Ég er ekki viss hvort þeir elski eins, en ég held nú samt að þeir elski jafn mikið…

Sæl KristínTorfa.

Ég tel nú að við karlmenn getum elskað “eins” og þið kvenmenn, allavega jafn sterkt, þótt ég viti ekki nákvæmlega hvort einhver “munur” sé á ást kynjanna; enda er í raun er ekki hægt að komast að því á einn hátt eða annan.

Þú spyrð afhverju sumir geti: “gengið í burtu eins og ekkert sé” frá fyrrverandi elskhuga/ástvin.
Ef einhver getur “gengið í burtu” án vandamála frá maka sínum til lengri tíma, þá myndi ég persónulega ekki telja þá manneskju ástfangna, og jafnvel efast að hún hafi nokkurn tímann verið það.
Ef alvöru ást hefði einhverntímann verið til staðar, þá myndi ég telja að sú ást myndi alltaf skilja eitthvað eftir sig og valda einhverri sorg, jafnvel þótt sú ást hefði dvínað niður í lítið sem ekki neitt yfir lengri tíma.

Þú spyrð hvort ást sé eitthvað tengd hræðslu. Persónulega tel ég að það sé ekki svo. Ef fólk er virkilega ástfangið, þá snýst ástin um nákvæmlega það, s.s. ástina sjálfa. Svo fer það bara eftir þinni skilgreiningu hvað ást er.

Þótt missirinn sé mikill ef maður tapar sinni sönnu ást, er það þá þess virði að elska ekki?

En þar sem helsta spurning þín var “Elska Konur og Karlar eins?” Þá tel ég að svo sé. Karlmenn eru hinsvegar aldir upp á þann hátt, að já, við “felum” það betur. Okkur er kennt að byrgja inni margar tilfinningar, t.d. hefuru eflaust heyrt þetta áður: “Þú grenjar eins og lítil stelpa” og oft fylgir “ertu aumingji maður? harkaðu af þér”. Flestar stúlkur hinsvegar eru ekki undir slíku áreiti er kemur að þeirra tilfinningum, því það telst “eðlilegt” að stúlka gráti og sýni tilfinningar.

Því miður, þá hefur þessi “bæling” á okkar “viðkvæmu” tilfinningar það einnig í för með sér að jákvæðar tilfinningar, eins og t.d. ást, lenda í sömu bælingu. Upp til hópa eiga karlmenn mun erfiðara með að tjá tilfinningar sínar heldur en konur, en sem betur fer þá eru tímarnir að breytast og karlmenn þurfa í æ minni mæli að vera þessir “hörðu og þöglu týpur” eins og áður fyrr var vaninn.

En karlmenn elska að mínu mati nákvæmlega eins sterkt og kvenmenn. Það er bara erfiðara fyrir þá marga að tjá það, þar sem hæfileiki þeirra til “tilfinninga-tjáningar” hefur alls ekki fengið að “njóta sín” eins mikið og hjá kvenmönnum; og jafnvel verið alvarlega heftur í gegnum stóran part uppeldis þeirra.

Þetta gerir það einnig að verkum að karlmenn virðast eiga “einfaldar” með að “komast yfir” einhvern/einhverja, þótt svo sé raunin ekki. Sorgarferlið sem fylgir á sér bara meira stað “fyrir innan” heldur en “útávið” því þegar við eigum erfitt eigum við að “vera harðir” og “harka af okkur”. Þetta gæti t.d. verið ein ástæða fyrir því afhverju sjálfsmorð eru algengari hjá karlmönnum en kvenmönnum.

Ég vona að þetta hafi svarað þér að einhverju leyti; allavega kastað skýrari mynd á vangaveltur þínar.

Kær kveðja,
Fróðleiksmoli

Strákar eru jafn mismunandi og þeir eru margir ástin mín.
Sama gildir um stelpur.

Sumar stelpur eru hórur *hóst* en aðrar geta bara hugsað sér að kyssa fyrstu 6 mánuðuna og gera ekki neitt annað fyrr en eftir giftingu, sama á við suma stráka. Hljómar heimskulegt en jú svona er þetta.

Maður á aldrei að sjá eftir neinu.

