Ég hef ákveðið að helga mín skrif einu skáldi, engu öðru en Davíð Stefánssyni frá Fagraskógi. Hann hefur verið ætíð efstur í huga mínum yfir skáld og því kem ég hér með frægt ljóð eftir hann sem var síðar samið lag við.

Eg skrifa þér með blýant, því blek er ekki til,
og blaðið það er kryplað, og ljósið er að deyja.
En þegar þú færð bréfið, þá veistu hvað eg vil,
og veist, að eg er heima..
og í náttkjól meira að segja.
Eg svík þig ekki vinur, og sendi þetta bréf
til að sýna þér, að eg er hvorki
hrædd við þig né gleymin,
til að segja .. til að segja .. til að segja, að eg sef
undir súðinni að norðan.
- Eg er svo voðalega feimin.

Í guðsbænum þú verður að ganga ósköp hljótt
og gæta vel að öllu, hvort nokkur fer um veginn.
Læðstu inn um hliðið, þegar líða fer á nótt,
og læðstu upp með húsinu - eldhúsdyramegin.
Beint á móti uppgöngunni eru mínar dyr.
Elsku vinur, hægt, hægt, svo stiginn ekki braki,
og þó þú hafi aldrei .. aldrei farið þetta fyr
þá finn eg, að þú kemur, og hlusta, bíð og vaki.

Gættu að því að strjúka ekki stafnum þínum við,
og stígðu létt til jarðar, og mundu hvað eg segi.
Það iðka sjálfsagt margir þennan æfintýrasið,
sem aldrei geta hitst þegar birta fer af degi.
Opnaðu svo hurðina - hún er ekki læst.
Hægt elsku vinur, það er sofið bak við þilið.
Í myrkrinu, í myrkri geta margir draumar rætst,
og mér finnst líka við eiga það skilið.

Eg veit, að þú ert góður og gætir vel að þér
og gengur hægt um dyrnar
- farðu helst úr skónum.
Þá er engin hætta. - Þú mátt trúa mér.
Þeir, þei .. Húsið er fult af gömlum ljónum.
Það grunar engan neitt svona í allra fyrsta sinn,
og engum nema þér skal eg gefa blíðu mína.
Og þó að eg sé feimin, þá veistu vilja minn
og veist að eg er heima,
þín elsku hjartans,
Stína.