Ohh, ég veit ekkert hvar ég að setja þetta. Allavega ég þarf bara smá að pústa. Þannig er mál með vexti að ég er algjörum vandræðum. Pabbi minn, hefur verið að svíkja mig frá því að ég var lítil, fyrst var hann alki, fór á túrafyllerí og maður var aldrei viss hvort óhætt væri að koma með einhvern heim. Hann og mamma alltaf að rífast og frekar svona sundrað heimili.

Svo þegar ég varð eldri og hann veiktist hætti hann að drekka en þá tóku við lyf, hann átti/á það til að overdose-a og verða svoldið ruglaður, svo nýlega fékk hann heilablóðfall og eftir það (rúmlega ár síðan) hefur hann látið eins og geðsjúklingur. Ofsóknarbrjálæði, en málið er það að ég var rétt nýbyrjuð að treysta honum á ný en svo flýr hann til Reykjavíkur í einhverju svona kasti og misnotar lyf. Málið er að mér finnst ömurlegt að geta ekki treyst mínum eigin pabba.

Ég ímyndaði mér alltaf að lífið mitt væri svo fullkomið, en það er eins og ég sé að fá svona wake-up call núna. Ég er reið út í hann. Vildi óska þess að hann hætti að kvelja okkur svona (mig, mömmu mína og litlu systur)
Þetta á eflaust ekki heima hérna, en ég var bara loksins að skilja það að ég treysti vanalega engum! Ég treysti ekki kærasta mínum til 10 mánaða. Ég er alltaf á varðbergi, það er þetta EF.
En allavega. Ef þið eruð að lesa þá var þetta bara smá svona útrás.. Ef einhver veit eitthvað hvað hægt er að gera til þess að auka traust mitt í garð annarra þá væri það vel þegið.

Með fyrirfram þökk
Ikea