Ég tel að ást sé saman blanda af mörgum öðrum tilfiningum. Það er einnig til margskonar ást.

Sú ást sem þú fæðist með er ekki sama ást og maki þinn fær og all ekki sama ást sem þú gefur bílnum þínum sem þú elskar svo mikið ;) hehe

-

Ég held að sú ást sem maður fæðist með sé meira svona virðing. Þú virðir þann sem gefur þér að borða og elur þig upp. Síðan breytist það í ótt við að tapa (ást).

Sú ást sem þú gefur makanum er upphaflega kynferðis þorsti sem síðan þróast í svona ótta við að missa (ást) og breyist síðan í virðingu.

Sú ást sem þú átt á bílum og öðrum hlutum er ótt við að tapa (ást) og reyndar smá egóismi líka. Eða eiga það sem aðrir eiga ekki ;)

-

Þetta er allavega það sem ég tel ást vera.
Svona blanda af öðrum tilfiningum - “ótti við að tapa”, “virðing”, “að eiga eitthvað sem enginn annar á” osfr.

Ég hef mikið velt þessu fyrir mér og hef komist að ákveðinni niðurstöðu. Ást er eitthvað sem fæðist smá saman milli tveggja (jafnvel fleiri) einstaklinga. Hún fellst í því að vilja gera lífið og tilveruna sem besta fyrir hinn aðilan og vita að hann gerir það sama fyrir þig. Að sjálfsögðu koma upp misbrestir og fólk rífst og svona, en það er líka hluti af ástinni, að vita hvernig hinum líður og læra að þekkja inn á viðkomandi. Þ.a.l. er ég á þeirri skoðun að ást við fyrstu sýn sé ekki til. Aftur á móti getur maður orðið ástfanginn við fyrstu sýn.

Það að vera ástfanginn er í mínum huga, viljinn til þess að elska einhvern, löngunin til þess að viðkomandi sem maður er ástfanginn af, elski mann. Best er þegar þessar tvær tilfinningar ná að blandast saman, þá breytist ástfangnin í ást, ásamt því að breyta eilítið um hlutverk. Í stað þess að tákna viljan til að elska viðkomandi, þá verður ástfangnin að vissuni um að viðkomandi elski þig, verður að neistanum sem þú þarft á að halda til að halda góðu ástarsambandi gangandi yfir langt tímabil (eins og eina æfi).

Besta aðferðin til þess að vinna gegn “dekkri” hliðum ástarinnar, er einfaldlega að passa sig á því að gefa ekki meira en maður fær í staðin. Það er ávísun á að brenna út og lenda í vonbrigðum og ástarsorg. Maður þarf líka að passa sig á því að hugsa ekki eingöngu um þarfir þess sem maður elskar, maður þarf líka að hugsa svolítið um sjálfan sig, en ef um sanna ást milli tveggja er að ræða, þá verður þetta ekkert mál.

Þetta er í það minnst mín skilgreining á ást og tengdum málefnum, inn í kemur svo líka hamingjan og s.frv. Ég hef aftur á móti ekki það mikla reynslu í ástarmálum að ég geti nokkuð fullyrt um hvort þetta sé satt eður ei, en ég held að þetta sé satt fyrir mig og geti jafnvel verið satt fyrir aðra, en það verða þeir að dæma um sjálfir.

Kveðja,

Konni

stundum held ég að ástin sé geðveiki!! manni líður oftast vel en stundum fer maður að rífast við kærastann/kærustuna útaf engu..og stundum fær maður fiðrildi í magann þó maður sé búin að vera með mannekjunni í mörg ár, stundum er allt ómögulegt o.s.frv. þetta er mjög skrítin tilfinning og ef þú ert að spá í hvenær þú vitir að þú sért ástfanginn Gullbert, þá bara veistu það. Það fer ekkert á milli mála!!! :)

“Beeing the one is kind of like beeing in love.
No one can tell you that you are in love, you just know it”

-Matrix-




Jako

Frábærar bælingar, ég ælta reyna að svara.

