Ókey hugarar…
Hún hringdi í mig áðan… fyrrverandi. Henni var mikið niðri fyrir og ég bjóst við að fá eitthvað hrikalegt yfir mig. Ég veit ekki hvernig ég á að taka þessu! Ég er í þvílíku basli. Við töluðum lengi saman, mjög lengi. Málið er þannig að henni líður illa. Hún saknar mín, þarfnast mín, og vill bara vera með mér. Mér létti rosalega við að heyra þetta. Ég bjóst bara ekki við því að hún gæti þetta. Hún hefur ekki verið svona opin, hreinskilin og innileg við mig, í mjög marga mánuði (jafnvel ár). Ég get ekki vegið og metið hlutina alveg í kvöld, það er svo margt sem ég þarf að taka tillit til… aðallega sjálfs míns. Hún er stóra ástin mín og verður það líklegast… þannig að hún á stærsta hluta hjarta míns. Helmingurinn af mér, langar ekkert til að hugsa um þetta… bara stökkva strax af stað, en hinn helmingurinn veit að það yrði ósanngjarnt gagnvart mér, og mínum nánustu, og óttast það að allt muni fara í sama form og áður. Ég veit það að sama hvað ég hugsa um þetta þá langar mig að taka henni aftur, og ég hef sterkann grun um að ég geri það, en ég verð samt að koma þessu frá mér… Ég ætla að tala við mömmu og systur mína á morgun… því ég þarf hjálp við þetta… (aðallega vegna þess að mig langar meira en minna að taka henni). Þetta eru búnir að vera 4 langir, stuttir mánuðir… og mig langar til þess að líða betur. Ég á það skilið… mér finnst það! Ég veit að mér liði betur með henni, auk þess sem ég sæi son minn miklu oftar, en spurningin er hvursu lengi mun það vara? Ég var alveg tilbúinn að eyða ævinni með henni… og bara henni, en ég veit ekki alveg hvar ég stend. Ég ætla að hugsa málið vel og lengi… hún vildi ekkert ýta á mig… og ég ekki láta ýta á mig, en ég ætla að hitta þau um helgina. Ég ber bara ennþá það sterkar tilfinningar til hennar… ber ennþá endalausa virðingu fyrir henni, og mig langar ósegjanlega mikið… Bara eins og hún talaði þá hljómaði það eins og það eina sanna… og núna (ákkúrat núna) þá sakna ég hennar meira en orð fá lýst! Þetta er sú sem ég varð ástfanginn af. Ekki hin gribban sem var endalaust að kvelja mig, og særa. Hún vildi (mín vegna) ekki fara of geist… og er að tala um að hittast bara svona lítið, til að byrja með… og ég er að fíla það. Hún er bara orðin allt önnur… Það er ótrúlegt hvað söknuður getur gert! Ég hef alveg trú á því að við getum unnið úr öllu (eins og hún talaði) og ég veit að við getum það ef við viljum. Ég spurði hana bara beint út, hvort hún myndi elska mig. Ég fékk ekki beint svar, en ég veit að það sem hún var að segja allann tímann var að hana langaði til þess… mikið… Ég veit ekki neitt núna… og ætla því að reyna að sofa á þessu (býst ekki við því að sofa mikið) en það sem ég þyrfti frá ykkur er endalaus viska og stuðningur. Ég ber það mikla virðingu fyrir ykkur að ég stóla á stuðning ykkar…
Mig langaði bara til þess að deila þessu með ykkur… og ég ætla að leyfa ykkur að fylgjast með því hvað er að gerast í mínum hugarheimi…
Finnst gott að geta stólað og treyst á ykkur… þið eruð sannir vinir!
Tvíhuga…
Gromit