Þetta er einmitt málið. Í átökum þegar blóðið er á fullu þá kveinar maður ekkert og sleppir fantataki eins og armbar þó mann fari allt í einu að svíða í lærið. Maður er mun líklegri til að dúndra mjöðmunum upp af alefli ekki bara útaf náttúrulegu viðbragði heldur líka af því það er langfljótlegasta leiðin til að losa viðkomandi bitvarg af lærinu :).

Bit gæti nýst í bardaga upp á líf og dauða en ekki þegar maður er kominn í svona ömurlega stöðu. Þá er betra að fara bara að plana hvað maður ætlar að gera við hendina sem maður á eftir.

Það eru nú ekki miklar líkur á því að ég leggi lag mitt við að bíta frá mér eins og hundur í hvert sinn sem ég kemst í hann krappan, þó svo að maður skjóti inn ‘bitastæðum’ sögum af og til…;-)

…En það er munur í því að geta bitið og kunna að bíta rétt (snúið, rifið eða glefsað?!?). Spurning þá hvort ég veldi beinbrot frekar en að tapa lærvöðvanum (eða pungnum, sem er ekki nógu fjarlægur heldur við þessi átök). Hinsvegar væri það falshyggja að búast við því að ‘bit’ virki - per say - betur en hvað annað, td. ef maðurinn er í þröngum gallabuxum horfir málið nokkuð öðruvísi við…

Kv,

D/N