Hvað er ást?
-Held að ást sé einhverskonar blanda af dýrkun, þrá eftir að að vera viðurkendur og sjálfsviðleitni.

Er ást eitthvað sem við fæðumst með eða er ást eitthvað sem maður þróar sjálfur?
Ok, ást er pottþétt eitthvað sem maður fæðist með.
Hafiði séð hvernig ungabörn horfa á mæður sínar, það er ást. Ást er ein af eiginleikum okkar til að komast af. Því meir sem þú getur gefið og tekið á móti því meiri lífsmöguleika/tækifæri áttu. Hins vegar er ég viss um að við uppeldi mótast þú af hverjum þú verður ástfangin og eins getur uppeldi og reynsla dregið úr eða bætt hæfni við að elska og vera elskaður.

Hvað er samband?
Samband er einhver óskilgreindir samningar sem fólk mótar sín á milli.

Hvað leiðir fóllk saman?
Reynsla, uppeldi, hvar þú ert staddur í lífinu, fyrirmynd og spenna.

Hvaða orka er það sem blindar fólk?
Ég held að orkan sé fyrst og fremst óttin við að verða hafnað, þrá eftir viðurkenningu og svo einhver staðfesta sem hefur myndast á lífsleiðinni um að einhver aðili með ákveðna persónuleika sé sá eini rétti.

Er ást til?
Ójá og hún er mjög nauðsynleg, án ástar er maður ekkert. Og hún er ekkert bara hjá okkur heldur hjá öllum spendýrum og fuglum, veit ekki með skrið-, skordýrum og fiskum.
Án ástar frá fjölskyldu eða annars getur barnið ekki alist upp. við höfum meðfædda eiginlega til að vera elskuð og elska aðra.

Hvaðan kom hún og afhverju er hún hér?
Úff, þetta er erfið spurning, en eins og ég sagði áðan þá tel ég ástina vera hæfni til að komast af, líkt og að borða, sofa, hreyfa sig, hugsa ofr.
Hef ekki hugmynd hvaðan hún kom, frekar en ég hef hugmynd hvaðan við komum.

Hvernig beitir maður henni?
Það er líka erfitt að segja til um og ef einhver veit það væri ég til í að fá uppskriftina. Mig langar nefnilega í svona pottþétta ást sem endist alltaf. En ég held þetta sé spurning um að halda jafnvægi, að báðir aðiliarnir séu jafn hrifnir, sameiginleg reynsla, svo nátturulega virðingu og traust.

Hvernig gerist þetta?
Örugglega jafn misjafnt og fólkið er.
Ég hef farið í sambönd þar sem við byrjuðum í þvílíkum hita, virkileg þrá, augnsamband, þú veist handasnertingar ofr.
Ég hef líka farið í sambönd sem byrja á virðingu, spjalli, og svona í rólegheitunum að skoða málið.
Veit ekki hvort er málið.
Held samt alltaf að fyrsta skrefið sé að taka áhættu og þora.

Afhverju lætur ástin þig líða þannig að þú eigir að gera hvað sem er fyrir þann sem þú elskar?
Það er sterkasti eiginleiki ástarinnar, þannig kemst fólk af, því að aðrir gera hvað sem er fyrir mann, landið sitt, börnin sín, áhugamálin sín eða bara hvað sem þeir elska.

Þetta er pottþétt ekki geðveiki en auðvita getur ást snúist upp í þráhyggju.

Þú losnar ekki við svona ástarsorg nema að sætta þig við sjálfan þig og hvað þú ert að gera.
Að þú sért ekki minni maður en sá sem þú elskaðir.
-þú getur t.d. unnið þér inn punkta með menntun, góðum árangri í vinnu eða á líkama. Eitthvað svoleiðis.
Það er nefnilega höfnunnin sem fer með mann.

Well held að ég sé búin að svar þessu eftir bestu getu.
Endilega komið með komment á þetta hjá mér og kannski einhverjar pælingar út frá þessu;)