Nú er komið að því!
Ég verð að tjá mig með einni af asnalegustu lífsreynslu sem ég hef lennt í. Þannig var að ég og vinkona mín kíktum út á lífið sem og svo oft sem áður sl. föstudagskvöld. Skemtum okkur konunglega og dönsuðum og trölluðum alveg helling. Jæja staðnum sem við vorum á lokaði undir morgun, og við fórum út. Pælingin var bara að fara heim og sofa. Þá hóar kunningi okkar í okkur og við förum og spjöllum við hann og fleira fólk. Jæja, ég segist ætla rölta heim til mín. Hann spyr hvar ég bý og ég svara því í mesta sakleysi. Þá segir hann ;“Hey! ég er nebbla að fara í partý þangað rétt hjá! Eigum við að vera samfó?” Ég “OK”. Svo röltum við áleiðis. Þegar ég var komin heim, og segji rétt fyrir utan dyrnar, “bless, við sjáumst!” Þá lítur gaurinn á mig og spyr hvort ég ætli virkilega að skilja hann eftir. Játaði að hann var nú ekkert að fara í neitt partý. Bara plata svona! Sikk.Ég bara “HA!???” Ég með mína litlu sál gat ekki annað en leift honum að gista, hann svaf í öllum fötunum- snéri öfugt og svona. Allt eftir minni skipun. Hann er ekkert al ókunnugur en… Ég skil ekki afhverju ég sagði ekki bara fyrir utan “fokkjú”. Jæja… vaknaði um 4 daginn eftir og hann hékk yfir mér í 2 klukkutíma! ég-án gríns, var hætt að tala við hann. Var byrjuð að lesa bók!!! Svo málið er að sumt fólk er eitthvað veruleikafirrt. Hef aldrei lent í svona kjaftæði á æfi minni. Stokker, eða heimilislaus veit ég ekki. En hvað er eginlega að fólki nú til dags? Eru virkilega til menn þarna úti sem “hössla” svona?