persónulega er ég sammála pabba þínum, að vera ástfanginn er að elska einhvern og vera elskaður til baka! Endurgoldin ást! Maður getur verið óhugnanlega hrifinn af annarri manneskju, en ef það er ekki gagnkvæmt þá telst það ekki ást fyrir mér!

og ég trúi ekki á ást á mínum/okkar aldri, mér finnst við alltof ung til að hugsa þannig! Við getum haft óstjórnlegan áhuga og verið yfir okkur hrifin, en ekki ást… neeei…

Mikið rétt, maður velur sér lífsförunaut. Ég er orðinn býsna gamall miðað við flest okkar hér inni, 39 ára og ég get verið fyllilega sammála því að ást er ekkert sem kemur bara af því. Þetta hugtak er áunnið, einstaklingar sem þekkja hvorn annan, treysta hvort öðru skilyrðislaust og bera fulla virðingu hvort fyrir öðru, upplifa ást í öllu því sem að höndum ber í samlífinu. Ást þarf að rækta og viðhalda alla ævi. Þessar tilfinningar sem unglingar upplifa eru hluti af þroska hvers einstaklings og eiga ekkert skylt við ást. En hins vegar góður undirbúningur:) Á þessum tíma sem unglingurinn er að þroskast upplifir hann stundum ofsafengnar tilfinningar sem oft er erfitt að hemja, þarna eru að verki hormónin sem stýra kynþroskanum og spila stóra rullu í tilfinningaþroska. En ekki ást. Sjálfur upplifði ég ekki ást fyrr en núna í mínu seinna sambandi og er ástæðan einfaldlega sú að ég fór of snemma í sambúð og allt þar tilheyrandi. Og btw, þú átt góðan pabba, góðir pabbar eru vinir manns:)
Kv techno.

Góð grein Thesa mín!
Ég hef oft verið að velta þessu fyrir mér og ég er þeirrar skoðunar að ást verði að vera endurgoldin. Mjög fyndið að þú (besta vinkona mín) skulir skrifa grein um þetta, því að ég hef svo oft verið að velta þessu fyrir mér. Pabbi þinn hefur held ég alveg rétt fyrir sér.
Ég persónulega held að það sé ekki hægt að vera ástfangin útaf lífinu á okkar aldri, kannski bara vegna þess að ég hef aldrei verið það, veit ekki. En mundu! You´re too good for him! ;)

Thesa mín. hugsaðu aðeins um Grænland.. ekki var ég að ákveða hvern ég “elskaði”…. og ekki var sú ást endurgoldin!?!
En svo eftir Grænland á t.d. landsmótinu þá vildi ég verða “ástfangin” og það tókst… en hún varð heldur ekki endurgoldin…. skrítið… nei… það getur bara enginn elskað mig…
Enn…. ég segi sama og kara okkar… þú varst allt of góð fyrir hann…

ég held að oft þegar manneskja er hrifin af annari og tilfinningarnar eru ekki endurgpldnar þá verði þetta svona “mission” hjá manneskjunni að gera viðkomandi hrifin af sér..ég held að þetta sé ekki ást heldur einhvers konar árátta frekar. Ég meina,stór hluti af ást er traust og hvernig geturu treyst manneskju sem er ekki einu sinni hrifin af þér??

Ég verð nú að segja að ég sé ósammála honum pabba þínum :P
Allavega samkvæmt minni reynslu þá er alveg hægt að elska þótt ástin sé ekki endurgoldin :P
En hvað veit ég?

Jú sko…
í þessu tilfelli þá er eg eiginlega ekki sammala pabba þínumég veit um fullt af stelpum þar a meðal mig sem hafa orðið astfangnar en gaurin ekki sýnt neinn áhuga til baka, að vísu a eg lika eina vinkonu sem er kannski hrifin af þessum strak þessa vikuna en svo af öðrum þá næstu það kalla eg ekki ast.
en önnur vinkona min gerir það nakvæmleg sama, hun er alltaf að breyta, en ef einhver strakur er hrifin af henni en hun af einhverjum öðurum þá hættir hun að vera hrifin af honum og verður hrifinn af þeim sem var hrifinn af henni, það er bara BULL.

P.S. Flott grein ;)

Það sem þú ert að tala um er kallað að vera ástfangin/n. Það að vera ástfangin/n er að vilja elska einhvern, það er (að mínu viti) ekki orðið að ást fyrr en tilfinningin er endurgoldin. Ást er nefnilega tvíverkandi tilfinning. (Þetta er mitt álit, ekki vísindalega sannað) Það að vera ástfangin/n getur verið rosalega sterk tilfinning, jafnvel sterkari ástinni, því með henni fylgir oft von, óskhyggja og jafnvel í verstu tilfellunum, þráhyggja.

