Það sem vestræn menning hefur gert við austurlenskar bardagaíþróttir er frekar sorglegt. Hinn vestrænni heimur hefur yfirleitt einbeitt sér meira að því að styrkja mann svo að maður geti gert meiri skaða og geta sigrað andstæðinga sína, þeas fókusinn er oftast á ofbeldið.

Aftur á móti liggur svo mikil fílósófía bak við þessar austurlensku og klassísku “Martial Arts”. Það má kenna krökkum mikinn aga og gefa þeim andlega styrkleika í gegnum bardagalistir. Það er oftast farið á mis við þetta hérna í Evrópu og USA.

Dæmi:
Aikido byggist á því að maður nái andlegu og líkamslegu jafnvægi við umheiminn. Þú ert ekki í heiminum til að berja fólk heldur lifa í sátt og samlyndi. Þú og heimurinn eruð sem einn. Þannig að þegar fólk ræðst á þig þá eru þeir að berjast á móti þér og heiminum og eru þess vegna búnir að tapa áður en þeir byrjuðu. Má einnig geta að Aikido er byggt mikið á því að nota afl óvinarins til að fella hann niður. Staðan sem maður stendur er eins og þegar Samurai(kendo) heldur á sverði og er þessi íþrótt ættuðu þaðan.

Ef einhverjir hafa frekari heimildir til að bæta við þá endilega leggja orð í belg (or something)

Nú er ég búinn að æfa júdó af og á síðan ég var 10 ára gamall og get ekki sagt annað það hafi haft frábær áhrif á mig. Hafði mjög gaman af þessu og er andinn á þessum æfingum aldrei sá að meiða andstæðinginn enda er það ekki takmarkið með sjálfsvarnaríþróttum. Þessar íþróttir eru jú keppnisíþróttir eins og flestallar aðrar íþróttir en ég verð að segja fyrir mitt leyti að ég held að fótbolti og handbolti sem eru nú ekki lítið stundaðir hér á landi, valdi fleiri meiðslum á krökkum en sjálfsvarnaríþróttir.

Ég verð að segja að þetta hefur örugglega bjargað manni oft sérstaklega þar sem þessar íþróttir æfa allar snerpu og viðbragð eins og t.d. júdó þar sem maður lærir að detta o.þ.h og hefur það of reddað mér ef maður flýgur á hausinn í hálku eða dettur á hjóli (sem allir krakkar gera jú).

Þetta eru yfirleitt mjög stífar æfingar líkamlega sem veldur því jú að maður er fljótur að komast í ótrúlega gott form en þjálfarar passa sig allflestir á því að keyra mann ekki um of, enda verður maður jú sjálfur að passa sig á því að hlusta á líkamann og ekki ganga of langt í æfingunum.

Varðandi það að börn verði ofbeldishneigðari þá er það nú bara bull held ég, þetta getur aðallega orðið til þess að þessir krakkar geti bjargað sér ef þeir lendi í slagsmálum, ég hef t.d. bara einu sinni lent í slagsmálum á ævinni (ég er 22 ára núna) og þá bjargaði júdóið mér því ég náði taki á viðkomandi og skellti honum niður og hélt honum þó svo ég hafi verið mun minni en hann, þangað til lögreglan mætti á svæðið.

Mín skoðun er allavega sú að krakkar ættu að æfa þessar íþróttir alveg eins og hverja aðra íþrótt.. ég held það skipti engu varðandi ofbeldishneigð eða neitt þess háttar.

Ef eitthvað sport hefur alið á ofbeldishneigð eða iðkun er það fótbolti.

Góðan dag.

