Í fyrsta lagi þá er nú bara nokkurn veginn ómögulegt að gera betri plötur heldur en Deloused og Frances þannig að það er ekki alltaf hægt að miða við þær.
Ég vil heldur ekki fá “Jon” Theodore aftur því Omar var búinn að segja að hann hefði dregið stemminguna í hljómsveitinni gífurlega niður og verið búinn að missa allan áhuga.
En já ég er sammála þér með það að Octa eru vonbrigði. Það er eins og Omar hafi klárað öll frumlegheitin í sólóprojectin sín og síðan á þessari plötu þá er söngurinn nánast alltaf í aðalhlutverki, fyrir utan síðasta lagið, ekki eins og á fyrstu tveimur þar sem helmingurinn var instrumental.
Ég hef samt trú á að þeir sjái að sér og fari aftur að gera eitthvað að viti og Thomas Pridgen, sem er einn efnilegasti trommarinn í heiminum í dag, fari að læra á hljómsveitina og vera aðeins meira sækadelic en ekki bara berjandi allt sem fyrir kemur eins hratt og hann getur.
Annars vona ég bara að Omar fari að vinna meira með Flea og Frusciante úr RHCP. Líst gífurlega vel á það sem þeir hafa gert saman, sjá hér: http://www.youtube.com/watch?v=HFDdIIITJ08

Bætt við 29. júní 2009 - 19:27
Annars segi ég nú bara eins og einn: “get back on the drugs!”

Ég er algjörlega ósammála þér, þeir lögðu upp með að gera plöturnar mismundandi, þannig að þetta yrði ekkert langdregið hjá þeim. Það er alltaf eitthvað nýtt. Nátturulega eru de loused og frances geðveikar plötur en mér finnst bedlam in the goliath og octahedron frábærar líka, bara á sinn hátt.