Það er alls ekki óalgengt að ungt fólk, sem oft þjáist af óstöðugu hormónaflæði ;), verði ógurlega ástfangið og fái einhvern á “heilann”, eins og það er stundum kallað. En það þýðir ekki að það sé neitt á bakvið “tilfinningarnar” annað en óhóflegt hormónamagn eða óskhyggja. Ég vil samt ekki útiloka það að til sé ungt fólk, sem sökum bráðs þroska, geti orðið ástfangið og fundið ástina, jafnvel bara um fermingu, um það þekkjast þónokkur dæmi, en það er ákaflega sjaldgæft.

En maður skyldi ekki láta vitneskjuna um að hugsanlega sé ástin hormónn, aftra sér í því að gera tilraunir, verða ástfangið, jafnvel elska, upplifa ástarsorg og brotið hjarta, þetta eru nauðsynlegir hlutir í þroskaferli manneskju. Ég veit að flestir sem eru undir tvítugu hata þessa setningu, en staðreyndin er nú samt sú að fólk fattar þetta þegar það eldist! :)

Ég fattaði þetta ekki sjálfur fyrr en eftir tvítugt, svo að þið “unga fólkið” (ég er svo gamall í anda ;)) þurfið ekkert að örvænta strax. En þó að ég hafi séð sannleikan í málinu, þá þýðir það ekki að ég sé staddur á litlu hamingjuskeri, en ég er lagður af stað.

Að lokum bið ég ykkur öll vel að lifa og ég vona að þessi “heimspeki” mína hafi komist nokkurnvegin til skila.

Kveðja,

Konni

Æ úff ég verð að segja að þegar ég var 14-15 varð ég í fyrsta skiptið.
Reyndar var sú ást endurgoldin en ég hef og ég veit að ég á aldrei eftir að elska eins og ég gerði þá.
Allar mínar hugmyndir um ástina voru miklu einfaldari, kröfurnar voru miklu minni til hans og sérstaklega til mín og allt einhvernvegin bara mikið fallegra. Þá var ég ekki búið að kynnast, sjá, heyra og lesa allt hvað getur fyllgt því að vera ástfangin.
Ég myndi alveg gera mikið til að fá sömu trú á ástinni aftur.
Þess vegna er ég ekkert svo viss um að unga fólkið hér viti neitt minna en við hin.
Kannski geta þau ráðlagt okkur hinum, kannski getum við gleymt einhverjum gildum og reglum og prófað bara að hlusta einu sinni hvað þau segja. En kannski er þetta bara vitleysa hjá mér, hver veit sko.

hárrétt hjá honum gamla þínum

Það er víst ekki hægt að skilgreina eða segja nákvæmlega hvað ást er, og er mjög einstaklingsbundið eftir hverjum og einum hvernig hann upplifir ástina.

Alla ævina er maður að mótast, og ég held bara strax í æsku er verið að búa fyrir jarðveginn sem segir til um hvernig fólki maður dregst að. Þá er ég að tala um umhverfið sem hefur áhrif, fyrirmyndirnar sem maður elst upp við og allar upplifanir sem maður verður fyrir hefur áhrif á hvern manni líkar. Síðan eru innri þættir sem spila inn í hvern maður verður hrifin og ástfangin af sbr. náttúrlegur líkamsilmur innri skapgerð og margt fleira sem ég veit ekki deili á. Ég held að það séu efnahvörf sem hafa áhrif á hvern maður verður hrifin af og ástfangin af- er kannski allt of vísindalega sinnuð. Eins og ef við verðum þunglynd þá vantar okkur serótónin í líkamann, allar tilfinningar stjórnast af efnaskiptum og boðskiptum og fl. í líkama okkar. Held að það sé ekki beint hægt að velja, “já þennan mann vil ég elska og verða ástfangin af”, en að hluta til getur maður örruglega stýrt því. En ég held þetta sé það margslungið ferli sem ástin er að það er ekki með nokkru móti hægt að segja hvað ást er ? Mjög góðar pælingar hjá greinarhöfundi ;)

Frabær grein.. ein besta grein sem eg hef lesid a huga… thu att hros skilid! :)

En allavega tha ætladi eg ad koma aliti minu fra mer =p

Thad er mikid til i thessu sem hann pabbi thinn segir en eg veit ekki hvernig thetta virkar med ad velja hvern madur elskar.. eg er nu svo ung ad eg hef ekki fundid fyrir neinni ast… eg hef oft ordid astfangin en eins og thessi grein segir er thad ekki ast nema hun se endurgoldin.
Eg vona samt innilega ad eg geti i framtidinni valid hvern eg elska… thad væri thad allra besta tvi nu veit eg fyrir vist ad thad er enganveginn hægt ad stjorna hrifingu (eda allavega ekki a unglingsarunum) ;o)

Vil taka thad aftur fram ad thetta er rosa flott grein, vel skrifud og godar pælingar… vildi ad eg væri svona klar ;o)

Kv. HildurRISI :)