held að sú tilfinning fari ekki á milli mála :) ýminda mér þetta þannig… hef sjálf ekki orðið ástfangin en það kemur að því :)

Mér líður allavegana vel! ^^

Eins og engill sem svífur um á bleiku dúnamjúku skýi! ^^

Ást er óttinn við að missa.

Það er bara svo æðisleg tilfinning, algjör vellíðan.

Þegar ég var ekki viss um hvað ást væri þoldi ég ekki þegar fólk sagði: You just know… En það er samt svo satt. Maður bara veit það :D

Það skiptir ekki máli hvort þú og makinn þinn séuð að rífast, hlægja saman eða eitthvað þú færð alltaf þessa ánægjutilfinningu á að vera með makanum…

einu sinni held ég að ég væri ástfanginn og það var frábær tilfining. svakaleg vellíðan, annars veit ég ekki hvað er vera ástfanginn.

Stöðugt óglatt, ég verð þvílíkt taugaóstyrk og get ekki hætt að hugsa um manneskjuna en þrátt fyrir ógleðina þá gæti mér ekki liðið betur.

Vel og verð allur svona lifandi og ánægður og glaður og langar bara að hoppa fram af hallgrímskirkjuturninum (langar auðvitað ekki að deyja ^^) og fæ svona fiðrildi í magann (klisja ég veit en svona er þetta )

Hamingja og helvíti… svona í stuttu máli ;).
Annars bara fannst mér það vera það yfirgnæfandi tilfinning að maður gat ekki annað en að taka eftir henni :P. Svona eitthvað sem fyllir mann gjörsamlega (eða tæmir)… ofsalega flókið

Ást getur verið yndisleg tilfining. Ef þú ert með aðilanum í sambandi, ef ekki þá er það algert helvíti. Þú getur ekki hætt að hugsa um aðilann og þegar þú ert með honum ( segjum að þetta sé vinur þinn, ekki náinn samt ) þá geturðu gengið of langt í að reyna að ganga í augun á henni/honum, oftast henni samt, og það endar oftast í klúðri sem þarf að leiðrétta. Svo að svarið er, það er æðisleg tilfining ef þú ert í sambandi með aðilanum, ef ekki er það bara ótti og vanlíðan.

Bætt við 17. apríl 2008 - 19:49
Voða erfitt samt að lýsa þessu, getur verið að fólk upplifi þetta misjafnt. Ég er t.d nýlega orðinn ástfanginn(já ég er kk) en er ekki með manneskjunni svo að það er frekar erfitt.

Það er ekki hægt að lýsa ást, allt í einu kemur hún bara, og þá veistu það. ;)

Ég get allavegna ekki lýst því hvernig mér leið þegar að ég sá minn. Hehe.

Þegar að því kemur, fer það ekki á milli mála ;)

ást er mjög persónubundin eftir einstaklingum svo það er ekki hægt að lýsa e-h einni gerð af ást.mér finnst að það fer allt eftir hvernig karakter þú ert og hvernig þú hugsar.

Ég held að það eigi aldei í lífinu eftir að vera hægt að koma því niður á blað, hvernig tilfinning ást er. Sumir komast kannski nær því en aðrir, en samt ekki nógu nálægt til að geta lýst henni fyrir einhvern sem hefur ekki upplifað hana.

Annars er rómantísk ást er rosalega ofmetin að mínu mati. Væntumþykja og bræðraást/fjölskylduást er mikið sterkari og betri.

Ég fæ svona fiðrildi í magann og stundum kikkna ég í hnjánum hahaha XD

Nibb.

ég hef aldrei orðið alveg yfir mig ástfangin, en það sem ég hef fundið er að manni finnst manni geta allt, og ekkert er nógu góð hindrun til að halda manni frá ástinni sinni :) þangað til maður fattar hvað þetta var mikið fíbl -.-

Orðið ást er skylt orðinu ás og eins og flest allir vita eru æsir goð í forn norrænni trú, þannig að ég myndi halda að tilfinningin væri guðleg? En hvað veit ég um það :(