Þegar ég vakna með typpi uppí ósmurðum rassinum á mér verður hann of ákafur.

Annars hef ég lítil svokölluð mörk, either I like it or I don't. Ákafi er fínn, meðan það er ekki verið að neyða neinn í neitt.

Hvað ætli séu komnir margir korkar sem heita “Pæling”? :P

Ef hann myndi ekki hlusta þegar ég bæði hann að hætta (þó það eigi kannski ekki við kítl og almenna stríðni, á við eitthvað talsvert grófara þá) þá væri hann of ákafur…

Annars þá finnst mér gott hve ákafur kærasti minn er, þá er það ekki eins greinilegt hve ég er óáhveðin og með smá skort á frumkvæði, áhveðnin í honum nær því svo fram í mér ;)

En hvar eru mörkin, ef ég finn til við eitthvað þá vil ég bakka þó það þýði ekki endilega að ég vilji hætta oftast nóg að bakka smá, veit ekki hversu mikið þetta segir fólki, kannski full mikið samt ^^

…þegar hann talar um ekkert annað en kynlíf allan daginn og við endum upp í rúmi:
KK-“langar þig eitthvað?”
KVK-“nei”
KK-“eigum við að reyna?”
KVK-“neeeee…”
KK-“þýðir þetta já?”
KVK-“…nei…”
*smá káf*
KVK-“Stefán!”
KK-“hvað?! mig langar..”
*þögn*
…
*káf*
KVK-“GÓÐA NÓTT!”