þar taka þeir af stað 5 af mínum 10 hvítu hermönum,
þeir seilast inn í skáp, eins og hópur af gráðugum hrægömum,
ná þar í skepnuna,sme glotir, lætur skína í gráglansandi tennur,

áfram svo saklaus tær rauð, ósæðin rennur,
en veran færist óðar nær, þorsta sínum skal hún brynna,
hún legst að skinninu, kaldar tenunnar slagæðina fynna,

svo ljúft en áhvaðið, tenunnar í skinn mitt sökva
og úliðurinn olboginn, litast og í blóði sökva
ég lít upp, sé spegil mynd mína horfa stórum augum á glötun

árinn haf liðið og er ég lít aftur fyllist hjartað sjáfs hötun
en þegar ég lít fram í tíman tæmist það, og róast niður
dauðinn er nú bara af lífinnu sjálfsagður liðiur.