lengi vaka andvaka nætur
hugsa djúpt um minar rætur
rein að munna hvan ég kom
hver er mín móðir hvers er ég son
hver er mín von
hvert ligur mit líf
er best að end það núna það er hvort eð er fyrrir bí
aldrei aftur í heimin ég sní
ég er hrættur við hið óþekkta og flí
en dauðin hvað er það
hann er óþekktur, en um hann ég bað
svo nú ég horfist í auga við ótan og tek á stað
nei nei ég vil þetta ekki lengur
en of seint æðin í sundur eins og þunnur streingur
blóðið það vellur
og á sokka mína fellur
sé hverning þeir étta það í sig
skilið því aftur ég bið
en allt er fyrrír ekki
nú er ég komin í hlekki
og sitt fastur í eigin áhvörðun
viltu að dauðin fyndi með mér vorkun
og talaði við tíma
og bæði han að hæta að líða
og hoppa örlítið til baka
því þó það sé hræðilegt vill ég frekar vaka
en nú er lánt liðið og brát andan ég mun hæta að draga
sekk í blóði sorgar saga