Við bara byrgjum þetta inni. Óþarfi að flagga sársauka eða ást einhverstaðar útá götu.

já held að þeir geti elskað jafn mikið þótt þeir elski kannski aðeins öðruvísi. :)

Karlmenn elska oft miklu meira en konur, en þeir eiga margir svo erfitt með að sýna það!
Eins og ég get ekki ýmindað mér bróðir minn koma til vinar síns grátandi eftir að stelpa hafi sært hann, en mér finnst svo sjálfsagt að ég færi að gráta hjá vinkonu minni, en já það sýnir bara að við erum óvanar sterkum tilfiningum frá strákum, en ég hef ekki á móti þeim, ég væri allveg til í að sja strák gráta, þvi það er hollt!:)

Ég persónulega held þetta sé öfugt, stelpur falla bara fyrir einhverjum heimskulegum hlutum og vita ekkert hvað ást er :)

Eins mörg og ólík við erum nú öll, þá eru það bara þeir hæfustu sem komast lengst og ná sínum markmiðum.

Ég er yfirleitt sammála Frodleiksmola í einu og öllu, en ég verð að bæta einu við:

Strákar fara kannski ekki að gráta, þeim líður samt alveg jafn illa. Ég held bara að tjáning þeirra er á annan veg. Svo held ég að ást sé ekki eins hjá báðum aðilum þó hún sé í meginþáttum alveg eins. Strákum líður oft svona “ég á þig” en stelpur vonast til að hann eigi sig. Þú skilur karlinn þarf alltaf að vera sá sterki og hugga, en hann er nær aldrei huggaður. Bara allt svona í sambandi við tryggð og öryggi, þá er þetta öðruvísi.

Ef þið fattið þetta ekki þá skal ég skýra þetta að eins betur :D

Það er einmitt svona vangaveltur sem valda kynjamismunum svokölluðum…

Er það eitthvað öðruvísi? Alls ekki! Eins og ALLIR einstaklingar hvort sem það eru kvennfólk eða karlmenn elska á sinn hátt.

Með því að skilgreina fólk frá öðru fólki erum við EINMITT að skapa mál s.s. Kynamisrétti, kynjahatur, kynjamismunur osfrv.

Í okkar huga er ALLTAF einhver sem þarf að vera “betri” en annar “Ljótari” en hinn “Svalari” en hann! Einfaldlega það er að éta heiminn upp…

Held ég að einhver sé eitthvað betri? Nei.
Held ég að næsti maður hliðiná mér á meir skilið að lifa eða deyja? Alls ekki!
ÉG held að allir eru jafnir.

Takk fyrir mig.

Tók eftir einu

..Allavegana þá eru þeir anskoti góðir í að fela það..

Því miður í okkar nútímasamfélagi eru karlmenn/kvenmenn oft alin upp við nákvæmlega þessa hugsun: að tár séu merki um veikleika/aumingjaskap etc. Og ég get vottað fyrir það, ég lít nánast niður á þá sem gráta þegar eitthvað sorglegt gerist.

Ekki það að uppeldið mitt sé eitthvað lélegt heldur einfaldlega útaf erlendum áhrifum, svosem þáttum,kvikmyndum, bókum o.s.frv.(Að sjálfsögðu spilar inní þetta persónuleiki hvers og eins)

En allavega finnst mér persónulega mjög asnalegt þegar karlmenn bæla ekki niður þessar “negative” tilfinningar og láti þær í staðinn “brjótast út” ef svo má segja. Þó að ég viti að það sé rangt að hugsa þannig þá breytir það engu þegar ég verð vitni að eitthverju sem gerist.

Hljómar kannski frekar skepnulega en svona hugsa ég. Og sem dæmi um að ekki aðeins ég sé svona þá spurði ég vin minn útí þetta og hann sagði orðrétt : "Auðvitað, þeir eru ekkert “true” karlmenn nema þeir bæli niður tilfinningar sínar!“

En auðvitað finna þeir til, þeir eru mannlegir sama hversu ”harðir" þeir eru =) Bara höndla þetta öðruvísi en kvenmenn.

Mjög miklar líkur á því að eitthver er búinn að segja nákvæmlega þetta, ef svo er þá biðst ég fyrirgefningar. Las ekki hin svörin.

Bætt við 23. ágúst 2006 - 22:29
Já meðal annars, þó að ég hugsi svona þá er ég ekki heimskur. Ég lít auðvitað ekki niður á fólk sem grætur og ef það hefur lent í dauða,lömun,sjúkdómum, etc.
Er ekki alveg tilfinningalaus.

Að sýna tilfinningar á þennan hátt þar sem þeir eru grenjandi í langan tíma útaf sama hlutnum kallast barnaskapur. Survival of the fittest.