Já haha, afsakið þetta spamm. Fyrst ég er byrjaður að pósta skólavinnu ætla ég bara að kasta restinni hingað inn, sem er eitt ljóð sem ég er reyndar ekkert sérlega ánægður með.

Nafnlaust


Margir mætir menn
þó þeir meini vel og allt
hafa ekkert að segja
heldur kvarta og kveina
og kunna ekki að þegja.

Og jú reyndar!
Það má ekki gleyma
þeim ágætu skáldum hér heima
sem kvörtuðu ekki.

En ef ekkert var kvartið
ég get það svo svarið
þau ort‘öll sem eitt um trú.
Nú?
Því þannig var lífið!
Leiðinlegt, skrítið
tilgangslaust en bíðið!
Strokið þetta út
og þá helst með klút
eða steinið með lút
því tilgangur allra var trú.

Herrar og frúr
hlustiði nú!
Takið ykkur hlé
frá dauða ykkar, takk
hleypið huga á flakk
og ég skal segja ykkur hvað ég sé.

Kirkjan réði öllu, satt
og engu fékkst breytt
en það var orðið svo þreytt
að ekkert kom flatt uppá mann.

En ég lifi ekki þá
enda „þá“ ekki nú
og er sjálfur bara að kvarta.
Svo hvað er ég þá?
Hypókriti, kvartandi um trú.
Ætli þið hafið haft frið
til að yrkja um Krist?
Því sjálfur hef ég
eftir mikið vesen
haft lítið annað en truflun.
Já, hýpókríti, en hey
sama afsökun og þið
Hallgrímur og lið
og algerlega ykkur
að kenna.
Ég hafði ekkert annað að yrkj‘um!