Sjálfsvarnaríþróttir byggjast engan veginn upp á að berja náungann, heldur að verjast gegn náunganum. Ef börnum er kennt rétt, þá læra þau að þau megi EKKI snerta náungann nema í nauðsyn.
Ekki nóg með að ef þetta er kennt rétt, þá berji þau engan, heldur verður sjálfsálit betra, líkamlegt ástand betra og andlegt.
Bardagaíþróttir allar byggjast á þessu. Þær byggjast á því að geta varist og tekið út mann (ekki endilega drepa hann sko!) sem virðist vera ógnun. Þetta fjallar allt út á sjálfsvörn, aga o.fl. Margir hafa notað þetta til að berja fólk, enda er ekki í lagi með þá vitleysinga, en þeir fá hærri dóm en aðrir, þar sem þeir eru þjálfaðir til að geta tekið út ógnun. Ég man þegar ég var í Jiu-Jitsu, þá sagði þjálfarinn “Þið verðið að muna, að ef þið verðið tekin fyrir að lemja á einhverjum, þá fáið þið mun hærri dóm, fáið hvergi að læra aftur, þar sem þið eruð þjálfuð til að lemja, (og einhvers staðar nefndi hann drápsvélar, sem er satt, því enginn vandi fyrir þjálfaðan mann að drepa, með réttum brögðum)”
Þannig að það eru bara hálfvitarnir sem haga sér svona, þannig að ef barnið þitt sem æfir einhverja íþrótt, og virðist vera að nota það á náungann vil þess eins að berja, þá skal barnið tekið úr íþróttinni tafarlaust!
Þar sem það hættir því ekki.

Með það að börn æsist upp, það á ekki að gerast, börnunum er kenndur ákveðinn agi, sem segir þeim að vera eins róleg og mögulegt er.
Þetta með tölvuleikina, jú þeir eru öfgafullir, en allir saman byggjast þeir á ákveðinni sögu um keppnir sem menn verða að keppa, o.s.frv. Verða að keppa þar til annar andstæðingur er dauður. Þannig að jú þeir geta jú alveg haft slæm áhrif á börnin ef þau meðtaka ekki allt alveg rétt.
Jæja nenni ekki að skrifa meira.

ViceRoy

Ég er að æfa körfubolta með náunga sem hefur æft hinar og þessar “slagsmálaíþróttir”. Meðal annars Júdó og Taikwondo. Hann er ekki lengur að æfa þessar íþróttir en sagði að þegar hann var að æfa þá var hann hrikalega ofbeldisfullur. Hann átti það til að lemja menn og var mjög grófur í öðrum íþróttum eins og t.d. handbolta þar sem hann gaf mönnum mjög oft olnbogaskot og borgaði alltaf fyrir sig ef honum fannst á sér traðkað. Hann sagði sjálfur að þegar hann hætti í þessum íþróttum þá róaðist hann og ofbeldisþörfin minnkaði.

My two cents.

Er það ekki þannig að fólk með lélegt sjálfsálit verður annaðhvort bælt eða reynir að bæla aðra?

Og stuðla æfingar einsog t.d í sjálfsvarnaríþróttum ekki að betra sjálfsáliti?

Dæmi nú hver fyrir sig.

Ég hef æft Shotokan Karate hjá Karate Félaginu Þórshamri í fjölda ára. Ég byrjaði 9 ára.
Ég get einungis sagt fyrir mína hönd, að æfingarnar höfðu þroskandi áhrif á mig sem
einstækling.
Á æfingunum var mér kennt:

-Að bera virðingu fyrir náunganum, jafnvel þó hann væri andstæðingur.

-Að áhrifamesta bragðið til þess að verja mig væri, að hlaupa í burtu þegar einhver réðist á mig úti á götu.

- Að nota Karate á fólk í einhverju öðru skyni en sjálfvörn og verja minni máttar, væri bannað.

Þessar lífsreglur voru ekki tugðar oní okkur þangað til að við samþykktum þær, heldur var það andrúmsloftið og aginn á æfingunum sem kenndi manni flest.
Karate hefur ábyggilrga hjálpað mikið til við að skapa friðsæla, rólega, og sjálfsagaða persónuleikan, sem ég er í dag.

Ég er ekki hlynntur því að kept sé í bardögum (kumite) á karate mótum, eins og er gert nokkrum sinnum á ári… en það er aftur á móti annað mál.

Ég vildi bara koma að þeirri skoðun minni að þeir sem halda þessu sjónarmiði flipskates fram vita greinilega ekkert um inntak sjálfsvarnaríþrótta. Það hefur komið vel fram hér hvernig þær geta átt ríkan þátt í að byggja upp sjálfsaga og virðingu fyrir sjálfum sér og náunganum. Hins vegar má ekki gleyma því að menn eru misjafnir, bæði iðkendur og þjálfarar.

obsidian
Aikikai Reykjavík