stundum er örþunn lína milli rokks og metals, til dæmis gömlu lögin með Saxon (t.d. Heavy Metal Thunder, Denim And Leather) og Rainbow (Kill The King, Long Live Rock ‘N’ Roll) eru ekki beint Heavy Metal í nútímaskilningi, en þóttu þung á sínum tíma.
Það fer allt eftir stað og stund hvort ég kalli þessu lög hard rock eða heavy metal (sem ég myndi telja léttasta metalinn).
En annars er metall fyrir mér að fylgja ekki ráðandi tónlistarstefnum og verða frægur, heldur að semja tónlist sem er í flestum tilvikum ögrandi og stendur fyrir einhvern málstað, að þora að vera öðruvísi og synda á móti straumnum.
Ég lít líka á metal, þá aðallega Neo-Classical og Death metal sem ákveðnar leiðir til að ögra líkamlegum eiginleikum, svona ‘playing on the edge’ (auðvitað ekki eini tilgangurinn) ; sbr. gravity blast (spila fleiri tugi slaga á nánast engum tíma), growl (hversu djúpt röddin nær) og svo framvegis. Ég finn sitthvað af svona dæmum í flestum gerðum metals, og ég held að það sé það sem skeri metalinn frá rokkinu.
Indie rokk er til dæmis ekki ögrandi á neinn hátt og ekkert sérstaklega ‘challenging’ tónlist, á meðan í technical death metal er ekki hægt að vera lélegur hljóðfæraleikari og komast upp með það, maður þarf á öllum sínum hæfileikum að halda til að spila svoleiðis tónlist vel.
ég ætlaði að koma með einhvern góðan punkt í viðbót… er bara búinn að gleyma hver hann var :(