Þessi ljóð eru svo hörmuleg og léleg. Ég man að við gerðum þetta subject í sjötta bekk, ljóð sem byrjar með “ég”. Svo er eitthvað tvítugt fólk að gera þetta. Íslenskukunnátta og ljóðskapur í lágmarki.

Dæmi:

Ég er:

Sóleyin á enginu,
Fífilinn í túninu,
gleymmérei og baldursbrá,
Vilta rósin á runnanum. Ég er villiblómið,
fagra illgresið.

Ég fæst ei í blómabúð.
Svo vinsamlegast ekki slá mig í burtu.

Þetta er svo fucking ömurlegt, einhver svona að hugsa um hvað hann ætti að gera ljóð um og finnur málefni að handahófi og skrifar eitthvað ömurlegt drasl um það. “Svo vinsamlegast ekki slá mig í burtu” er svo fucking verst, ojbarasta. Ég vil þetta ekki á mjólkinni minni… Auðvitað slær maður burt illgresi, það heitir illgresi fyrir ástæðu, ömruleg blóm sem fjölga sér ógeðslega mikið, engin vill hafa þau. “JÁ ÞAÐ ER ÞAÐ SEM ÉG ER AÐ MEINA BLABALBALBA” þegiðu fáviti þinn, persónugerva blóm. Þetta er svo böggandi, en já þetta er samt alls ekki versta ljóðið, versta er þegar gaurinn er að tala um það að allir séu að gera grín að sér og eitthvað “en fjölskyldan mín hífur mig uppúr því”, vá fremdu sjálfsmorð, auminginn þinn.