ég var að ganga í mestu rólegheitum heim úr bíó eitt sunnudagskvöldið (fahrenheit 911). þrír félagar á röltinu að tala um allt samsærið og gæði myndarinnar. nema hvað þarna ganga framhjá okkur fjórir krakkar (16-18 ára). og ein stelpan segir sona casually: “þú ert ljótur!” vinkona hennar hlær eikkað gelgjulega og þær ganga bara áfram í hina áttina.
ég var of hissa til að segja nokkuð, nánast ringlaður, og gekk því bara áfram með félögunum. en svo fór ég að hugsa:

ég er orðinn of gamall til að þurfað heyra þetta!

hvaða þörf er þetta hjá sumu fólki að láta mann vita af útliti manns.

á mar ekki bara að kýla sona fólk!? :P

svo lennti ég aftur í svipuðu nokkrum dögum seinna. þá var ég að leika knattleik, merkilegt nokk með sömu félögum. ég sparka boltanum eikkað aðeins of langt í burtu. þarsem ég sæki boltan þar sitja þrjár stelpur á spjalli fyrir aftan mig, en ég tók fyrst eftir þeim þegar ein þeirra segir við mig: “vinkonu minni finnst þú ríðulegur”. ég beið eftir að þær mundu allar flissa gelgjulega.. þegar það gerðist ekki.. sagði ég bara: “sömuleiðis” og hljóp til baka flissandi eins og smástelpa :P

jú, þótt annað atvikið hafi vissulega verið mun þægilegra fyrir sjálfstraustið ;) þá fannst mér þetta samt í báðum tilfellum vera eikvað sem jaðrar við dónaskap.

á mar ekki að segja allavega hæ eðekka fyrst?! kynna sig kanski?!

“hæ, ég heiti xxx . þú ert ljótur!”
eða
“sæll, ég heiti xxx, henni zzz vinkonu minni hérna finnst þú ríðilegur”

svo gætu allir skipst á símanúmerum og haldið áfram að útdeila skjalli eða gagnrýni eftir því sem við á. væri það ekki einhvernvegin.. siðmenntaðara? ;);)