Liverpool júlí 2002 til desember 2003.

Loksins kom að því að stjórn Liverpool liðsins gafst upp á á Houllier, ég komst reyndar það því áður en það komst í blöðin. Ég og Moyes erum búnir að vera vinir ansi lengi, og undir glasi tjáði hann mér að liðinu vantaði nýjan þjálfara fyrir komandi tímabil. Hann tók af mér hátíðlegt loforð um að ég myndi ekki leka þessu í blöðin eða kjafta þessu í konuna, sem síðan myndi segja öllum það. Ég hélt nú ekki, konan löngu búin að skilja við mig vegna skapagerðarbresta og enginn tæki mig lengur túanlegan vegna drykkjuvandamála. Þessu samtali lauk svo, eins og svo mörg önnur, Moyes stóð ekki í lappirnar og ég varð að keyra hann heim, sjálfur varla fær um að ganga, eins gott ég kom á bíl.
3 mánuðum seinna var runnið af Moyes og hann hringdi í mig og nefndi við mig hvort ég vildi starfið, ég að sjálfsögðu búin að gleyma öllu sem við ræddum, og játaði því frekar en að viðurkenna að ég myndi ekki eftir þessu. Allan daginn klóraði ég mér í hausnum, um hvað var maðurinn að tala, hvaða vinnu hafði hann handa mér. Fréttirnar redduðu mér, þegar tilkynnt var um uppsögn Houlliers, hringdi ein stór bjalla. Jú hann Moyes trúði því greinilega að hann hefði boðið mér að taka við Liverpool liðinu, og ég búin að samþykkja, án þess að hafa hugmynd um það.

Fyrsta æfing. Liðið þokkalega skipað, fullt af mönnum sem eiga bara eftir að sanna sig í deildinni, en vantar sóknartengilið, einhvern nógu góðan, einhvern sem gefur 20 stoðsendingar og skorar 20 mörk. Rauk beint í blöðin og reyndi að finna fótboltamenn, sama hvað ég leitaði, það voru engar auglýsingar í The Sun. Þannig að ég var komin í smá vanda. Hvar finnur maður knattspyrnumenn sem skora fullt af mörkum og gefa stoðsendingar, með 8+ í meðaleinkunn. Þetta varð í raun aldrei neitt vandamál, því þegar ég var komin að þvi að gefa upp alla von um geta haldið starfinu, labbaði ekki George Best inn, leit grunsamlega í kringum sig og sá mig. Það kom vonarglampi í augun á honum, svona eins og hann væri að hitta vin sinn í fyrsta skipti í langan tíma. Fannst það reyndar frekar skrýtið þar sem við fórum saman á West end nokkrum dögum áður. “Þekki ég þig ekki” sagði hann að lokum. Ég ákvað nú að stríða greyinu og sagði “nei en mér finnst ég kannast eitthvað við þig”. Hann sagði að hann heyrði þetta oft, en var nú ekki alveg viss um af hverju. Sennilega af því hann væri svo líkur pabba sínum sem var frægur einu sinni. Að því loknu tók hann upp einhvern bikar úr vasanum og reyndi að selja mér. Sjálfur var ég ekki búin að fá útborgað og ekki með neina peninga á mér, auk þess sem að barreikningurinn var kominn á gjalddaga og langt fram úr fjárlögum. Þannig að ég afþakkaði bikarinn, sem síðan fór upp í pant á barnum, og bauð manninum bara vinnu. Hann átti að hjálpa mér að finna þennan tengilið, þennan sem skorar fullt af mörkum og gefur helling af stoðsendingum og, afhverju ég veit ekki, kemur sennilega fra Brasilíu.

