Fýkur yfir hæðir og frostkaldan mel,
í fjallinu dunar, en komið er él,
snjóskýin þjóta svo ótt og ótt;
auganu hverfur um heldimma nótt
vegur á klakanum kalda.

Hvur er in grátna sem gengur um hjarn,
götunnar leitar, og sofandi barn
hylur í faðmi og frostinu ver,
fögur í tárum, en mátturinn þverr -
hún orkar ei áfram að halda.

,,Sonur minn góði! þú sefur í værð,
sérð ei né skilur þá hörmunga stærð
sem að þér ógnar og á dynja fer;
eilífi guðssonur! hjálpaðu mér
saklausa barninu´ að bjarga.

Sonur minn blíðasti! sofðu nú rótt;
sofa vil eg líka þá skelfingar nótt;
sofðu! ég hjúkra og hlífi þér vel;
hjúkrar þér móðir, svo grimmasta él
má ekki fjörinu farga."

Fýkur yfir hæðir og frostkalda leið,
fannburðinn eykur um miðnæturskeið;
sjóskýjabólstrunum blásvörtu frá
beljandi vindur um hauður og lá
í dimmunni þunglega þýtur.

Svo, þegar dagur úr dökkvanum rís,
dauð er hún fundin á kolbláum ís;
snjóhvíta fannblæju lagði´ yfir lík
líknandi vetur - en miskunnarrík
sól móti sveininum lítur.

Því að hann lifir og brosir og býr
bjargandi móður í skjólinu hlýr,
reifaður klæðnaði brúðar - sem bjó
barninu værðir, og lágt undir snjó
fölnuð í frostinu sefur.

Neisti guðs líknsemdar ljómandi skær,
lífinu bestan er unaðinn fær,
móðurást blíðasta! börnunum háð,
blessi þig jafnan og efli þitt ráð
guð, sem að ávöxtinn gefur.


Jónas Hallgrímsson
1807-1845