt og sætt. Sýnir ástina í verki. Sá sem að gefur, elskar.

En einhvernveginn held ég að það sé ekki þannig hjá flestum.

getur gerst en fólk mistúlkar oft ást,,, það að maður fái Fiðrildi í magan er ekki ást heldur spenna og oft þegar fólk hættir að fá þessi “ Fiðrildi” þá heldur það að það sé ekki ástfangið lengur sem er miskilningur ást er bara gríðarleg vinaátta og eins og með öll vináttu bönd þá verður maður að rækta vináttuna semsagt að rækta ástina :D

Ef þú elskar einu sinni, elskaru alltaf.
Ef þú ert elskaður einu sinni, ertu elskaður alltaf

Ást deyr ekki…

Í samböndum eru rosalega mörg önnur hugtök heldur en bara ást.
Það er vinátta, traust, virðing, samheldni, ástríða, losti, hrifning og MARGT fleira.

Þú getur elskað manneskju þó svo að þú sért ekki lengur hrifinn af henni, þó svo að þú finnir ekki enn fyrir lostanum, ástríðunni og jafnvel traustinu…

Fólk í dag ofnotar svo rosalega orðið “ást”…eða nei, kannski misnotar orðið frekar.

Enginn getur verið í sambandi í 5 ár og sagst svo ekki elska manneskjuna lengur, annaðhvort elskaru hana eða ekki.
Ástin hverfur ekki, heldur eitthvað af því sem dró þig að þessari manneskju, eða það að þú fannst ekki samleið lengur.
Ef þú elskaðir hana einu sinni, þá geriru það alltaf - þér finnst það bara ekki eins sterkt því eitthvað breyttist eða þróaðist.

Svo aftur á móti með föður og móður ást.
Þau hugtök eru mun sterkari. Þar er talað um ást við fólkið sem ól þig, við fólkið sem bjó þig til.
Slík ást er allt öðruvísi.

Neeeeeehh…
Ég er á þeirri skoðun að allt gerist útaf einhverri ástæðu… Ekki að hlutirnir gerist bara sí-svona =/

Gott lag við þetta er “ I don't love you með MY chemical romane ” :D hehe

ef að ástin er bara horfin alltíeinu , þá var engin ást =/ ..

ég hef aldrei skilið þegar að fólk hættir saman eftir langan tíma og segir ástæðuna vera..´“ég elskaði hann/hana ekki lengur” ég bara skiiiil það ekki. kannski er ég eitthvað skrýtin…

ég er búin að vera með mínum kærasta í rúmlega 2 ár..og við erum trúlofuð…við höfum gengið í gegnum súrt og sætt eins og gengur og gerist og ennþá í dag fæ ég fiðrildi í magann þegar að ég sé hann..ég er alveg sjúk í hann er alltaf að knúsa hann og ef ég gæti vildi ég bara helst vera inní honum. ég bið spennt eftir honum þegar að hann kemur heim úr skólanum og allt…og ég get ekki seð að það sé að fara í bráð..mér líður eins og við séum bara ný byrjuð saman..

þannig ef að mér líður svona eftir 2 ár þá skil ég ekki hvernig það getur horfið bara eftir 6 ár..:S