Ferðin hófst á íalíu og eftir árangurslausar viðræður við Roma, Lazio, Inter, Milan og Juventus, kom ég tómhenntur út. Hvernig átti ég að vita að 12 milljónir duga ekki fyrir Totti, Zambrotta, Del Piero né Recoba. Þeir hreinlega hlógu að mér, þannig að við Best skelltum okkur til Flórens í vínsmökkun. Held reyndar að ég hafi ráðið son bóndans í héraðinu í markið. Hann var bara 12 ára og skrifaði víst undir 5 ára samning upp á 50.00 pund á viku (part time). Ekki mín bestu kaup, en voru þau fyrstu. Næst var haldið til Frakklands, sem er jú nær Brasilíu en Ítalía og því ættu að vera fleiri góðir Brassar þar. Niðurstaðan var reyndar sú að þeir eru miklu nær Afríku en Brasilíu og allt fullt af Senegölum og Ghanabúum, sem reyndar tala bara frönsku og hafa aldrei komið til heimalandsins. Best talar ekki frönsku og ég var upptekin við samningaviðræður í Monaco, Schumacher vildi ekki skrifa undir. Þanng að sú ferð var víst til einskins, fyrir liðið það er að segja. Á leiðinni út á flugvöll tókum við greinilega vilausa beygju, enduðum í ferju á leið til Marokko. Hafi tungumálaerfiðleikarnir verið erfiðir í Frakklandi, þá voru þeir samt hreinasta hátíð miðað við Marokko. Eini maðurinn sem ég skyldi var einhver skuggalegur gaur sé hét Hassi Hassan og hann visi ekkert um knattspyrnumenn, en talsvert mikið um fótboltann sjálfann, hvernig er best að taka hann í sundur og sauma saman aftur, án þess að það sæist. Úr varð að við keyptum 100 bolta á 100.000 kr stykkið, sem átti að senda fyrir jól. Handunnin gæðavara, af hverju ekki.
Upp úr þessu var Best farin að verða leiður og vildi komast heim, gleymdi víst að segja konunni frá því hvert hann fór. Hann tók samt nokkuð vel í að koma til USA. Nokkuð viss um að við gætum fundið nokkur góð nöfn þar. Landon Donovan Freddy Adu og fleiri, en á miðri leið var vélinni rænt af Írönskum skæruliða. Hann skrifaði undir samning strax og lenti vélinni í Ann Maksalik á Grænlandi. Hann fékk reyndar ekki atvinnuleyfi og kaupin féllu niður. Nokkuð viss um að hann hefði staðið sig hefði hann mætt á æfingar.
Jæja nokkrum pundum fátækari, en reynslunni ríkari og með partý sögur til að endast til æviloka, sneri ég aftur til Anfield. Var nú reyndar frekar skömmustulegur, 3 vikna reisa og ekki einn leikmaður, ja nema Best en hann má víst ekki skrifa undir samning við Liverpool og ekki alveg leikmaðurinn sem ég var að leita að, hann er jú ekki Brassi. Til þess að vera ekki alveg með skítinn í buxunum varð ég að finna einhverja menn til að kaupa. Inni á skrifstofu fann ég gamla pappíra um kaup og sölu á 2 ltilum frökkum, Pongolle og La Tellac. Með her lögfræðinga fór ég og keypti þessi drengi á milljón kall stykkið, soldið súrt því mér skilst að liðið hafi verið búið að borga fyrir þá. Þetta reyndust vera kaup sumarsins hjá mér, því ég keypti engann annan leikamann það sumar.
Hófst þá undibúningstímabilið og vandi að velja úr mönnum, ég sór að snerta ekki dropa fyrr en ég myndi skála með kampavíni úr dollunni góðu, og fór að velja mér byrjunarlið. Fyrsta liðið sem ég stillti upp var með kerfinu 5-3-2 attacking.

