…þér fer kannski að ganga betur þegar þú hættir að “leyta að kellingum”, og ferð að bera meiri virðingu fyrir stúlkunum í kringum þig. Veistu að þó þú talir ekki svona við þær sjálfar, þá er svona hugarfar nokkuð sem getur skynið í gegn.

…bara smá athugsemd.
Vargu

ég á rosalega bágt að taka mark á stelpum/strákum sem hafa haft of mikið fyrir útlitinu. það sýnir bara að það er of hrætt að standa fyrir framan ókunnuga eins og það er í rauninni. hvort það er ástæða til þess að hafa þetta litla sjálfstraust eða ekki kemur mér ekki við. mér finnst alltaf að fólk sé að fela eitthvað ef það er of uppstrílað.
fr. casual, hún.

Mannskepnan er bara eins og öll dýrin í skóginum. Það er þekkt fyrirbæri í náttúrunni að dýr, jafnt og maðurinn, leita sér að maka og reyna að líta sem best út við þá iðju. Þeir sem hafa séð sinn skammt af dýralífsmyndum hafa séð alla þá tilburði sem dýrin eru með þegar þau eru í makaleit … og þá er það yfirleitt karldýrið sem er hvað skrúðklæddast. Annars átti þetta ekkert að fara í svona Attenboroughska umræðu …

Það sem mig langar að koma með inn í þessa umræðu er útlit og samskipti. Flestir eru mjög fljótir að dæma fólk eftir “ytra” útliti og framkomu, en undir niðri er það sem skiptir máli. Hinsvegar er staðreyndin þvímiður sú að menn kynnast yfirleitt ekki því sem leynist undir niðri, nema að yfirborðið er kannað fyrst.

Tökum dæmi: maður gengur inn á kaffihús og þar sitja fyrir tvær konur. Ein þessara kvenna er mjög svo snoppufríð, á meðan hin er það ekki. Maðurinn myndi að öllum líkindum velja þá snoppufríðu til að tala við. Hins vegar er allt eins líklegt að þessi kona sé ömurlegur persónuleiki og hin skíni af innri fegurð.

Þetta er þvímiður dæmi um það að hið ytra er það sem við tökum eftir fyrst. Því ekki getum við séð hið innra fyrr en við kynnumst persónunni sem við tölum við.

Hver kannast ekki við að hafa talað við persónu sem maður af fyrra bragði finnst ekki vera neitt sérstök. Síðan kynnist maður persónunni betur og fer að líka vel við hana og maður fer smátt og smátt að taka eftir að persónan verður fallegri, bæði sem innri og ytri manneskja.
Það sama má segja um persónu sem maður finnst vera fallegasta vera sem maður hefur séð … svo kynnist maður viðkomandi og kemst að, að þetta sé leiðinleg, sjálfsumglöð persóna og um leið hverfur þessi ytri fegurð og manni finnst þessi persóna ekkert spes lengur.

Heimurinn væri betri staður ef við sæjum aðeins hinn innri mann, og hið ytra útlit væri ekki alltaf að blekkja okkur!

… I have spoken!

isabelle: Jamm, alveg sammála þessu. Ég fæ líka stundum svona hrós þegar ég er nývöknuð og það gefur manni svona ofursjálfstraust fyrir daginn.
Ég vona bara að sem flestir eigi svona yndislega maka.

þetta er náttúrulega samblanda af öllu saman, að líða vel í líkama og sál, ég held að yfirleitt líði kvenfólk fyrir það hafa auka kíló ekki vegna mannsins síns heldur því mar vill, vera sérstök, einstaklega falleg, til dæmis vilja konur oft gifta sig í hvítum brúðarkjól, þetta er bara eðlilegt eins og þegar konur ganga inn á skemmtistaði þá líta þær yfir svæðið og sjá hvort það gæti verið einhver samkeppni í gangi og líta oft á konur sem líta vel út, en ekki á þær sem eru engin samkeppni, útlitslega séð þetta er bara fegurðarsamkeppni sú sem er flottust fær mestu athyglina í byrjun, en svo kemur í ljós hvort hún geti nokk státað af flottum persónuleika, ég man í danskólanum þegar ég var yngri, strákarnir hlupu eins og fætur toguðu að stelpunni sem þótti sætust, en það var þá og nú er núna en ég held að það muni aldrei hætta, karlmenn taka fyrst eftir konum sem líta vel út, en svo er bara spurning um þá hvort þeir taki eftir stelpunni sem gæti verið falin undir yfirborði sem gerir henni ekki justice! en ef svo er ekki er það ekki óheppilegt fyrir hana því hún veit hverjir eru þess virði og hverjir ekki. en það besta í heiminum er að ef maðurinn sem mar er með vill bara vera með þér til æviloka, hvernig svo sem fer!!! ég er að tala um að mar á að snyrta sig fyrir sjálfa sig en ekki aðra, því manni líður meira eins dömu ef mar snyrtir sig eins og dama:)

Mikill sannleikur í þessu!

Það er nú reyndar kannski of langt gengið að segja það geri þig að minni manni. En mér persónulega finnst ljótt þegar fólk er of brúnt og ef þú ferð alltaf 2 í viku í ljós, þá verðuru of brúnn. Fyrir utan að þú eykur hættuna á að fá krabbamein. Varðandi hárið, þá finnst mér í flestum tilfellum flottara að vera bara með sinn rétta háralit, en það getur auðvitað verið gaman að breyta til.
Kveðja, Xenia