Bessi drekkur og drekkur,
spírinn niður háls hans rennur,
í magann fljótt sekkur,
gegnum dimm augun ber,
busastelpu að skemmta sér.

Bessi hægt eltir telpu
hún hann ekki sér,
að húsasundi komin hér
tátan og hann eftir fer
Bessi stúlkuna ber.

Stúlkan kyssir götuna,
blóðið endurspeglast í tunglskininu
máninn er blindur í nótt,
stúlkan reynir að sleppa,
ekki fyrr en ég fæ mitt.

Bessi elskar valdið,
hann elskar sorgina,
hann elskar borgina,
bláu augun öskra nei,
svörtu augun öskra já.

Stúlkan grætur hástöfum,
meðan Bessi hamast,
uppgötvar hann sinn eigin leik,
dettur af stúlkunni, lamast,
Hvíta hetjan er komin á kreik.

Tátan hleypur burt ber,
Bessi með skelfingasvip sér,
hvað hefur orðið á hér,
í fangið á Berglindi sinni fer,
sem ávallt hann ver.

Stúlkan ein heima situr,
tár niður andlitið streyma,
er Bessi hana kyssti,
í húsasundinu meydóminn missti.

-Egill I.


Smá ljóð sem ég gerði uppá gamanið, fyrsta ljóð sem ég geri, þetta er um vin minn hann Einar Bessa sem er að fara að drekka í fyrsta skipti þessa helgi. Endilega gagnrýnið.