jæja ég skrifaði grein hérna í gær í fyrsta skiptið og fékk mjög góð komment takk fyrir það.
En það sem liggur í mínu hjarta núna er að mér langar rosalega að vera ástfangin og eiga fullkomnan kærasta sem fjölskyldan mín líkar við og hann sé jafn ástfangin mér og ég af honum.
En afhverju þarf ég alltaf að flýja.. afhverju þarf ég að vera svona hrædd við sambönd.. afhverju get ég ekki bara kynnst strák og verið happy???
Mér fynnst eins og engin strákar vilji mig mér fynnst eins og allir vilja bara playast..
ohh.. þetta er svo erfitt og alltaf þegar ég sé kærustupar leiðast eftir götunni og hlæja langar mér ligguvið að fara að gráta.
þá hugsa ég alltaf afhverju ekki ,ég hvað er af mér

æji þið skiljið
hvað er besta leiðin til að hætta vera svona hrædd við sambönd

en og aftur afsakið stafsetningar villurnar og allt það veit að það er erfitt að lesa þetta en takk takk fyrir lesturinn