Veruleikinn minn.

Ég er ekker leingu
ég er bara ein manna dreingur
ég lít á mig og sé að í mér er einginn feingur
þetta líf ekki neit geingur
þeggar ég sé skugan minn hann í snöru hengur;
en hvað merkir það að ég hafi lítið álit á mér
það þíðir að aðrir hafi það minna,
maður sem mig ekki þekkir dæmir það sem augað sér
;þessi peróna mun hamingjuna aldrei finna;
ég skil ekki afhverju ég haf fyrrir því að vakan
ef ég sleppi því enignn mun mín sakna
ég fynn skugan draga mig og hvísla þér munn aldrei batna
úr þessu munnu aðeins fleiri þér hafana
það er satt ég fynn augu aðra hvíla á mér
og það er eins og ég sé á dauðan þau að minna
passa að vera 5 skref frá og halda veskjum fast að sér
ekkert hjá örðum ég hef að finna;
ég þarf ekki aðra ég, get vel séð um itta sjáfur
þó að í augum aðra sjá ég ekkert meir en óraunverulegur ævintíra álfur
þá er ég í raun guðs fórnar kálfur
og einn dag þegar ég lít niður verður úliðurinn aðeins hálfur
og þá fyrst verður allt búið hjá mér
´þá munn ekki líkami minn þau á lik leingur minna
því að það er sanleikur í því sem augað sér
þau munnu mig dauðan finna.