Dudek


Henchos Hyppiia Caragher

Smicer Riise


Hamann Gerard

Cheyro

OWen Heskey

Þetta var í raun alveg dullugott lið, vann 6 æfingaleiki með 3-6 mörkum hvern. Reyndar á móti litlum liðum Shrewsbury og þess háttar. Það kom líka í ljós að ég þurfti ekki þennan sóknartenglið Bruno Cheyro reyndist bara vera stórgóður fyrir aftan framherjana. Eini maðurinn sem var ekki að standa sig nógu vel var Riise, með tómar 7ur. Smicer fann sig hins vegar á hægri kantinum og gaf stoðsendingar eins og hann fengi borgað fyrir þær, fékk reyndar 500 kall fyrir stykkið. Miðjan stórgóð Hamann og Gerard með 8 í öllum leikjum. Sóknin sú besta í bransanum, Owen skoraði 13 mörk í fyrstu 9 leikjunum og var með 6 stoðsendingar meðaleinkunn upp á 8.23. Heskey spilaði reyndar ekki vel, með 7.13 í meðaleinkun fyrstu 10 leikina en skoraði alveg eins og trylltur maður, 7 mörk, ekki ein stoðsending. Mig grunar reyndar að þetta hafi verið verið mest megnis varnarmistök í sókninni hjá honum. Hann ætlaði að hreinsa en tókst ekki betur en svo. Meira að segja Diuf stóð sig vel þegar hann kom inn á og Barros, stórduglegur en þurfti ca 8 færi fyrir hvert mark sem hann skoraði.
Vörnin var frekar flöt, fékk lítið af mörkum á sig en spilaði ekki vel, Hyppiia eini maðurinn sem komst yfir 7 í meðaleinkunn 7.32. Caragher og Henchoz stóðu sig þokkalega með rétt undir 7 í meðaleinkunn, sem er nú reyndar ekkert sérstakt, en þeir fengu fá mörk á sig og reyndar var frekar lítið að gera hjá þeim, liðin fengu ekki nema 4-5 færi í leik. En einhverra hluta vegna fór alltaf 1 þeirra inn.
Eftir 10 umferðir fór að halla undan fæti, meiðsli fóru að gera vart við sig og byrjunarliðið fór að týnast úr hópnum einn og einn í einu. Gerard fyrstur út í 2 mánuði, skemmd löpp, sendur í viðgerð og kom aftur eftir 3 vikur. Á meðan hætti Hamann að spila almennilega datt úr 7.59 í 7.03 í 5 leikjum og meiddist í þokkabót í 3 mánuði, fór víst úr axlarlið. Eftir það spiluðu Gerard og Hamann ekki saman á miðjunni það tímabil, annar meiddur á meðan hinn spilaði, og miðjann datt niður. Caragher, Cheyro Smicer, Biscan, Berger og Diao reyndu allir að spila á miðjunni, en ekkert gekk. Næstur út var Owen, svo sem engar fréttir að hann meiðist í nokkrar vikur, en í þetta sinn voru það 9 mánuðir vegna höfuðkúpubrots. Tímabilið búið fyrir hann 15 leikir 13 mörk 9 stoðsendingar meðaleinkunn upp á 8.13. Barros tók við stöðunni og skilaði henn ágætlega framan af 6 leikir 3 mörk og 2 stoðsendingar. Eftir það kom ekki neitt frá honum, frekar en öðrum í liðinu og hann fótbrotnaði að lokum. Án Owens reyndist liðið vera höfuðlaust. Cheyro hætti að gefa stoðsendingar, Heskey fékk enga bolta til að hreinsa. Enginn tók við stoðsendingum frá Smicer. Riise, sem var slakasti maðurinn spilaði best, án þess þó að bæta sig nokkuð, og eftir að miðjan var horfin slapp allt i gegn og vörnin sem hafði verið að standa sig þolanlega fékk allt í einu eitthvað að gera og klúðraði því. Inn láku 1-2 mörk í hverjum leik og hver leikurinn á fætur öðrum endaði með tapi eða jafntefli. Það eina jákvæða voru frakkarnir. La Tellac, er alveg frábær og leysti sitt hlutverk með sóma og Pongolle skoraði nokkur mörk, en þurfti sennilega meiri tíma til að aðlagast, þeir eru bara 18 ára.
Upp úr þessu byrjaði ég að drekka aftur, og það heldur ótæpilega. Pressan var orðin töluverð, skilaboð frá stjórninni um að ég þyrfti nú að fara að standa mig, og óánægja með að tapa þessum leik og þessum leik. Ég reyndi nú að útskýra fyrir þeim að þetta væri nú bara leikur, en það féll nú ekki í góðan farveg. Liðið sem hafði byrjað liða best í deidlinni, var á toppnum efir 11 umferðir og komið í milliriðla í meistaradeildinni, hrundi niður töfluna var kominn í 8 sætið um áramótin og hékk þar fram í febrúar. Ekki vannst leikur í milliriðlum meistaradeildarinnar og féll liðið úr leik þar, frekar óverðskuldað. Eftir þetta var drykkjan orðin frekar skrautleg ég man reyndar ekki alveg hvort ég mætti á æfingarnar, en alla vega virtust þeir ekkert sakna mín sérstaklega, og liðinu fór að ganga betur. Best kom aftur í heimsókn og við ákváðum að fara og leita að þessum Brassa sem fannst ekki í fyrri ferðinni, en afhverju Best var viss um að við myndum finna hann í Amsterdam veit ég ekki. Alla vega við leituðum, í rauða hverfinu, skelltum okkur til Ungverjalands og biðum á Karlsbrúnni eftir það að hann myndi koma, en ekkert gekk. Þannig að við snérum til baka með frímerki á rassinum, og þurftum að sitja í farangursgeymslunni á leiðnni heim. Heima beið mín dágóður bunki í faxinu, uppástungur frá njósnurum, fréttir af leikmönnum í varaliðinu, menn í meiðslum og þess háttar. Eftir að hafa plægt í gengum 200 skilaboð, eða svo, kom allt í einu starfstilboð frá Swansea. Þeir vildu víst ráða mig sem þjálfara, en ég hélt nú ekki ég var með vinnu og hafði ekki áhuga á að vinna fyrir einhvern smáklúbb. Undir því var tilboð frá Halifax Town, enn minna lið í enn lægri deild, held nú síður. Undir því var svo tilboð frá Colchester og Luton Town, nú var mig farið að gruna eitthvað. Leitaði neðst í bunkann og fann fax með uppsögn minni frá Moyes, svo virðist sem þeir hafi sagt mér upp nokkrum vikum áður en mér láðst að tékka á póstinum. Þannig að ég og Best erum núna spilandi þjálfarar fyrir Betty Ford united og stefnum á að vinna heimsmeistaratitil félagsliða 2005.