Ef þú vilt eyða ævini með einhverjum þá er það sönn ást, pure and simple,ef ekki humm best að endurskoða allt dæmið

Sönn ást svo lengi sem hún á að lifa. t.d. varð ég ástfanginn af einni vorum saman í þrjú yndisleg ár, svo gerðist eitthvað og við slitum því í góðri vinsemd. en ég er enn með hugsanir mínar daglega til hennar og dóttir okkar. og hjarta mitt hamrar þokkalega í hvert sinn sem ég hitti hana og þegar ég tala við hana í síma. ef það er ekki ást þá veit ég ekki hvað ást er.

ég tel að það sé ekkjert hægt að seiga til um það hvað er sönn ást og hvað ekki…. jú maður getur auðvitað horft á það þannig að sönn ást sé ást sem varir lengi og allt það… ég tel frekar að ef þú finnur fryir hlíju og umhiggju til einhvers þá er það sönn ást…. getur hjartað ekki skipt um skoðun á öllu eins og við…. ég meina.. það er hluti af okkur og telst því menst….

Ef að sönn ást er til. Mikið rosalega vona ég þá að ég verði svo heppinn að finna hana, og ekki síst: átta mig á því að ég hafi fundið hana

Sönn ást og hamingja er bara til í bíómyndum!

Ég held að ef það á að kallast sönn ást þá endist hún að eilifu en hinsvegar þegar við erum að tala um 6 mánuði þá held ég að fólk sé að tala um allt annan hlut.

Þegar þú ert ástfanginn eða bara rétt elskar einhvern þá finnurðu þessa ótrúlegu tilfinningu, eins og einhver spenna sem hertekur líkamann þinn, ilur sem rennur um æðar þér og Fiðrildi flögrandi í maganum.

Öll þessi spenna fer bara að hverfa þegar þú ferð að þekkja manneskjuna vel og betur en þú gerðir fyrst og ert farin að láta þér líða vel með henni. Ekkert til þess að skammast sín fyrir, engin feimni eða leindarmál.

En hins vegar þegar þú ferð svo að sakna manneskjunnar sem þú elskar svo heitt þá finnurðu aftur þessa stress tilfinningu eins og spenna sem umlykur líkamann, ég veit ekki af hverju hún kemur, en oft þá finnur maður hvað maður elskar heitt þegar maður hefur misst það…

“Enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur”

darma

Ég held að það sé meiriháttar mál að skilgreina ástina en ég held
líka að hver og einn upplifi hana ekki eins.
Það að mig hlakkar til að hann komi heim á hverjum degi,
að rétt áður en ég sofna á kvöldin horfi ég á manninn minn og hugsa
eða segi við hann að mér hlakki til að hitta hann í fyrramálið.
Hann er það fyrsta sem ég vil sjá þegar ég vakna og það síðasta á kvöldin.
Hann er bestur.
Langbestur.
Ég veit að þegar ég er að reyna að tjá mig um greinarnar að þá dett ég alveg
út, bara af því að hugsa um hann.
Hugsa um HANN!
HANN er ástin mín…
Isabelle…

Sönn ást er þegar að þú getur ekki hugsað þér að vera án hins aðilans í sambandinu og getur ekki ímynadð þér hvernig líf þitt yrði ef að sambandið skyldi ekki ganga. Það finnst mér sönn ást

Ástin er til!
Ég var í hópi efasemdamanna lengi vel og trúði ekki á ástina af því að ég hafði aldrei séð dæmi um slíkt. Svo gerðist það allt í einu að ástin barði dyrum og líf mitt er að eilífu breitt og verður aldrei samt aftur.
Það fer hins vegar ekki alltaf saman að elska einhvern og að þið getið átt gott og hamingjusamt líf saman. Stundum er það þannig að maður getur ekki verið hamingjusamur með þeim sem maður elskar og þá verður maður bara að bíta í það súra epli.
Ég heyrði einu sinni kenningu sem innihélt þetta með 6 mánuðina: Það reynir mest á sambönd eftir hálft, tvö og sjö ár. Það er soldið til í þessu því þá eru stóru ákvarðanirnar teknar. Eftir 6 mánuði hættir fólk saman ef það hefur ekki áhuga á að þetta verði að varanlegu sambandi. Eftir 2 ár hættir fólk saman ef það vill ekki að þetta verði major samband og eftir 7 ár hættir fólk saman þegar það áttar sig á að það vill ekki að þetta verði manneskjan sem það verður gamalt með.
Ég held að þetta séu í það minnsta hellstu hættupunktarnir, hvort sem þetta er átæðan fyrir því eða ekki.

Ást er engin dulspekileg tilfinning!!!! það er kynferðisleg tilfinning! segjum til
dæmis ef að eitthvað par sem væri (ástfangið) mundi ekki ríða þá mundi
sambandið ekki endast nema eitthvað í viku

thu finnur thad strax hvort thu srt astfaninn eda ekki t.d eg byrjadi med stak fyrir ca 3man. og eh er stax buinn ad finna thad ad eg vil eida ævi minni med honum.

Ég vil meina að sönn ást sé til, en á hinn bóginn trúi ég ekki að tveir aðilar geti borið sanna ást til hvors annars. Það er að segja, að annar aðilinn gæti verið sálufélagi hins, en ekki öfugt.

Það er hérna sem málin verða flókin.

pfhh.. hver þarf svosem einhverja heimska ást! ást er fyrir keeeeellingar og aumingja.


ég er bitur ungur maður ;)